Adolf Hitler urodzony w 1889 roku w austriackiej miejscowości Braunau był synem urzędnika celnego. Pochodził z katolickiego domu. Nie był wybitnie wykształcony, a swoją edukację zakończył na gimnazjum, którego nawet nie zdołał ukończyć. W wieku 19 lat zamieszkał w Wiedniu z zamiarem zdawania na Akademię Sztuk Pięknych na kierunek malarstwo, ale się nie dostał. W latach młodzieńczych pracował fizycznie i malował pocztówki, co stanowiło jego źródło utrzymania. Najprawdopodobniej pieniądze otrzymał też po zmarłych rodzicach. Z Wiednia przeprowadził się do Monachium, gdzie przebywał do wybuchu I wojny światowej. Był ochotnikiem do bawarskiej armii, a w czasie walk na zachodnim froncie we Francji uległ porażeniu trującą substancją gazową. Po zakończeniu wojny zamieszkał w Monachium, gdzie pracował jako agent dla wywiadu Reichswehry. Po nawiązaniu kontaktu w 1919 roku z małą grupą osób (Deutsche Arbeiterpartei) o poglądach antykapitalistycznych i szowinistycznych doprowadził do powołania Narodowosocjalistycznej Niemieckiej Partii Robotników (NSDAP) - 1 kwiecień 1920 rok. Członkami tej organizacji mogły być tylko osoby nie żydowskiego pochodzenia, które bezgranicznie słuchały poleceń wodza - Adolfa Hitlera. W 1921 roku utworzono bojówki partyjne o terrorystycznym działaniu (Sturm/Abteilungen) zwane w skrócie SA. Hasła antysemityzmu i radykalnego szowinizmu znajdywały odzew wśród społeczeństwa, ponieważ w prosty sposób potrafiły one wyjaśnić złożone trudności wewnętrzne oraz zagraniczne. NSDAP to nie pierwsze ugrupowanie antyżydowskie w Niemczech, ale sukces swój zawdzięczało radykalnemu programowi, który reprezentował interesy najbardziej reakcyjnych i agresywnych kręgów niemieckich nazistów. Swoją pozycję uzyskała NSDAP odwołując się do haseł nacjonalistycznych i odwetowych, a charakteryzował ją antykomunizm, szowinizm i rasizm. Sytuację taką zrodził fakt, że kapitalistami byli głównie Żydzi. Dla Hitlerowców plutokracja oraz komunizm związane były z rządami tej rasy, stąd antysemityzm i akcenty antykapitalistyczne. Chęć ekspansji terytorialnej obejmującej Europę i świat oraz dominacja rasy niemieckiej przyniosły zwolennikom Adolfa Hitlera poparcie wielkiego kapitału. Z jednej strony zamierzano położyć kres przewadze żydowskiego żywiołu, natomiast z drugiej nasilał się antagonizm przeciwko marksistom. Adolf Hitler był cenionym ideologiem doktryny nacjonalistycznej, a jego talenty demagogiczno - krasomówcze zwracały uwagę zwykłego społeczeństwa. Mimo braku wyższego wykształcenia był człowiekiem niezwykle oczytanym. Miał doskonałą pamięć, cechowała go szybka orientacja, zmysł organizacyjny i płynność wypowiedzi. W pisaniu nie odniósł większych sukcesów, popełniał błędy gramatyczne i słownikowe. Jego siła tkwiła w mowie, a dzięki umiejętności doskonałej gestykulacji, operowaniu tonacją i słownictwem posiadał dar wewnętrznego przekonywania. Jego żywiołowy temperament powodował, że potrafił przemówić i trafić do niemieckiego społeczeństwa. Jego wypowiedzi doprowadzały do uniesienia masowego tłumu, były czynem a nie słowem. Hitler posiadał niezwykłą zdolność do zawierania kompromisów, był znakomitym taktykiem, początkowo usypiał czujność przeciwników i zapewniał ich o braku dalszych roszczeń, by następnie osiągnąć jak najlepsze korzyści. Od 1921 roku stał na czele NSDAP, a po nieudanym puczu monachijskim w 1923 roku, gdzie zamierzano przejąć władzę partia uległa zdelegalizowaniu. Pucz został rozbity przez policję, a Hitler znalazł się w więzieniu. Odsunięty od życia politycznego napisał "Mein Kampf" (Moja walka), gdzie zawarł zbrodniczy, szowinistyczny i rasistowski plan hegemonii niemieckiej w Europie. Wobec nieustannych zamieszek w kraju i kryzysu gospodarczego na nowo zorganizowano NSDAP w 1925 roku. Liczba członków i zwolenników partii stale rosła, a dzięki aktywności Adolfa Hitlera rozbudowano struktury partii. Powołano Sztafety Ochronne NSDAP, zwane w skrócie SS, które spełniały funkcje organizacji bojowej. Początkowo była to osobista straż Hitlera, a od 1926 roku podporządkowane były SA. Pełniły funkcję policji wewnątrzpartyjnej i wywiadu politycznego. Celem NSDAP oraz SS było zdobycie legalnej władzy w kraju. Liczba członków NSDAP stale rosła - w 1920 roku było ich zaledwie 64 osoby, natomiast w 1944 roku ponad 8,5 miliona. Hitler zamierzał stworzyć silne imperium z władzą dyktatorską, zasadą wodzostwa, dyscypliną i podporządkowaniem interesów jednostki wobec państwa. "Państwo nieorganiczne", kult wodza, siła i rządy elity zdominowały włoski i niemiecki ruch faszystowski. Od 1925 roku na nowo działały paramilitarne Oddziały Szturmowe NSDAP, które w 1933 roku liczyły już około 