W okresie międzywojennym w Republice Weimarskiej nasilały się ruchy nacjonalistyczne. Było skutkiem przede wszystkim destabilizacji politycznej i trudności gospodarczych, ale też rozczarowanie klęska Niemiec w I wojnie światowej oraz postanowieniami traktatu wersalskiego. Utworzona w 1919 r. NSDAP (pod tą nazwą od 1921 r.) zdobywała sobie coraz więcej zwolenników i społecznego poparcia, w rezultacie czego zdominowała niemiecką prawicę. Swoją pozycję na arenie politycznej ugruntowała w okresie kryzysu gospodarczego. W 1932 r. NSDAP odniosła znaczący sukces w wyborach do parlamentu, a w I 1933 r. Adolf Hitler, przywódca tej partii, został wybrany kanclerzem. Republika Weimarska przekształciła się w Trzecią Rzeszę. Hitler zlikwidował system demokratyczny, ograniczył swobody obywatelskie. Wprowadzono terror (zwłaszcza w odniesieniu do przeciwników politycznych i Żydów). Powstały pierwsze obozy koncentracyjne, a szczególne uprawnienia uzyskała tajna policja (gestapo) i SS. Hitler dążył do przekreślenia ładu wersalskiego i wbrew jego postanowieniom wiosną 1935 r. przystąpił do rozbudowy i uzbrajania armii. W marcu 1936 r. Niemcy złamały kolejne postanowienie traktatu i przystąpiły do remilitaryzacji Nadrenii. W 1938 r. w skład Trzeciej Rzeszy włączono Austrię (tzw. Anschluss) i na mocy układu monachijskiego Niemcy odebrały Czechosłowacji Sudety. Był to początek podbojów III Rzeszy, realizowany na razie metodą zastraszania państw europejski, jednak bez działań wojennych. W III 1939 r. Niemcy złamały postanowienia układu monachijskiego i zlikwidowały niepodległość Czechosłowacji (powstał całkowicie zależny od Rzeszy Protektorat Czech i Moraw). Agresja na Polskę (1 IX 1939 r.) spowodowała wypowiedzenie wojny Niemcom przez Francję i Wielką Brytanię. Rozpoczęła się II wojna światowa. Początkowo Niemcy odnosiły znaczne sukcesy w Europie i w Afryce. W 1940 r. zajęły Danię, Norwegię oraz Belgię, Holandię, Luksemburg i Francję. Niepowodzeniem zakończyła się jednak próba inwazji na Wyspy Brytyjskie. W 1941 r. wojska niemieckie pokonały Grecję i Jugosławię. W VI 1941 r. rozpoczęła się niemiecka inwazja na ZSRR, która stała się początkiem końca podbojów niemieckich. Na terenach podbitych Niemcy przeprowadzali eksterminację ludności żydowskiej. Podporządkowywali sobie władze i gospodarkę. Grabiono lub niszczono dobra kulturalne innych narodów. Starano się realizować rasistowską teorię wyższości rasy aryjskiej nad innymi rasami. Momentem przełomowym dla działań wojennych w Europie stały się niepowodzenia wojsk niemieckich na froncie wschodnim (bitwa stalingradzka). Jednocześnie klęski zaczęli ponosić sojusznicy Niemiec - Włochy i na Dalekim Wschodzie Japonia. W 1943 r. zakończyła się kampania afrykańska wojsk niemieckich. W VI 1944 r. alianci utworzyli drugi front, co przyspieszyło klęskę "państw osi". Jednocześnie od wschodu w stronę Niemiec posuwała się ofensywa radziecka. 8 i 9 V 1945 r. Trzecia Rzesza podpisała bezwarunkową kapitulację. Powojenny status Niemiec został określony w trakcie konferencji tzw. Wielkiej Trójki w Teheranie (1943 r.), w Jałcie (1945 r.) i w Poczdamie (1945 r.). Postanowiono, że kraj zostanie podzielony na cztery strefy okupacyjne: amerykańską, brytyjska, radziecką i francuską. Podobnie podzielony został Berlin. Austria została uznana za osobny kraj (także była okupowana). Władzę w Niemczech sprawowała Sojusznicza Rada Kontroli (komendanci wojenni poszczególnych mocarstw). Niemcy utracili część swych terytoriów (na wschodzie na rzecz Polski). Nazistowscy zbrodniarze wojenni zostali postawieni przed Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze i osądzeni. W 1949 r. powstały dwa niemieckie państwa: 7 IX powstała RFN - Republika Federalna Niemiec (z brytyjskiej, amerykańskiej i francuskiej strefy okupacyjnej), a 7 X NRD - Niemiecka Republika Demokratyczna (z radzieckiej strefy okupacyjnej). Tymczasową stolicą RFN było Bonn (w przyszłości miał to być Berlin). RFN przyjęła zachodni model ustrojowy - była państwem o demokracji parlamentarnej. Pierwszym kanclerzem był przywódca chadecji Konrad Adenauer (1949 -63) i w pierwszym dziesięcioleciu władzę sprawowała koalicja CDU/CSU. RFN przeżywała rozkwit gospodarczy, uzyskała ograniczoną suwerenność, w 1955 r. wstąpiła do NATO, natomiast w 1958 r. stała się członkiem EWG. Tymczasem NRD znajdowała się pod kontrolą radziecką. Pluralizm polityczny w NRD był w rzeczywistości pozorny. Począwszy od 1949 r. NRD była członkiem RWPG, a od 1959 r. członkiem Układu Warszawskiego. Wielu mieszkańców niezadowolonych z proradzieckiej polityki władz NRD uciekało do RFN. Władze nie mogły poradzić sobie z falą uciekinierów, dlatego też 13 VIII 1961 r. przystąpiły do budowy tzw. muru berlińskiego. Mur ten został obalony dopiero w wyniku demokratycznych przemian w państwach bloku sowieckiego Europy Wschodniej w roku 1989. tendencje zjednoczeniowe w Niemczech nasiliły się i w XI 1989 r. runął mur berliński. 31 VIII 1990 r. NRD i RFN podpisały Układ Zjednoczeniowy, a za datę zjednoczenia Niemiec uznano dzień 3 X 1990 r. - tj. dzień przystąpienia NRD do Republiki Federalnej Niemiec. W VI 1991 r. parlament niemiecki uchwalił decyzję o przeniesieniu stolicy państwa z Bonn do Berlina. W 1991 r. RFN podpisał układy z Czechosłowacją i Polską gwarantujące nienaruszalność ich granic.
