Władysław Bortnowski (1891-1966)

Władysław Bortnowski, generał, członek w Związku Walki Czynnej i Związku Stzreleckiego, później w Legionach Polskich, a od 1918 w Wojsku Polskim. Uczestnik wojny polsko - bolszewickiej. Od 1932 roku generał brygady, od 1936 roku generał dywizji. W październiku 1938 roku dowodził polskimi oddziałami zajmującymi czeskie Zaolzie. Podczas września 1939 roku dowodził niezbyt udanie Armią "Pomorze" (bitwa nad Bzurą, w Borach Tucholskich, pod Nakłem i Bydgoszczą), dostał się do niewoli niemieckiej. Po wojnie mieszkał w Londynie, potem w Nowym Jorku. Współzałożyciel Instytutu Józefa Piłsudskiego, przewodniczący działającego w Stanach Zjednoczonych Koła Legionistów i Peowiaków. Odznaczony orderem Virtuti Militari i czterokrotnie Krzyżem Walecznych

Arthur Neville Chamberlain (1869-1940)

Arthur Neville Chamberlain, syn Josepha Chamberlaina, polityka angielskiego( jego brat Joseph Austen został uhonorowany pokojową Nagrodą Nobla). Od 1918 roku członek Izby Gmin i Partii Konserwatywnej. Kilkakrotnie członek rządu. Od 1937 roku premier Wielkiej Brytanii, funkcję tę pełnił do 1940 roku. W 1938 roku brał udział w konferencji w Monachium. W maju 1940 roku w czasie II wojny światowej ustalił ze stanowiska premiera, jego miejsce zajął Churchill.

Édouard Daladier (1884-1970)

Édouard Daladier, polityk francuski, jeden z liderów francuskiej Partii Radykalnej. Od 1919 deputowany, w latach 1924-40 minister różnych resortów, trzy razy wybierany na stanowisko premiera. Sygnatariusz układu monachijskiego W latach 1939-40 minister spraw zagranicznych, potem minister obrony. Po zajęciu Francji przez wojska hitlerowskie uwięziony przez rząd Vichy, w 1943 roku wywieziony do Niemiec. Od 1946 roku deputowany. Przeciwnik Charlesa de Gaulle´a.

Stefan Dąb-Biernacki (1890-1959)

Stefan Dąb-Biernacki, generał, w 1912 roku wstąpił do drużyn Strzeleckich, od 1914 roku w Legionach Polskich. Od 1918 roku w Wojsku Polskim, uczestnik wojny polsko - bolszewickiej, pracownik Głównego Inspektoratu Sił zbrojnych. Podczas września 1939 roku dowódca Armii "Prusy". Potem we Francji i wielkiej Brytanii, w 1940 roku zwolniony z Polskich Sił Zbrojnych, mieszkał w Londynie. Odznaczony orderem Virtuti Militari i czterokrotnie Krzyżem Walecznych

Jan Henryk Dąbrowski (1755-1818)

Jan Henryk Dąbrowski od 1771 roku żołnierz armii saskiej, od 1780 roku studiował wojskowość. W 1792 roku wstąpił do armii polskiej, uzyskał stopień podpułkownika.. Podczas powstania kościuszkowskiego otrzymał stopień generała, po udanej obronie Warszawy 28 sierpnia. Stanął na czele wojsk wysłanych do Wielkopolski na odsiecz powstańcom. Po III rozbiorze Polski udał się na emigrację, początkowo przebywał w Paryżu, a od 1797 roku we Włoszech, gdzie rozpoczął proces formowania Legionów Polskich na podstawie umowy z Republiką Lombardii. Przez cały okres istnienia Legionów dbał o rozwój duchowy i fizyczny legionistów. W 1799 roku wziął udział w bitwach pod Trebbią, pod Novi. Od 1803 roku Dąbrowski pozostawał w służbie włoskiej, w czasie wyprawy Napoleona w roku 1806, został wezwany do Berlina, i na polecenie cesarza Francuzów organizował w Wielkopolsce polskie oddziały wojskowe. Brał udział w walkach na Pomorzu, w oblężeniu Gdańska i bitwie pod Frydlandem. Po 1807 roku wycofał się z życia politycznego, a następnie osiadł w Wielkopolsce w majątku Winnogóra, który otrzymał od rządu Księstwa Warszawskiego. Brał udział w kampanii napoleońskiej przeciwko Austrii w 1809 roku, był dowódcą dywizji w czasie wyprawy na Moskwę, uczestniczył w bitwie narodów pod Lipskiem w 1813 roku. Od października 1813 do marca 1814 roku pełnił funkcję naczelnego wodza wojsk polskich. Po Kongresie wiedeńskim powrócił do Królestwa Polskiego. Został mianowany wojewodą.

