Międzywojenna Rzeczpospolita zamieszkiwana była przez ponad 27 milionów ludzi, co sytuowało pod tym względem Polskę na szóstym miejscu w Europie. Był to kraj wielonarodowościowy, Polacy stanowili 65% ogółu ludności, Ukraińcy-16%, Żydzi-10%, Białorusini-5%, Niemcy-4%, Rosjanie, Litwini, Czesi i inni-1%. Na terenach wschodnich- na Polesiu, Wołyniu i w Galicji Wschodniej przeważali Ukraińcy i Białorusini. W miastach położonych we wschodniej Polsce znaczny odsetek stanowili Żydzi, a w zachodniej Polsce - Niemcy. Najwięcej Polaków mieszkało w takich miastach jak: Warszawa, Kraków, Poznań. Ówczesna Polska była krajem głównie rolniczym, a 65% chłopów stanowili Polacy.
W międzywojennej Polsce dominowali katolicy, było ich 62%. Grekokatolicy, w większości Ukraińcy stanowili 12% ludności. Białorusini i Rosjanie wyznawali prawosławie i było ich 11%. Podobny procent przypadał na wyznawców religii mojżeszowej a jeden milion mieszkańców kraju był wyznania ewangelickiego.
Najwięcej problemów rodziły stosunki pomiędzy ludnością polską i ukraińską. Antagonizm polsko-ukraiński dotyczył głównie terenu Galicji Wschodniej. W 1919 roku Ententa oddała Polsce Galicję Wschodnią w zarząd tymczasowy, zaś po spełnieniu warunku nadania autonomii terytorialnej tamtejszej ludności ukraińskiej miała ona przejść całkowicie pod władzę Polski. Nastąpiło to decyzją Rady Ambasadorów w 1923 roku, rząd polski obiecał wtedy realizację postulatu autonomii terytorialnej, wprowadzenia języka ukraińskiego do administracji, utworzenia uniwersytetu ukraińskiego. Obietnic tych nigdy nie urzeczywistniono.
Przyłączenie Galicji Wschodniej do Polski od początku budziło opór ludności ukraińskiej, a wyraz temu dawała chociażby bojkotując wybory parlamentarne. Do zaostrzenia antagonizmu polsko-ukraińskiego doszło po powstaniu w 1929 roku Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów, która stosowała akcje terrorystyczne wymierzone w Polaków, a ich przykładem było zamordowanie ministra spraw wewnętrznych Bronisława Pierackiego. Siłą zbrojną OUN była Ukraińska Organizacja Wojskowa kierowana przez Stepana Banderę. Od 1929 roku na kresach wschodnich rozpoczął się otwarty konflikt, w którym Ukraińcy napadali i palili polskie domostwa i dwory a w odpowiedzi władze polskie przeprowadziły pacyfikację, która objęła ponad osiemset ukraińskich wsi. Majątki Ukraińców niszczono a ich samych prześladowano. Spośród aresztowanych 2 tysięcy Ukraińców, 1/3 stracono. We Lwowie zdemolowano siedziby ukraińskich instytucji kulturalno-oświatowych. Na opór napotykała idea utworzenia uniwersytetu ukraińskiego, co więcej na mocy reformy oświaty w 1924 roku zlikwidowano większość szkół z językiem ukraińskim. Po zamordowaniu ministra Pierackiego w 1934 roku władze polskie utworzyły obóz w Berezie Kartuskiej na Polesiu, w którym zamykano szczególnie aktywnych działaczy ekstremistycznych, w tym m.in. ukraińskich działaczy nacjonalistycznych. Negatywnie na położeniu ludności ukraińskiej odbił się wielki kryzys ekonomiczny. Ugodowo nastawione kręgi Ukraińców zawarły z władzami polskimi ugodę, na mocy której wicemarszałkiem sejmu został Wasyl Mudry. Spotkało się to z krytyką zwłaszcza działaczy nacjonalistycznych, którzy zaczęli liczyć, że Niemcy po zdobyciu Polski odbudują niepodległe państwo ukraińskie. Wszystko to nie przyczyniało się do budowy pokojowych relacji i zaufania między obydwoma grupami narodowościowymi. Wszelkie próby zmierzające w tym kierunku torpedowane były przez endeckich działaczy polskich i nacjonalistów ukraińskich.
