Po II wojnie światowej pokonane Niemcy zostały podzielone na cztery strefy okupacyjne. W 1949 r. powstały NRD i RFN. Nie brakowało jednak zwolenników zjednoczenia obu państw. W połowie 1987 r. nasiliły się protesty pokojowe w NRD. Protesty nasiliły się po wyborach komunalnych z V 1989 r. Sprzeciw wywołał fakt, że wybory te zostały sfałszowane. Masowy exodus na Zachód młodych obywateli NRD zaczął się w sierpniu 1989 r., po tym jak Węgry otwarły swą granicę z Austrią. Centrum opozycji stał się Lipsk. Apogeum kryzysu nastąpiło w dniu 7 X 1989 r., w czasie hucznych obchodów 40-lecia NRD. Honecker zignorował napięcia społeczne. Doszło do gwałtownych zamieszek i Erich Honecker musiał ustąpić ze stanowiska sekretarza generalnego SED. Jego miejsce zajął Egon Krenz. 4 XI 1989 r. doszło w Berlinie do demonstracji z udziałem około miliona osób. Protestujący domagali się m. in. pełnej swobody podróżowania. 9 XI 1989 r. ogłoszono otwarcie granicy z RFN. Rozpoczął się exodus ludności do RFN. Społeczeństwo NRD oczekiwało jak najszybszego zjednoczenia Niemiec. Liczono na korzyści wypływające z bogactwa zachodniego sąsiada. 18 III 1990 r. miały miejsce w NRD pierwsze wolne wybory. Zwycięstwo odniósł, założony przez Helmuta Kohla, Sojusz na rzecz Niemiec. W IV 1989 r. powstał nowy rząd, na którego czele stanął szef wschodniej CDU Lothar de Maizière. Od tej pory wszelka działalność polityczna w NRD została skierowana na jak najszybsze zjednoczenie Niemiec. 31 VIII 1990 r. doszło do podpisania Układu Zjednoczeniowego między oboma niemieckimi państwami i zgodnie z jego założeniami zjednoczenie Niemiec odbyło się 3 X 1990 r. Mur berliński, symbol podziału Niemiec i Europy na dwa obozy został rozebrany.