Kazimierz Fabrycy (1888-1958)

Kazimierz Fabrycy, generał, studia odbył na Politechnice Lwowskiej i Monachijskiej, które ukończył z tytułem inżyniera. W roku 1908 uczestniczył w tworzeniu Związku Walki Czynnej, a dwa lata później Związku Strzeleckiego. Od 1914 roku pełnił funkcję dowódcy kompanii w 1. pułku piechoty Legionów, a później batalionu. Od listopada 1918 roku dowódca pułku i dywizji Wojska Polskiego. W latach 1926-34 pełnił funkcję wiceministra spraw wojskowych, lwowskiego inspektora armii. Podczas kampanii wrześniowej 1939 roku dowodził armią "Karpaty". Internowany w Rumunii, dostał się na Bliski Wschód. Po 1945 roku osiadł na emigracji w Londynie.

Filip II August (1165-1223)

Filip II August, syn Ludwika VII z dynastii Kapetyngów i jego trzeciej żony Adeli, pochodzącej z Szampanii. W 1179 roku w wieku 15 lat został koronowany na króla Francji, od 1180 roku sprawował samodzielne rządy. Uczestnik trzeciej wyprawy krzyżowej, brał udział w oblężeniu twierdzy Akki w 1191 roku. Panował 44 lata i w tym okresie znacznie powiększył terytorium swego kraju m.in. poprzez intrygi i zabór ziem Plantagenetom, m.in. Bretanii i Normandii. Dzięki zwycięstwu, które odniósł pod Bouvines w 1214 roku umocnił swą władzę, stając się najpotężniejszym monarchą ówczesnej Europy.

Fryderyk I Barbarossa (1125-1190)

Fryderyk I Barbarossa, zwany Rudobrodym, z dynastii Hohenstaufów. Syn Fryderyka II i księżniczki Judyty z Bawarii. W 1152 roku koronowany na króla Niemiec, a trzy lata później na cesarza rzymskiego Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego. W latach 1154-1186 sprawował władzę królewską we Włoszech. Wywołał konflikt z papiestwem o prymat w świecie chrześcijańskim, zakończony ukorzeniem się cesarza przed papieżem w 1177 roku. Ważnym osiągnięciem Fryderyka było zakończenie wojny między dwoma rodami: Welfami i Hohenstaufami. Od roku 1167 walczył z miastami północnych Włoch, w bitwie pod Legnano został ranny i w konsekwencji zmuszony do zawarcia pokoju w 1183 roku. Podejmował parokrotnie wyprawy do Czech, w 1157 roku również do Polski przy przywrócić na tron wygnanego przez braci Władysława II. Poniósł śmierć w czasie wyprawy krzyżowej w 1190 roku.

Wacław Grzybowski (1887-1959)

Wacław Grzybowski, dyplomata, filozof. W okresie międzywojennym współpracownik premiera Kazimierza Bartla, związany z obozem sanacyjnym. W latach 1936-39 pełnił funkcję ambasadora polskiego w ZSRR. W 1939 roku, po wybuchu II wojny światowej udał się na emigrację.

