Jeszcze w okresie II wojny światowej na skutek decyzji rządu Rzeszy Niemcy mieli opuścić tereny polskie wcielone do ZSRR oraz Litwę, Łotwę i Estonię. Gdy wojska Armii Czerwonej zaczęły zbliżać się do granicy Rzeszy doszło masowej ucieczki Niemców z trenów przygranicznych. Po zakończeniu II wojny światowej mocą postanowień konferencji poczdamskiej Niemcy zostali wysiedleni z terenów tzw. Ziem Odzyskanych, czyli północno-zachodnich obszarów państwa polskiego. Nastąpiły też dobrowolne przesiedlenia Niemców na tereny niemieckie. Obecnie państwo polskie zamieszkuje ponad pół miliona Niemców.
Przymusowym przesiedleniom w czasie wojny poddawano też Polaków. Około 900 tysięcy Polaków przesiedlono z terenów wcielonych do Rzeszy do Generalnego Gubernatorstwa. Kilkaset tysięcy, około 400 tysięcy Polaków z terenów podporządkowanych ZSRR na początku lat czterdziestych wywieziono w głąb ZSRR, na Syberię, do łagrów. Podobny los spotkał około 89 tysięcy Żydów. Do roku 1948 roku do Polski z terenów przyłączonych do ZSRR na mocy postanowień konferencji Wielkiej Trójki przesiedliło się ponad półtora miliona Polaków. Kolejne 250 tysięcy Polaków powróciło na obszar państwa polskiego w latach 1958-1959.
Na mocy porozumień pomiędzy władzami polsko-ukraińskimi na teren republiki ukraińskiej przesiedlono 480 tysięcy Ukraińców, zaś w wyniku akcji "Wisła" z terenów wschodnich na Ziemie Odzyskane rząd polski przesiedlił około 140 tysięcy Ukraińców. Było to głównie efektem działań Ukraińskiej Powstańczej Armii (UPA), która prowadziła na terenach wschodnich Polski zbrojne akcje przeciwko ludności i władzom polskim. Dla zlikwidowania zaplecza dla UPA, które stanowiła działając bądź dobrowolnie bądź pod przymusem ludność wsi ukraińskich podjęto decyzję o przesiedleniu ludności ukraińskiej. Obiektywnie oceniając byt ludności polepszył się, ponieważ przeniesiona ona została z trudnych, nieurodzajnych terenów na obszary rozwinięte, otrzymała gospodarstwa i zabudowania. Zastrzeżenia budzić mogą przesłanki moralne, bowiem przymusowe przesiedlenie ludności i odcięcie od korzeni zawsze budzi głęboki uraz psychiczny. Ze względu na obciążenie stosunków polsko-ukraińskich akcja "Wisła" do dzisiaj budzi olbrzymie emocje co do oceny jej słuszności.
Kolejna fala migracji nastąpiła od roku 1956, kiedy to władze zezwalały na wyjazdy Polaków do RFN w ramach akcji "łączenia rodzin". Wydarzenia roku 1968 i nagonka antysemicka spowodowały wyjazdy znacznej liczby ludności pochodzenia żydowskiego. Pod koniec lat siedemdziesiątych i na początku lat osiemdziesiątych z przyczyn ekonomicznych znów nastąpiła fala emigracji. Ograniczono możliwości wyjazdów w okresie stanu wojennego, jednak zdesperowani Polacy uciekali się do wszelkich sposobów, by opuścić kraj. Do wyjazdów motywowały kolejki, podwyżki cen, deficyt towarów, system kartkowy. Głównym celem emigracji pozostawała Europa Zachodnia oraz USA, gdzie w takich miastach jak Chicago czy Nowy Jork polonia była doskonale zorganizowana, tworząc nawet całe dzielnice polskie. Po upadku bloku komunistycznego Polacy wyjeżdżali w celach zarobkowych przede wszystkim do USA. Ich wyjazdy ograniczał jednak obowiązek wizowy. Po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej w 2004 roku kierunek polskiej emigracji zmienił się i jej celem stała się przede wszystkim Anglia i Irlandia. Ze względu na mniejszą odległość i względnie niskie koszty podróży zdecydowanie na atrakcyjności straciły wyjazdy zarobkowe do USA. Wciąż jednak żyje tam wielu Polaków a organizacje polonijne należą do najlepiej zorganizowanych i najbardziej aktywnych.
