Aby uzyskać poparcie szerokich rzesz ludności Cezar przeprowadził wiele reform, które przyznawały szerszy zakres prerogatyw prowincjom. Najbardziej znacząca była tzw. ustawa

o ździerstwach oraz wprowadzenie prawa, według którego podatki z prowincji zaczęło pobierać bezpośrednio państwo, co znacznie zmniejszyło wyzysk prowincji. W dalszym ciągu największe ciężary ponosili chłopi, bowiem to głównie oni utrzymywali państwo. Poważnie natomiast poprawiła się sytuacja prowincjonalnej arystokracji, bowiem to właśnie na jej poparcie liczył głównie Cezar.

Juliusz Cezar chcąc wzmocnić więzi i zbliżyć podbite ziemie do Rzymu, osiedlał tam wielu kolonistów rzymskich. Akcja kolonizacyjna Cezara przyspieszyła znacznie romanizacje nowo podbitych prowincji, przyczyniła się tez do ich rozwoju. Wolni mieszkańcy prowincji otrzymali pełnię praw obywatelskich, co pozwoliło arystokracji municypalnej na wejście do senatu, gdyż urząd senatora do tej pory był zarezerwowany tylko dla ludności samego Rzymu.

Reformy w prowincjach miały zespolić posiadłości Rzymu w jedno spoiste i jednolite imperium oraz przyczynić się do zmiany ustroju dawnego miasta-państwa na ustrój odpowiedni do imperium światowego, jakim w tym czasie stał się Rzym.

By uzyskać popularność wśród ubogiej ludności rzymskiej, Cezar był skłonny do wielu kompromisów. Plebs Rzymu był obciążony przez bardzo wysokie komorne oraz permanentnie zadłużony. By im ulżyć, Cezar umorzył zaległe komorne za ostatni rok oraz nakazał wliczać spłacone procenty w sumę już spłaconego długu.

Kiedy Cezar pełnił funkcję dyktatora, przeprowadził niezwykle istotną reformę agrarną. Dzięki jego inicjatywie zmniejszono dwukrotnie ilość plebsu, która była uprawniona do korzystania z bezpłatnego rozdawnictwa zboża. Dodatkowo jeszcze prawie 80 tysięcy bezrobotnych mieszkańców Rzymu zostało przesiedlonych do prowincji. Dzięki tym posunięciom Cezar zrealizował jednocześnie cel ekonomiczny i społeczny, bowiem usunął

z Rzymu nieużyteczny społecznie i bardzo niebezpieczny politycznie proletariat miejski.

Nadrzędnym celem polityki Cezara było zapewnienie arystokracji nieograniczonej władzy nad niewolnikami. Niewolnicy też stali się głównymi ofiarami polityki Juliusza Cezara. Mimo ukłonów w stronę starej arystokracji rodowej, Cezar nigdy nie zyskał jej akceptacji i poparcia. Głównym zarzutem nobilów, był fakt, że Cezar całą swą władzę opierał na stanowisku dyktatora, które stało się podstawą jego panowania.

Cezar otaczał się tylko zaufanymi ludźmi, dążył do zmniejszenia roli senatu. Między innymi powiększył jego skład do 900 członków, z czego 400 było nowo mianowanych bezpośrednio przez samego Cezara. Byli to jego oddani zwolennicy, głównie przedstawiciele prowincji, wojskowi i oficerowie.

O gruntownym i trwałym umocnieniu jego władzy zadecydowało przyznanie mu tytułu wieczystego dyktatora. Juliusz Cezar nie krył się ze swymi dyktatorskimi zapędami, pogardzał nieskutecznym ustrojem republikańskim. Cezar był świadomy, że nowo powstające imperium potrzebuje zupełnie odmiennej formy zarządzania, jednego, silnego przywódcy, który by zjednoczył wszystkie prowincje pod swą egidą. Cezar posiadał ogromną władzę, niczym nieograniczoną, znacznie obszerniejszą od innych, współczesnych mu władców;

w niedalekiej przyszłości jego imię stało się synonimem władzy zupełnej i tytułu cesarza.

Juliusz Cezar nie był tylko uzurpatorem i twórcą potęgi terytorialnej Rzymu, ale także świetnym reformatorem i organizatorem państwa. Cezar chciał ostatecznie uregulować

i uporządkować życie gospodarcze i polityczne imperium, które, przez lata anarchii oraz długoletniej wojny domowej, ogarnięte zostało przez głęboki kryzys.

Zabezpieczył los żołnierzy przez przydzieleni im nadziałów ziemi, z których mogli się utrzymać. By przeciwdziałać zawiązywaniu się intryg i skrytych spisków, nakazał rozwiązać wszystkie istniejące stowarzyszenia i organizacje, pozostawiając tylko te o starodawnym rodowodzie. Wprowadził też prawo, które zezwalało na piastowanie urzędu namiestnika

w danej prowincji tylko przez dwa lata, co miało zapobiec kolejnym wojnom domowym.