2 miliony członków. Pod kierownictwem E. Rohma odegrały ważną rolę w sukcesie hitleryzmu i umocnieniu terrorystycznego reżimu. W skutek konfliktów wewnętrznych i osobistych starć Hitlera z przywódcami SA doszło do ostrego zatargu, zakończonego wymordowaniem przywódców SA w czerwcu 1934 roku ("noc długich noży"). Decydujący wpływ na dojście Hitlera do władzy miał rok 1929, gdzie w skutek kryzysu gospodarczego wzrosła liczba bezrobotnych do 2 milionów. W budżecie państwa występowały widoczne niedobory. Kryzys objął także rolnictwo, handel i finanse, w skutek czego załamała się stabilizacja polityczna państwa. Te sprzeczności polityczne i niejasna sytuacja na scenie gospodarczej powodowały wzrost pozycji NSDAP. Faszyści dążyli do przejęcia władzy w kraju i zamierzali wejść do parlamentu. Dzięki aktywnej kampanii wyborczej zdołali w 1932 roku uzyskać 37% głosów, dzięki czemu otrzymali największe wpływy w Reichstagu. Przez cały okres zdobywania władzy przez Hitlerowców obecny był w ich polityce element przemocy i gwałtu. Partia rosła w siłę dzięki poparciu finansowemu przez klasę przemysłową, która obawiała się rewolucji komunistycznej i utraty swoich majątków. Szeroka propaganda i ogromne nakłady finansowe dla faszystów niemieckich doprowadziły do zwiększenia liczebności bojówek SS i SA. W 1933 roku na kanclerza wybrano Adolfa Hitlera, który rozpoczął okres totalitarnych rządów, ograniczając wolność prasy i działalność związków zawodowych. Pretekstem do dalszych eliminacji przeciwników był pożar Reichstagu. Faktycznie dokonały tego bojówki SA, ale cała wina spadła na komunistycznych działaczy, wśród których rozpoczęto aresztowania. Ogłoszono stan wyjątkowy i rozpisano nowe wybory, które zakończyły się zwycięstwem członków NSDAP. Podsumowując wybory parlamentarne prawie 19 milionów Niemców opowiedziało się za partią faszystowską, co stanowiło 44% poparcia społeczeństwa. Prowadzono zatrzymania prewencyjne, unieważniono mandaty posłów komunistycznych, a następnie dokonano licznych aresztowań komunistów, anarchistów i socjaldemokratów. Terror był głównym narzędziem władzy partii, nie przestrzegano prawa i powoływano specjalne sądy, które pracowały pod dyktando Hitlerowców. Decyzją parlamentu z marca 1933 roku uchwalono 4 - letnie pełnomocnictwo dla rządu, na podstawie którego mógł on wydawać ustawy i uchylać konstytucję na własne potrzeby. Za ustawą opowiedziało się 444 posłów wśród obecnych 538. Przeciwnikami byli głównie członkowie socjaldemokracji. Dojściu do władzy Hitlera towarzyszyła ciągła obawa przewrotu komunistycznego, stąd jego polityka cieszyła się ogromnym poparciem społecznym. Mając wsparcie finansjery mógł ubiegać się nawet o urząd prezydenta. Sprawując urząd kanclerza doprowadził do rozwiązania parlamentu i ogłosił się jedynym sędzią Rzeszy. Wszystkie stanowiska państwowe obsadzał ludźmi wiernymi i zaufanymi. Rozpoczął walkę z Kościołem katolickim z zamiarem powołania niemieckiego kościoła narodowego, który podporządkowany miał być ideologii faszystowskiej. Rozwiązywano organizacje kościelne, zwłaszcza młodzieżowe, wśród przeciwników dokonywano aresztowań i kierowano ich do powstających obozów koncentracyjnych. Język propagandy skierowany był przede wszystkim przeciwko osobom duchownym, ośrodkom szkolnym i zakonom. Zapanował ustrój totalitarny, w którym władza ingerowała we wszystkie aspekty życia społecznego, politycznego i kulturalnego. Za pomocą powołanych organizacji hitlerowskich kontrolowano wszystkie dziedziny życia. Rozbudowano aparat policyjny, system obozów koncentracyjnych oraz ośrodków zagłady. Po śmierci Hindenburga w 1934 roku Hitler połączył sprawowanie funkcji kanclerza oraz prezydenta. Jego władza była nieograniczona, był wodzem i kanclerzem Rzeszy. Od 1938 roku był naczelnym dowódcą Wehrmachtu. Hitlerowcy byli wykonawcami polityki terroru, na ich usługach działało wiele organizacji jak Hitler - Jugend, SS, SD, Gestapo, Główny Urząd Bezpieczeństwa Rzeszy. Doprowadzono do masowej zagłady Żydów w Europie po wprowadzeniu ustaw norymberskich. Polityka ujednolicania społeczeństwa prowadzona była zwłaszcza na poziomie kultury. W 1935 roku wydano dekrety dotyczące obywatelstwa Rzeszy i ochrony krwi niemieckiej, co stanowiło prawną podstawę represji skierowanych na rasę nie aryjską. Mocno akcentowano hasła ekspansji terytorialnej i zdobycie "przestrzeni życiowej" dla obywateli niemieckich, co zrealizowano w trakcie II wojny światowej. Zaprowadzono ostrą cenzurę prasy i radia. Życie prywatne dyktatora III Rzeszy było mało znane. Wiadomo, że stronił od alkoholu i papierosów, a w swojej diecie unikał dań mięsnych. Prowadził nocny tryb życia i dużo pracował.
