Michaił Tuchaczewski przyszedł na świat 16 lutego 1893 roku na terenie guberni smoleńskiej w majątku Aleksandrowskoje. Służąc w wojsku rosyjskim w czasie I wojny światowej w 1915 roku dostał się do niewoli niemieckiej. Po powrocie do kraju poświęcił się realizacji idei bolszewizmu, dlatego też przystąpił do partii bolszewickiej i zaangażował się w organizację Armii Czerwonej. Służąc Rosji Radzieckiej walczył z kontrrewolucją, a w uznaniu zasług dla pokonania obcej interwencji i białych wojsk Denikina i Kołczaka został odznaczony orderem Czerwonego Sztandaru w 1919 roku. Dla rozszerzenia rewolucji bolszewickiej na zachód brał udział w wojnie z Polską i kierował ofensywą na Warszawę w lipcu 1920 roku. W latach 1925-1928 piastował urząd szefa sztabu Armii Czerwonej, zaś w 1935 roku za całość zasług poniesionych na rzecz bolszewickiej ojczyzny uzyskał tytuł marszałka. Cieszył się nim dwa lata, kiedy to na skutek prowadzonej przez Stalina czystki pośród kadry dowódczej w armii został oskarżony o współpracę z Niemcami i skazany na rozstrzelanie. Zginął 12 czerwca 1937 roku.
