Tuż po zakończeniu wojny państwa zwycięskie przystąpiły do stołu i zaczęły się rozmowy które miały na celu stworzenie nowej mapy Europy. Na tej mapie nie miało zabraknąć nowej odrodzonej po blisko 123 lata niewoli Polski. Konferencja na której ustalono nowy ład powojenny miała miejsce w Paryżu. W marcu !919 roku wyłoniła się Rada Czterech (premier Wielkiej Brytanii D. Lloyd George, premier Francji G. Clemenceau, prezydent USA W. Wilson i premier Włoch V. Orlando) która podejmował decydujące decyzje w sprawach europejskich. Przyjęto zasadę samostanowienia narodów wedle której granice państw miały pokrywać się z zasięgiem terytorialnym danej narodowości.
Wielki wpływ na ustalenie polskich granic miała także sama ludność polska która zbrojnie wystąpiła ze swoimi postulatami do niektórych ziem.
Granica zachodnia i północna po naniesieniu zmian po powstaniu wielkopolskim ustalona została w traktacie pokojowym z Niemcami. Niemcy zrzekli się na korzyść Polski części Wielkopolski i do Pomorza Gdańskiego bez Gdańska. W okręgach spornych miano przeprowadzić plebiscyt w którym ludność miała opowiedzieć się za swą przynależnością. Takie plebiscyty odbyły się w okręgu olsztyńskim i kwidzyńskim, w Prusach Wschodnich oraz na Górnym Śląsku.
Przeprowadzony 11 lipca 1920 roku plebiscyt na Warmii zakończył się dla Polski niepomyślnie.
20 marca 1921 roku plebiscyt odbył się na Górnym Śląsku. Za przyłączeniem do Polski głosowało 479 tysięcy, a do Niemiec 706 tys. W wyniku podliczenia głosów w sposób globalny (co było złamaniem zapisów wynikających z traktatu wersalskiego), za Polską opowiedziało się 40,4 %, a za Niemcami 59,6% uprawnionych do głosowania. Niekorzystny dla Polski sposób obliczenia głosów był jedną z przyczyn wybuchu III powstania śląskiego, ponieważ głosowanie miało być obliczane gminami, w których przeprowadzono plebiscyt i wyników, jakie w nich uzyskano (693 gminy (45,1%) głosowały za przynależnością do Polski). Po zakończeniu powstania, przyznano Polsce Katowice, Królewską Hutę (dziś - Chorzów), Siemianowice Śląskie, Świętochłowice oraz powiaty: pszczyński, rybnicki, katowicki, część lublinieckiego i tarnogórskiego oraz skrawki bytomskiego i zabrzańskiego, pozostawiając w posiadaniu niemieckim 2/3 obszaru Górnego Śląska.
. W celu uregulowania stosunków na tym terenie została zawarta . 15 maja 1922 roku w Genewie konwencja. Regulowała ona sprawy mniejszości narodowych. Z tą data też wiąże się włączenie części Górnego Śląska do Polski
Gdańsk mimo pierwotnych planów nie został włączony do Polski. Z miasta jak i okolicznych terenów utworzono Wolne Miasto nad którą piecze sprawowała Liga Narodów. Dzięki podpisanym w 1920 i 1921 roku konwencji wprowadzono szereg uprawnień.
Sprawę granicy południowej regulował traktat pokojowy z Austrią, podpisany 10 września 1919 roku w Saint Germain. W myśl tego traktatu Austria rzekła się byłych terenów Austro- Węgier Rada najwyższa udzielił także Polsce zgody na tymczasowe zajęcie Galicji Wschodniej po rzekę Zbrucz.
Spór wywołała sprawa Śląska Cieszyńskiego. Pierwsze ustalenia w tej sprawie zawarte 5 listopada 1918 roku zostały odrzucone przez stronę czeską. Wojska czeskie zaczęły siła zajmować te tereny. Polska szybko zainterweniowała lecz spór potrwa jeszcze do 10 lipca 1920 roku kiedy to w miejscowości SPA zawarta ugodę na mocy której Czechosłowacja otrzymała 1270 km2, a Polska 1212 km2. Spornym terenem był również Spisz i Orawa które podzielono między państwa.
Sprawa granicy wschodniej pozostawała długi czas nierozstrzygnięta. 8 grudnia 1919 roku ustalono tymczasową granice która miała być była granica Królestwa Polskiego. Tego stanu rzeczy nie chciał uznać rząd polski. Wybuchła wojna z Rosją Radziecką którą kończy podpisanie traktatu pokojowego w Rydze 1921 roku.
Podczas konferencji w Spa rząd polski zgodził się na tymczasowe oddanie zajmowanego Wilna Litwie strona polska obawiała się ze te tereny zajmie armia radziecka. Tak tez się stało Rosja zgodziła się oddać Wileńszczyznę Litwie na spornym terenie wytyczono linie demarkacyjną. Nie doszło jednak do podpisania umowy. Oddziały generała Żeligowskiego zajęły Wilno. Na zajętych terenach utworzono Litwę środkową w 1922 roku. Ziemie te wcielono do Rzeczpospolitej.
Ostateczne decyzje w sprawie granic RP podjęła Rada ambasadorów wielkich mocarstw dnia 15 marca 1923 zatwierdzając ostatecznie wschodnie i północne granice Polski wraz z terenami wcześniej zajętymi.