Stanisław Hozjusz (1504-1579)

Stanisław Hozjusz, kardynał. Odbył studia w Krakowie i we Włoszech, uzyskując tytuł doktora obojga praw. Od 1538 roku sekretarz królewski, w 1543 roku uzyskał święcenia kapłańskie. Od 1549 roku biskup chełmiński, od 1551 roku biskup warmiński, podczas konklawe 1565 roku jeden z kandydatów na papieża. Hozjusz był przeciwnikiem reformacji i jednym z przewodniczących Soboru Trydenckiego. Po zakończeniu obrad nakłonił panującego w Polsce Zygmunta Augusta do przyjęcia postanowień soboru w Trydencie. W 1564 roku udało mu się sprowadzić do Polski jezuitów, w 1565 roku założył w Braniewie pierwsze polskie gimnazjum jezuickie. Wobec konfliktu z kapitułą i prymasem Uchańskim, od 1569 roku przebywał na stałe w Rzymie.

Jan bez Ziemi (1167-1216)

Brat Ryszarda Lwie Serce. Jego przydomek, bez Ziemi, oznacza iż jako jedyny syn Henryka II nie dostał od ojca żadnych posiadłości. Od 1199 roku sprawował władzę w Anglii. W czasie swych rządów popadł w konflikt z papiestwem o obsadzenie stanowiska arcybiskupa Canterbury, został ekskomunikowany. Zatarg załagodził dopiero w 1213 roku. W wojnie z królem francuskim Filipem II Augustem utracił Normandię i Bretanię. W 1215 roku został zmuszony przez baronów do podpisania Wielkiej Karty Swobód, dającej duchownym prawo obsadzania stanowisk biskupich, a radzie królewskiej wpływ na nakładanie nowych podatków. Dokument ten w znacznym stopniu przyczynił się do powstania w Anglii monarchii stanowej i uformowania parlamentu.

Jan Kalwin (1509-64)

Jan Kalwin, reformator chrześcijaństwa. Twórca doktryny zwanej kalwinizmem, której główne założenie stanowi wiara w predestynację. W 1536 roku opublikował dzieło Ustanowienie religii chrześcijańskiej, w której zawarł swoje poglądy. Osiadł w Genewie, która zyskała miano najważniejszego ośrodka kalwinizmu. Kalwin był współzałożycielem Kościoła ewangelicko- reformowanego.

Jan Kiliński (1760-1819)

Jan Kiliński, szewc, urodzony w mieszczańskiej rodzinie w Trzemesznie, w Warszawie dzięki sporemu majątkowi, zyskał autorytet, w 1792 roku wybrany do rady miejskiej. Od stycznia 1794 roku prowadził przygotowania do powstania w środowisku rzemieślników. Obrońca stolicy podczas insurekcji kościuszkowskiej. Mianowany przez Tadeusza Kościuszkę na pułkownika dowodził 20 regimentem piechoty, skierowany do Poznania, celem wywołania powstania, został aresztowany przez Rosjan. Zwolniony z więzienia w 1798 roku, w czasie istnie Księstwa Warszawskiego zajął się działalnością publiczną.

Franciszek Kleeberg (1888-1941)

Franciszek Kleeberg, generał, ukończył akademię wojskową w Mödling, od 1908 roku pełnił służbę w wojsku austriacko - węgierskim, po wybuchu I wojny światowej brał udział w walkach na froncie serbskim i rosyjskim. Walczył w Legionach Polskich, a od 1918 roku w Wojsku Polskim, gdzie pełnił funkcje sztabowe. W 1923 roku został dowódcą 14. Dywizji Piechoty, wykładowcą Wyższej Szkoły Wojennej. Podczas kampanii wrześniowej w 1939 roku objął dowództwo Samodzielnej Grupy Operacyjnej "Polesie", walczył pod Kockiem. Zmarł w niemieckim szpitalu wojskowym. Był odznaczony czterokrotnie Krzyżem Walecznych i dwukrotnie Orderem Virtuti Militari.

