W roku 1887 na fali dążeń społeczeństwa żydowskiego pragnącego utworzenia niepodległego państwa żydowskiego powołano Międzynarodową Organizację Syjonistyczną, której przewodził Teodor Herzl. Był on największym żydowskim nacjonalistą swoich czasów i wzywał do odbudowy państwa żydowskiego. Bezpośrednią inspiracja do działań Herzla były zamieszki antyżydowskie które wybuchły we Francji po aresztowaniu oskarżonego o szpiegostwo francuskiego żołnierza pochodzenia żydowskiego - kapitan Alfreda Dreyfusa. Oskarżony i skazany oficer okazał się niewinny, jednak nie spowodowało to zmiany sytuacji. Widząc nastawienie francuskiego społeczeństwa Herzl doszedł do przekonania, że jedynym sposobem zapewniającym społeczeństwu żydowskiemu bezpieczeństwo i niezależność jest organizacja samodzielnego, odrębnego i niepodległego kraju.

Żydzi swoje państwo chcieli zbudować w Niemczech, korzystając z osłabienia tego kraju po I wojnie światowej. Absurdem historycznym było to, że Żydzi popierali wszystkie cele wojenne Niemiec. Grupie zwolenników przewodził Max Liebermann. Do grupy oponentów tej polityki poparcia dla działań niemieckich należał Albert Einstein. Człowiekiem, który jako pierwszy rozrysował plan budowy państwa żydowskiego w Niemczech był  Chaim Weizmann (prezes ŚOP), wywodzący się ze wschodu (pochodził z Motoł nad Prypecią). Ten działacz wyemigrowała Wyspy Brytyjskie, gdzie rozpoczął zakrojoną na wielką skalę działalność syjonistyczną. Jeszcze przed rozpoczęciem wojny konsultował się z Balfourem, Churchillem oraz Lloydem Georgem. Owi politycy w większym lub mniejszym stopniu popierali ideę syjonistów i szukali miejsca dla nowego państwa żydowskiego. Ogromną pomocą Weizmannowi służył  Herbert Samuel, który zwracał się ku żydowskiemu establishmentowi(wtedy sprzeciwiającego się syjonizmowi jednak praca, jaką prowadził w Żydowskiej Whitechapel sprawiła, że zmienił swoje przekonania). Ówczesnym, zagorzałym przeciwnikiem semityzmu był premier Asquith. Lloyd Georgie, który piastował urząd ministra skarbu (jak wynika z relacji Asquitha, Lloyd był zwolennikiem koncepcji syjonistycznej jedynie poprzez swoją wrodzoną niechęć do Francuzów.

Jednym z wielkich przeciwników utworzenia  Izraela był również Lord Kitchener. Nie odegrał większej roli, gdyż utonął w drodze podczas podróży do Rosji. W grudniu 1916 stanowisko premiera objął Lloyd Goerge. Ministerstwo Spraw Zagranicznych objął Balfour co biorąc pod uwagę poglądy obydwu panów było bardzo korzystne dla Żydów. Lloyd Goerge pochodził z Walii i był gorącym patriotą dlatego też  Weizmann pragnął na tej płaszczyźnie dojść do porozumienia. Wykorzystywał również fakt, że nowy premier był doskonałym znawcą Biblii. Niemniej ważne było również stanowisko Balfoura, (przedstawił propozycje utworzenia  państwa żydowskiego w Ugandzie w 1904). Styczeń 1917 roku to okres wielkich podbojów wojska brytyjskiego. Równocześnie upadło Cesarstwo Rosyjskie, które stanowiło największą przeszkodę dla wizji nowego państwa żydowskiego hołdowanego  niemal na całym świecie. Rosja rysowała się wtedy jako największy wróg Żydów i syjonizmu. Do I wojny światowej wkrótce przyłączyły się Stany Zjednoczone Ameryki, a  więc sytuacja, która wytworzyła się w polityce była korzystniejsza niż kiedykolwiek. Jedyną opozycję stanowili sami Żydzi o poglądach antysyjonistycznych, gdyż Arabowie nie byli jeszcze zorganizowani.

2 listopada 1917 została wydana deklaracja Balfoura.  Było to poparcie żadu brytyjskiego dla koncepcji powstania niezależnego i odrębnego państwa Żydowskiego. Za sprawą życzliwej Żydom koniunktury na świece udało się w deklaracji umieścić wiele pro-żydowskich rozwiązań. Wedługi niego prawo Żydów do Palestyny posiadało charakter historyczny i coś z romantyzmu. Natomiast Arabowie po Układzie Wersalskim nie posiadali żadnych praw do tych terytoriów. Gdy wydawano deklarację Palestynę zamieszkiwało około 600 tysięcy osób z czego Żydzi stanowili niecałe 100 tysięcy. Brak zorganizowania ludności Arabskiej i brak jakiegokolwiek oporu z ich strony sprawił, że inni zadecydowali o ich losie za nich. Gdyby Arabowie podjęli jakiekolwiek działania, zapewne nie doszłoby do wydania deklaracji.

