W początkach istnienia naszego państwa stosunki z Niemcami układały się różnie. Wiąże się to miedzy innymi z ścieraniem się wpływów naszego państwa z Niemcami na pogranicznych terenach. Czas panowania pierwszych Piastów (X-XII wieku) to kres wojen które podzielają od siebie lata krótkotrwałego pokoju.

Mieszko I podczas swego panowania stanął przed trudnym zadaniem. Po pierwsze musiał on scalić ziemie różnych plemion, a ponadto utrzymania względnej niezależności od Cesarza Rzymskiego Narodu Niemieckiego i margrabiów niemieckich. Jedną z jego najważniejszych decyzji było przyjęcie chrztu z rąk biskupa czeskiego i poślubienie czeskiej księżniczki Dobrawy w roku 966, co miało zapobiec podporządkowaniu państwa Niemcom. Decyzja ta spowodowała że najazdy Niemieckie nie będą już mogły być tłumaczone walkami z poganami. Nasz kraj wszedł w orbitę wpływów papiestwa. Ślub z Dobrawą oznaczał też korzystny dla młodego państwa sojusz z Czechami. Od tego wydarzeni stosunki układała się w miarę dobrze do momentu bitwy pod Cedynią w 972 roku w dniu św. Jana Chrzciciela (24 czerwca). Paradoksalnie wydarzenie to sprokurowane przez rządnych łupów margrabiów niemieckich spowodowało zbliżenie Mieszka I do cesarza. Musiał on jednak oddać swego syna Bolesława na dwór cesarski jako zakładnika gwarantującego pokój ze strony Polski. Po śmierci Ottona I doszło do zerwania dobrych stosunk6w Polski z cesarstwem. Mieszko I odmówił płacenia trybutu, co więcej, ingerował w sprawy wewnętrzne Niemiec, opowiadając się przeciw elekcji Ottona II. W 980 r. powstała inicjatywa niemiecka zmierzająca do utrzymania pokoju, przez małżeństwo Mieszka I z córką margrabiego Teodoryka - Odą. W 983 roku po śmierci Ottona II znów poparł Henryka. Temu jednak nie udało się zdobyć władzy. Mieszko by zapobiec wojnie uznał zwierzchność cesarstwa nad swoim państwem. Co potwierdził złożeniem egzotycznego daru Ottonowi III, jakim był wielbłąd. W 990 roku wybuchł konflikt polsko - czeski. Podczas trwania wojny Mieszko I korzystał z pomocy militarnej cesarstwa. Rezultatem wojny było przyłączenie Śląska do Polski. W 991 roku Mieszko I w dokumencie Dagome iudex, oddaje nasz kraj pod opiekę Stolicy Apostolskiej. Po Mieszku na tron wstępuje jego syn Bolesław Chrobry. W pierwszych latach swego panowanie utrzymywał kierunek polityki nakreślony przez jego ojca. Utrzymywał dobre stosunki z Niemcami. Udzielił nawet pomocy cesarzowi w jego wyprawie przeciwko Wieletom. Swe podboje pragnął zwrócić przeciwko Prusom. Początkowo pokojowo wysłał tam misję chrystianizacyjną z Wojciechem biskupem praskim na czele. Misja ta zakończyła się męczeńska śmiercią biskupa. Bolesław wykupił jego ciało i zaczął starania o kanonizacje biskupa praskiego. Kanonizowany w 999 przez papieża Sylwestra II. Do jego grobu w 1000 roku pielgrzymował Otton III. Papież i cesarz nie mogli odmówić prośbie Chrobrego, by w grodzie tym ustanowić ku czci św. Wojciecha arcybiskupstwo. W ten sposób Polska zyskał swego patrona i własną metropolię kościelną. Cesarz niemiecki przybył do Gniezna w 1000 roku by odwiedzić grób męczennika. Na uczcie wydanej przez Bolesława Otton III miał jakoby włożyć swą koronę na głowę Bolesława co miało być równoznaczne ze zgodą na jego koronację. Bolesław podarował cesarzowi ramię św. Wojciech i drużynę zbrojną za co Otton odwdzięczył się wręczając władcy polski diadem i włócznię św. Maurycego. Przyjazne stosunki przerwała w 1002 roku śmierć Ottona III. Po nim na tron wstąpił nieprzychylnie do Polski nastawiony Henryk II. Wkrótce wybuchły wojny które trwały z przerwami od 1002 do 1018 roku. Wojny te kończy pokój w Budziszynie, dzięki któremu Polska zyskała Łużyce, Milsko, Morawy oraz pomoc wojsk niemieckich w wyprawie na Ruś Kijowską. Był to niewątpliwy sukces Bolesława. Zdołał on utrzymać suwerenność naszego państwa. Wkrótce po tej wojnie Bolesław skierował swe oczy w kierunku wschodnim. Podczas wyprawy na Ruś Polska odzyskała Grody Czerwieńskie. Po śmierci niechętnego Polsce papieża Benedykta VIII i cesarza Henryka II, Bolesław wszczął w Rzymie starania o koronę królewską. Koronował się w Gnieźnie w 1025 r., w kilka miesięcy po koronacji zmarł.

