Sarmatyzm.
Na przestrzeni dwóch wieków XVI i XVII w Polsce możemy zaobserwować upowszechnienie się wśród szlachty sarmatyzmu. Odnosił się on wówczas do praw i zwyczajów przodków, którzy byli walecznymi ludźmi. Na temat sarmatyzmu szerzej pisał na początku XVI w. Maciej z Miechowa w swoim dziele zatytułowanym "Tractatus de duabus Sarmatiis, Asiana et Europiana".
Główne założenia sarmatyzmu.
Sarmatyzm opierał się na ideach patriotycznych i wartościach mesjanistycznych. Szlachta w XVI w. odbierała te myśli zbyt skrajnie, przez co nie zostały wykorzystane w ówczesnej Polsce w sposób pozytywny. W tym czasie Polska była uważana za "przedmurze chrześcijaństwa". Mimo to na szlachtę naszego kraju zbytnio nie liczono w kwestii walki z niewiernymi, którzy nadciągali do Europy ze wschodu. Wskazywało na to parę czynników. Po pierwsze polscy Sarmaci bali się wszystkiego co nowe, czyli można ich było nazwać ksenofobami. Po drugie waleczność i patriotyzm szlachty polskiej w XVI i XVII w. ograniczała się jedynie do obrony obszaru, gdzie zamieszkiwali. Ta owa ksenofobia i zaściankowość szczególnie uwidaczniały się na sejmikach. Dla większości szlachty sarmatyzm oznaczał przede wszystkim wyróżnienie się spośród reszty grup społecznych w Polsce oraz poza jej granicami.
Sprawowanie władzy przez Sarmatów.
W XVII w. szlachta polska otrzymała w swoje ręce silne narzędzie , które mogła wykorzystywać do celów politycznych. Tym silnym atutem było wprowadzenie liberum veto, czyli prawa umożliwiającego zerwanie sejmu przez jednego posła. Po raz pierwszy przywilej ten wykorzystano w 1625 r. Wprowadzenie liberum veto niejednokrotnie blokowało wprowadzenie reform potrzebnym do funkcjonowania państwa. W XVII w. przywilej ten był tak często wykorzystywany przez szlachtę, że uniemożliwił sprawowanie władzy przez króla. Takie postępowanie Sarmatów sprawiło, że król Polski nie wzmocnił swojej władzy królewskiej. Do tego dążyli i udało im się osłabić króla. Dla nich najważniejsze było dobro własne oraz tzw. "złota wolność szlachecka", gdyż dzięki temu stanowili państwo w państwie. Sarmaci uważali się za ludzi wielkich i z dumą wynosili się ponad inne stany społeczne.
Wpływ magnaterii na sprawowanie rządów w Polsce w XVI i XVII w.
Magnaci odegrali niechlubnie bardzo znaczącą rolę w naszym kraju. Szczególnie ich wielkie wpływy mogliśmy zaobserwować w baroku. To oni przyczynili się do upadku Rzeczypospolitej przejmując władzę w Polsce. Magnaci wprowadzali do izby poselskiej posłów, aby potem ci głosowali według woli oligarchów. Dzięki temu mieli wpływ na przegłosowywanie uchwał podczas zgromadzeń. Mało tego poza Sarmatami wywierali, także wpływ na politykę króla, co poważnie osłabiało pozostające w chaosie państwo polskie. Można pokusić się o stwierdzenie, że gdyby magnaci stworzyli konkretną instytucję kontrolującą ich postępowanie państwo polskie, by nie upadło.
Wnioski.
Szlachta oraz magnaci stanowiły grupy, którym nie zależało na dobru Polski, a jedynie na własnych celach. Można ich określić jako duże nieodpowiedzialne dzieci, które dostając jeden palec wzięli całą rękę. Nie byli ludźmi patrzącymi z troską na państwo oraz na resztę społeczeństwa naszego kraju. Przykłady ich rządów w Polsce w XVI i XVII w. są godne potępienia, mało tego nie należy o nich zapominać, aby w przyszłości sytuacja się nie powtórzyła. Konsekwencją oligarchii szlacheckiej były rozbiory Polski i utrata suwerenności. W dzisiejszej rzeczywistości musimy mieć nadzieję, że politycy aktualnie rządzący naszym krajem nie doprowadzą do sytuacji, o której będziemy mogli powiedzieć starym porzekadłem, że "historia lubi się powtarzać".