Tadeusz Kościuszko (1746-1817)

Tadeusz Kościuszko, urodzony w miejscowości Mereczowszczyzna na Wołyniu. Pochodził z rodziny średnioszlacheckiej. Wykształcenie wojskowe zdobył w warszawskiej Szkole Rycerskiej, oraz w Paryżu, gdzie w latach 1769-74 studiował malarstwo. W 1776 roku wyjechał do Ameryki Północnej, gdzie wsławił się w czasie wojny kolonii amerykańskich o niepodległość. W 1780 roku został szefem korpusu inżynierów, po powrocie do kraju, w 1789 roku otrzymał rangę generała. W czasie wojny polsko rosyjskiej w 1792 roku został mianowany dowódcą dywizji wojsk księcia Józefa Poniatowskiego. Osłaniając odwrót, umożliwił Poniatowskiemu pokonanie Rosjan pod Zieleńcami, za co został odznaczony orderem Virtuti Militari. Wsławił się również w bitwie pod Dubienką. Po klęsce wyjechał z Polski do Lipska, gdzie uczestniczył w opracowywaniu planów nowego powstania. 24 marca 1794 roku zaprzysiągł na Rynku Głównym w Krakowie akt powstania. Ważnym osiągnięciem Kościuszki było przyciągnięcie do powstania chłopów i nadania insurekcji charakteru ogólnonarodowego. Po klęsce pod Maciejowicami, ranny dostał się do niewoli rosyjskiej. Więzienie opuścił dopiero w 1796 roku po śmierci carycy Katarzyny II. Wyjechał do Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, ale na stałe osiadł we Francji, gdzie uczestniczył aktywnie w pracach polskich republikanów. Zmarł w Szwajcarii.

Tadeusz Kutrzeba (1886-1947)

Tadeusz Kutrzeba, ukończył Akademię Techniczną w Mödling. W latach 1906-18 w armii austro-węgierskiej, od 1918 roku w Wojsku Polskim, gdzie pełnił funkcję szefa Biura Ścisłej Rady Wojennej oraz zastępcy szefa Sztabu Generalnego. Uczestnik wojny polsko - bolszewickiej, wykładowca Wyższej Szkoły Wojennej. Od 1935 roku inspektor armii polskiej. Podczas kampanii wrześniowej objął dowództwo nad armią "Poznań". Walczył w bitwie nad Bzurą, po klęsce przedostał się do stolicy, gdzie pełnił funkcję zastępcy dowódcy armii "Warszawa". Po kapitulacji Warszawy dostał się do niewoli. Po wojnie przebywał na emigracji w Londynie, gdzie zmarł. Opublikował wielu opracowań wojskowych, min. Bitwy nad Niemnem, wrzesień - październik 1920, Wyprawy kijowskiej 1920 roku, Bitwy nad Bzurą 9-22 września 1939 roku. Dwukrotnie odznaczony Virtuti Militari i trzykrotnie Krzyżem Walecznych.

Ludwik IX Święty (1214-1270)

Ludwik IX Święty, syn Ludwika VII z dynastii Kapetyngów. Koronowany na króla Francji w 1226 roku, samodzielne rządy objął w 1242 roku. Sprawował władzę absolutną, swe panowanie wykorzystał na wzmocnienie władzy centralnej, zreorganizował finanse, przeprowadził reformę monetarną. Wprowadził obowiązek kontroli urzędników, ustanowił tzw. parlamenty czyli sądy królewskie. Za jego panowania nastąpił rozwój handlu, miast, zakazał bowiem feudałom wojen prywatnych, nie wszczynał konfliktów z Anglią.

Ludwik IX prowadził mediacje miedzy skłóconymi rodami francuskimi, pełnił funkcję mediatora również na arenie międzynarodowej, min. Pomiędzy papieżem Innocentym III a Fryderykiem II. Zasłynął jako organizator VI krucjaty w latach 1248-1254 oraz VII, ale sam król padł ofiarą dżumy. Po śmierci został kanonizowany w 1297 roku.