Miasto Jerozolima została zajęta przez oddziały generała Allenbyego w 1917r. Ciekawy był fakt, że posiadał on jedynie wojsko piesze. Oficerowie angielscy odnosili się do ludności arabskiej przyjaźnie. W tych okolicach Żydzi pobudowali już swoje osiedla, które wspierane były przez Montefiore, pod przewodnictwem  Edmunda de Rotschilda, który był organizatorem moszawotu, czyli systemu administracji szkół i w dużej mierze opieki zdrowotnej. Rotschild był odpowiedzialny za finansowanie kilku osiedli. ponosząc koszty w wysokości 1,7 mln funtów. Zdążył on zbudować swoje własne prywatne żydowskie imperium. Jednak z rozkazu Brytyjskiego cała administracja przekazana została do Żydowskiego Towarzystwa Kolonizacyjnego, które kontynuowało budowę osiedli, ale również nowych fabryk i innych obiektów przemysłowych.

W 1909 podczas drugiej Aliji (pierwsza Alija  miała miejsce w 1881)założono  przedmieście Jaffy, które z czasem zamieniło się w  Tel Awiw (charakteryzował się wielkimi pięknymi ogrodami). W tym okresie powstał również pierwszy kibuc. W 1909 roku utworzoną jedną z  pierwszych organizacji mających na celu samoobronę- Szomerin (Strażnicy). Najważniejszą postacią w tym procesie okazał się  Żabotyński (Żyd pochodzący  Odessy), który ramię w ramię z Józefem Trumpeldor (bohaterem z czasów wojny rosyjsko-japońskiej, podczas której stracił rękę) tworzył pierwsze legiony żydowskie (Zion Mule Korpus, w odleglejszym czasie zebrano również trzy bataliony Fizylierów Królewskich: 38 batalion z East Indu, 39 z ameryki, 40 pochodzący z samej Palestyny). Mimo wysiłku organizatorskiego Legion rozwiązano a w jego miejsce Żabotyński utworzył Haganę. Wtedy też po raz pierwszy pojawiła się kwestia arabska. Otóż Francuzi niechętni Anglikom, aby pokrzyżować im plany pomocy dla Żydów poparli „Młodych Arabów” (Al. Fatah), którzy zostali zlekceważeni przez Syjonistów. Jednak nie wszyscy spośród ludności arabskiej byli nastawieni wrogo do Żydów. Można w tym miejscu wymienić chociażby np. Emira Fajzala z Transjordanii, który szczerze popierał rozrastającą się emigrację żydowską, mając nadzieję, że w ten sposób dojdzie do poprawy standardu życia wielu Arabów. Jednak większość Arabów zaczęła odnosić się wrogo wobec nowych osadników. W 1920 r. doszło do pierwszych incydentów na tle narodowościowym. Wtedy też po raz pierwszy do akcji weszła Hagana. Aby zaprowadzić spokój dokonano aresztowań po obu stornach, aresztowano między innymi Żabotyńskiego. Uczestników zajścia skazano na wieloletnie kary więzienia. Później wszystkich amnestionowano.

Postanowiono powołać oficjalnego przywódcę ludności arabskiej. Stanowisko to, nazwane „Wielki Mufti” objął szejk Hisam al-Dina, który okazał się politykiem umiarkowanym. Mianował on na wysokie stanowisko między innymi wielkiego nacjonalistę o poglądach anty-brytyjskich Amina Al.-Husaina. Sprzyjał on idei panarabistyki i antysemityzmowi. On i jego rodzina kierowała Palestyną aż do 1947 roku.

W roku 1920 w mieście San Remo oficjalnie podano ,że od tej pory Deklaracja Balfoura została integralną częścią Traktatu podpisanego w Wersalu. Była to jedna z naprawdę nielicznych okazji kiedy delegaci zarówno Izraela jak i arabowie zasiedli do wspólnego stołu i rozpoczęli rozmowy. Obydwie strony nie chciały się zgodzić na koncepcje dualistycznego państwa, ponieważ w jednej strony zaprzeczała temu doktryna syjonistów, a z drugiej ostro sprzeciwiali się Arabowie ciągłej migracji nowych osadników Żydowskich. Powstał konflikt interesów, który po dziś dzień pozostaje nierozwiązany. Wzrost migracji przewyższył wszelkie oczekiwania. Spodziewano się stopniowego, nieufnego napływu nowych osadników, kiedy tymczasem rozpoczęły się masowe przeprowadzki. Ledwie nadążano z budową nowych osiedli dla nowo-przybyłych. Ponieważ w Palestynie raz za razem wybuchały nowe zamieszki, przywódca Żydów Samuel zawiesił migrację na czas nieoznaczony. Następca Samuela, Lord Plumer, narzucił nowe prawo i  zaprowadził porządek. Nie zwiększono jednak na nowo migracji gdyż popierano bardziej rozwój jakościowy a nie ilościowy państwa. Zaczęto inwestować w przemysł i generalnie skupiono się na gospodarce. Jednak inne autorytety posiadały zgoła odmienne wartości. Jednym z nich był Ben Gurion, wielki zwolennik doktryny socjalistycznej (pochodził z miasta Płońska).Dla niego jednak to nieśmiertelny tekst Biblii, a nie wielkość kapitału stanowiła wyznacznik mądrości. Ben Gurion już jako czternastolatek pokierował młodzieżowym odłamem organizacji syjonistycznej. Służył w Legionie Żydowskim. Posiadał swoje trzy słynne zasady:

- osadnictwo jest najważniejszym czynnikiem rozwoju Izraela

- system socjalistyczny to system nadrzędny

- język hebrajski jako język państwowy

W roku 1925 założył Unię Syjonistyczno  Rewizjonistyczna i dzięki temu przyciągnął ogromną ilość imigrantów (migracja podwoiła się z 80 do 160 tysięcy, co z pewnością nie wpływało na dobre stosunki z Arabami). Z czasem w miarę pogarszającej się sytuacji na Bliskim Wschodzie rewizjonistów przyrównano do faszystów i oskarżono o zdradę narodowości żydowskiej. Duża liczba Żydów uważała na początku XX wieku Izrael za nierealną utopię (w tym Albert Einstein) i nawoływała do pokojowych stosunków ze światem arabskim. Z kolei zdecydowanym zwolennikiem podjęcia działań zbrojnych przeciwko atakującym osiedla Palestyńczykom był Żabotyński. ajwięcej Żydów pragnęło wyemigrować do Izraela w czasie wojny, jednak sprzeciwiały się temu władze brytyjskie obawiające się o arabską ropę. Dlatego też na Amerykańskim Kongresie Syjonistycznym (American Zionist Emergency Council) podjęto uchwałę, w której zawarto plany budowy państwa żydowskiego na terytorium Palestyny i nieograniczoną niczym, wolną migrację. Projekt ten miał zdecydowanie wydźwięk antybrytyjski. Uchwałę podjęto w maju 1942 roku w Nowym Jorku i stała się ona podstawą nowoczesnej myśli syjonistycznej.

Holocaust stał się głównym czynnikiem jaki wpłynął na decyzje odnośnie utworzenia oficjalnie państwa żydowskiego. Żydzi pragnęli swojego własnego azylu, aby już nigdy nie musieli przejść przez podobne piekło. Adolf Hitler był nawet przychylny wywózce Żydów na terytorium Palestyny, gdyż wtedy kwestia żydowska w Niemczech znikała. Żydzi nie mieli również wsparcia ze strony Anglii, ponieważ jej ówczesna polityka była nastawiona zdecydowanie antysyjonistycznie. Po wielkiej wygranej na Niemcami pod El Amein, decydenci brytyjscy z niechęcią  patrzyli na wszelkie oddziały żydowskie mogące podjąć samodzielne działania zbrojne. Na początku września1944 roku powołano do życia pierwszy Legion Żydowski, za sprawą interwencji Winstona Churchilla. Składał się on z 25 tysięcy ludzi a jego doświadczenie w przyszłości okazało się bezcenne.  Brytyjczycy ponad wszystko cenili sobie pola naftowe, które zaopatrywały ich w niezbędne paliwo. Dlatego też za wszelką cenę starali się zachować przyjazne stosunki ze światem arabskim. Doprowadził to z czasem do zdecydowanej polityki antysyjonistycznej. Z Izraela zawracane były statki wiozące imigrantów, które niejednokrotnie stawały się ofiarami niemieckich U-Botów (wojennych łodzi podwodnych). Kiedy torpedy trafiły rumuński statek „Strumę” za jednym razem zginęło 250 osób. Nie pomogła nawet zmiana za sterami władzy w Londynie z partii konserwatywnej na partię pracy, która mimo wszystko była trochę bardziej przychylnie nastawiona do Żydów. Po wojnie aby uwolnić się od panowania brytyjskiego dochodziło nawet do aktów terroru. Największym z nich był zamach bombowy na hotel „Króla Dawida”, który miał miejsce 22 lipca 1946r. Zginęło w nim miedzy innymi 16 obywateli pochodzenia brytyjskiego. Aby uspokoić sytuację na Bliskim Wschodzie zwrócono się o pomoc do Organizacji Narodów Zjednoczonych, następczyni nieudolnej Ligi Narodów. Na specjalnej sesji powołano wyspecjalizowaną Komisję do spraw Palestyny (UNSCOP). Działo się to 14 lutego 1947 roku. Posiadała ona dwie zasadnicze koncepcje co do wyglądu przyszłej Palestyny:

1) koncepcja mniejszościowa-dwunarodowe państwo federacyjne

2) koncepcja większościowa- podział terytorium palestyńskiego na dwa obszary złączone unią gospodarczą

Terytorium żydowskie miało wynieść 14,477 km2 (co dawało 56% terytorium) zamieszkałe przez 905 tysięcy mieszkańców w tym 407 tysięcy Arabów. Terytorium Autonomii Palestyńskiej miało wynieść 11,655 km2 z 735 tysiącami mieszkańców w tym 10 tysięcy Żydów. Jerozolima i Betlejem miały zostać pod nadzorem ONZ.  Podczas głosowania w łonie ONZ-tu za utworzeniem Izraela powiadał się przede wszystkim blok wschodni, gdyż Stalin uważał, że oto kształtuje się nowa republika socjalistyczna, która stworzy szanse na powiększenie wpływów w ty rejonie. Niechętne z kolei były państwa anglo- saskie, które bały się pogorszenia stosunków z Arabami, posiadającymi tak ogromne złoża ropy. Mimo wszystko głosowanie było pomyślne dla Żydów i kiedy o północy 14 maja 1948 roku wygasł mandat brytyjski, ogłoszono powstanie niezależnego państwa izraelskiego (Erec Izrael). ). Pierwszym prezydentem został Cham Weizmann, a funkcję premiera objął Dawid Ben Grion.

Szczęście polityków żydowskich polegało na tym, że na świecie dało się odczuć smutek i współczucie dla narodowości żydowskiej po tragedii jaką przeżyła. W następnych latach, kiedy rozpoczęły się zamieszki i pierwsze incydenty na Bliskim Wschodzie, z pewnością nie zebrałoby potrzebnej ilości głosów aby przeprowadzić głosowanie za utworzeniem państwa żydowskiego.

Azzam Pasza, piastujący stanowisko sekretarza generalnego Ligi Arabskiej, oznajmił przez radio: "To będzie niszczycielska wojna i prawdziwa rzeź". Dokonany przez Organizację Narodów Zjednoczonych arbitralny podział państwa palestyńskiego spotkał się z silnym  sprzeciwem ze strony niemal wszystkich państw zamieszkałych przez Arabów. Gwałtowną kampanię skierowaną przeciwko Żydom rozpoczęła sama Liga Arabska, będąca organizacją zrzeszającą większość państw muzułmańskich Bliskiego Wschodu, oraz powstały w 1936 r. Wysoki Komitet Arabski, który stał się  głównym ośrodkiem wszelkich ruchów narodowych Palestyńczyków. Wojna rozpętana przez świat arabki skończyła się miażdżącą wygraną Izraela, którego terytorium powiększyło się o 1/3. Pod auspicjom ONZ podpisano rozejm i wyznaczono linię demarkacyjną.  Wydarzenia z przełomu lat 1947-48 niechybnie przyczyniły się do powstania ostrego  konfliktu narodowościowego żydowsko-arabskiego, który trwa do dzisiaj. Zgodnie z danymi Organizacji Narodów Zjednoczonych 656 tys. Arabów którzy zamieszkiwali Palestynę zbiegło z obszarów zajętych przez armię Izraelską, obawiając się represji. Arabowie nie byli skłonni w przeciwieństwie do Żydów do jakichkolwiek negocjacji, a wszelkie rozejmy uważali za swoją chwilową słabość. Jest to jeden z głównych powodów dla których nie udaje się ustabilizować sytuacji na Bliskim Wschodzie po dzień dzisiejszy.

Kolejną wojną rozpoczętą przez Arabów był wojna zwana sześciodniową, lub Jom Kipur. Rozpoczęła się 6 października 1973 roku i zakończyła dokładnie w 6 dni kolejnym zwycięstwem Izraela. Nie udało się Arabom odzyskać kontroli nad Kanałem Sueskim, który utracili w poprzedniej wojnie. Pod egidą ONZ utworzono międzynarodowe oddziały mające zapewnić bezpieczeństwo w regionie. Ta mini armia składała się z żołnierzy z : Ghany, Indonezji, Kanady, Nepalu, Panamy, Peru, Polski.

W odpowiedzi państwa arabskie zapowiedziały podniesienie cen ropy i zmniejszenie eksportu. Doprowadziło to do światowego kryzysu naftowego, który odczuły wszystkie państwa. Sytuacja znormalizowała się po podpisaniu traktatu pokojowego w Campo Formio dnia 26 marca 1979. Po dziś dzień sytuacja w regionie Bliskiego Wschodu jest napięta i dochodzi do ciągłych ataków terrorystycznych samobójców arabskich.

.