W czasie swych rządów Cezar przeprowadził szereg reform, które korzystnie wpłynęły

i znacznie ułatwiły funkcjonowanie imperium. Przede wszystkim wprowadził nowy kalendarz, zwany juliańskim, który po raz pierwszy w historii zawierał rok przestępny, co znacznie uprościło sposób datowania. Kalendarz wprowadzony przez Cezara był obowiązujący w większej części państw europejskich do końca XVI wieku.

Rozporządzenia Juliusza Cezara przyczyniły się do rozwoju i ułatwienia wymiany handlowej. Z jego inspiracji rozpoczęto też gruntowną przebudowę Rzymu, opierając się na odważnych planach urbanistycznych. Celem Cezara było uczynienie z Rzymu centrum kulturalnego

i politycznego świata. Przeprowadzenie prac melioracyjnych oraz rozbudowa sieci komunikacyjnej miały przyczynić się do rozwoju ekonomicznego całej Italii. W czasach Juliusza Cezara rozpoczęto w Rzymie budowę wielu ogromnych budowli. By możliwa była budowa nowych obiektów, należało wcześniej usunąć stare budynki, gdyż Rzym był miastem o gęstej i ciasnej zabudowie. Na Forum Romanum rozpoczęto budowę olbrzymiej Basilica Julia - hali sądowej, natomiast na zboczach Kapitolu wystawiono świątynię Wenus Genetrix, która miała się stać centralnym punktem nowego Forum o nazwie Julium. Wszystkie budynki wzniesione z inspiracji Cezara nosiły jego nazwisko rodowe. Ich ogrom i majestatyczność miały być symbolem potęgi i wielkiej mocy Cezara. W planach miał również Cezar budowę świątyni Marsa oraz teatr u podnóży Kapitolu, specjalnym kanałem chciał też przeprowadzić przez całe miasto Tyber. W dalszej kolejności chciał rozwinąć port w Ostii, osuszyć bagna znajdujące się na południe od Rzymu oraz zlikwidować jezioro Fucinus przez spuszczenie

z niego wody.

Prócz poszerzenia i rozbudowy samego miasta Cezar pragnął też powiększyć całe imperium. By to zrealizować, zamierzał zorganizować dwie wojskowe wyprawy: jedną przeciwko Drakom po lewej stronie Dunaju, drugą zaś przeciw Partom, którzy stale zagrażali Syrii. Planowana armia miała składać się z 16 legionów oraz z 10 tys. jazdy. Juliusz Cezar wyznaczył już nawet swych urzędników na lata 43 i 42. Chciał on stworzyć imperium podobne do tego, jakie stworzył Aleksander Wielki. Jego marzeniem było władać nad imperium, które rozciągałoby się od Atlantyku po wschodnie krańce kontynentu. Choć plany Cezara były bardzo dalekosiężne, jednak z powodu jego wczesnej i niespodziewanej śmierci, nie udało się ich zrealizować.

Cezar był wszechstronnie uzdolnionym człowiekiem. Umiał tak samo dowodzić armią, jak

i sprawować władzę nad zdobytymi terenami. Mimo wielu przeciwności losu, nigdy nie tracił nadziei i energii, był pomysłowy i pracowity.

Niezwykle trafnie charakteryzuje Cezara Cyceron, który jako jego przeciwnik polityczny, tak o nim pisał: "Te są przymioty Cezara: usposobienie łagodne i życzliwe; ogromnie się rozkoszuje wybitnymi umysłami; ustępuje prośbom słusznym i wypływającym z poczucia obowiązku, ale nie próżnym i karierowiczowskim; jest człowiekiem bardzo bystrym i wiele przewidującym... Podziwiam powagę, sprawiedliwość i mądrość Cezara."

Piastując najwyższe godności w państwie i w armii, wyzbył się Cezar całkowicie niechęci

i nienawiści do wrogów, nie traktował ich z góry, niektórzy nawet zostali przez niego mianowani na wysokie stanowiska w państwie.

Cezar był nie tylko dowódcą wojskowym czy politykiem, ale także pisał pamiętniki, zajmował się problemami gramatycznymi, był zaciętym kolekcjonerem sztuki. Do jego najwybitniejszych dzieł zalicza się: "Pamiętniki o wojnie z Galami" oraz "Pamiętniki

o wojnie domowej". Obie te pozycje są ujęte w piękną formę i są spisane klasyczną, nieskazitelną łaciną. Dzieła te przez całe stulecia były brane za wzór trudnej sztuki prawidłowego wyrażania swych myśli.

Wszystkie te cechy mówią nam, że Cezar był genialną indywidualnością. Chociaż Cezar posiadał władzę zupełną, nie wykorzystał jej wyłącznie dla swych celów. Zawsze na pierwszym miejscu stawiał dobro Rzymu i jego obywateli. Jednak te jego cechy pozytywne, jak: zachowanie przy życiu pokonanych przeciwników, wybieganie daleko w przyszłość, odbieganie od przyjętych norm, reformowanie śmiało i nowocześnie, sprawiły, że swe reformy przypłacił życiem.