Po śmierci Bolesława królem zostaje Mieszko II. Zorganizował dwa niszczycielskie najazdy na Saksonię w 1028 i 1030. Następnie prowadził wojny obronne przeciw Niemcom, Czechom i książętom Rusi kijowskiej. W wyniku wojny domowej zmuszony został do opuszczenia kraju. Insygnia królewskie odsyła do Cesarza niemieckiego. Władzę w kraju na krótko przejmuje Bezprym. Powrócił on do kraju w 1032. Po nim władzę objął jego syn Kazimierz Odnowiciel.

Wkrótce po objęciu władzy musiał on uciekać z kraju. Bunty i bezprawie ogarnia cały kraj. Jednym z największych buntów był bunt cześnika, Miecława który utworzył własne państewko na Mazowszu. W tym samym czasie kraj pustoszył książę czeski Brzetysław który najechał na Wielkopolskę i Śląsk. W tej sytuacji pomocy Kazimierzowi udzielił sytuacji król niemiecki Henryk III. Z pomocą przyszedł również Jarosław Mądry z Rusi. Z pomocą cudzoziemskich żołnierzy powrócił on do kraju w 1039 roku. Nową siedzibą władcy został Kraków. Wkrótce wybuchł zatarg z Czechami dotyczący Śląska, który rozstrzygnięto na zjeździe w Kwedlinburgu w 1054 roku. Kazimierz musiał od tego czasu płacić Czechom odszkodowanie za Śląsk.

Po Kazimierzu tron objął Bolesław Śmiały. W latach 1058, 1060, 1063 wmieszał się on w sprawy węgierskie, by zmniejszyć wpływy niemieckie w tym kraju. W latach 1070-1072 miała miejsce wojna z Czechami sprzymierzeńcami cesarza. Dowodem niechęci do cesarstwa było poparcie papiestwa w sporze o inwestyturę. Poparcie udzielone papieżowi zaowocowało koronacją w 1076 roku na króla. Po sporze i zamordowaniu biskupa Stanisława musiał on uciekać z kraju. Władze objął jego młodszy brat Władysław Herman. Który odwrócił się od papieża i poparł Cesarza Henryka IV w sporze o inwestyturę.

Za czasów Bolesława Krzywoustego wybuchł kolejny spór z Niemcami. Odmówił on złożenia Niemcom hołdu lennego i trybutu, a także nie uznał praw Zbigniewa. Wojna wybuchła w 1109 roku. Zakończyła się zwycięstwem Polaków. Wkrótce potem w 1112 roku Bolesław pozbył się brata w najokrutniejszy ze sposobów. W 1135 roku podczas zjazdu w Merseburgu złożył hołd lenny dla Cesarza z Pomorza Zachodniego. Miało to spowodować poparcie starań o odnowienie arcybiskupstwa w Gnieźnie.

Stosunki polsko-niemieckie w czasach monarchii wczesnopiastowskiej układały się dość różnie. Lata współpracy przecinały okresy wojen i najazdów. Wtedy wykształciła się w polskim języku nazwa "Niemiec" czyli ten z którym nie można się porozumieć, jest nie zrozumiały. Przez wieki nasze stosunki układały się bardzo różnie. Dziś po wydarzeniach z przeszłości z trudem buduje się przyjacielskie relacje. Czas pokaże czy staniemy się naprawdę dobrymi sąsiadami i partnerami w polityce.