Marcin Luter (1483-1546)

Marcin Luter, niemiecki reformator religijny, od 1505 roku augustianin, w 1512 roku rozpoczął karierę wykładowcy na uniwersytecie w Wittenberdze. 31 października 1517 roku przybił na drzwiach kościoła w Wittenberdze 95 tez potępiających odpusty. Ogłosił wiele pism, w których zawarł swoje poglądy religijne, za co został wyklęty. Jego zwolennicy ukryli go na zamku w Wartburgu, gdzie mógł poświecić się rozważaniom religijnym. Ten czas wykorzystał na przekład na język niemiecki Nowego Testamentu. Wkrótce przetłumaczył na niemiecki całą Biblię. W 1524 roku zawarł związek małżeński z Katarzyną von Bora. W 1525 roku Niemcy ogarnęła wojna chłopska, która zapoczątkowała okres wojen religijnych w Rzeszy, zakończonych dopiero w 1555 roku pokojem w Augsburgu, wprowadzającym tolerancję wyznaniową. Ostatecznie Marcin Luter zmarł na wygnaniu w 1546 roku.

Jan Łaski (1456-1531)

Jan Łaski, reformator religijny. Studiował we Włoszech, w 1521 roku przyjął święcenia kapłańskie, pełnił funkcje sekretarza królewskiego, arcybiskupa gnieźnieńskiego oraz prymasa Polski od 1510 roku. Pod wpływem Erazma z Rotterdamu, z którym zaprzyjaźnił się podczas pobytu w Bazylei zaczął interesować się problemami etycznymi i teologicznymi. W 1536 roku sprowadził do Polski bibliotekę Erazma z Rotterdamu, wkrótce też zdecydował się na zerwanie z kościołem katolickim. W 1540 roku wstąpił w związek małżeński. Przed krakowską kapitułą złożył przysięgę oczyszczającą co jednak nie oznaczało powrotu do Kościoła katolickiego, zasłynął jako jeden z przywódców ruchu egzekucyjnego. Podjął działania w celu zjednoczenia różnowierców w Polsce. Z jego inicjatywy opracowano w 1506 roku zbiór statutów i przywilejów. W Rzymie zabiegał o godność kardynała, której nie uzyskał, naraził się bowiem papieżowi swoimi poglądami prowęgierskimi i antykrzyżackimi. Zmarł i został pochowany w Pińczowie.

Ignacy Mościcki (1867-1946)

Ignacy Mościcki, prezydent RP, inżynier chemik. W 1912 roku objął stanowisko profesora zwyczajnego chemii fizycznej i elektrochemii technicznej Politechniki Lwowskiej. W latach 1915-1917 był dziekanem Wydziału Chemicznego, a od 1925 roku pełnił funkcję rektora Politechniki. Był organizatorem przemysłu chemicznego w Polsce w okresie międzywojennym, dyrektorem fabryk związków azotowych w Mościcach pod Tarnowem i Chorzowie. Po przewrocie majowym, dokonanym przez Piłsudskiego w 1926 roku został wybrany prezydentem II RP. Funkcję tę pełnił aż do 1939 roku. Do 1935 roku związany z ruchem sanacyjnym. Po wybuchu II wojny światowej został internowany do Rumunii, gdzie 29 września przekazał urząd prezydencki Władysławowi Raczkiewiczowi. Zmarł w Szwajcarii.

Tomasz Münzer (ok. 1490-1525)

Z początku, jeden ze zwolenników Marcina Lutra, od 1524 roku przywódca anabaptystów. Występował z krytyką istniejącego porządku społecznego opartego na niesprawiedliwości, wzywał do podjęcia walki o zaprowadzenia na ziemi "Królestwa Bożego". Stanął na czele powstania chłopskiego w 1525 roku w Turyngii. W czasie bitwy pod Frankenhausen, został pojmany. Zabity w 1525 roku

Wilhelm Orlik-Rückeman (1894-1986)

Wilhelm Orlik-Rückeman, generał Wojska Polskiego. Członek Drużyn Strzeleckich, od 1914 w Legionach Polskich. Po kryzysie przysięgowym w 1917 roku w armii austriackiej, od 1918 roku w ramach Polskiej Organizacji Wojskowej walczył na Ukrainie, potem w Wojsku Polskim. W czasie kampanii wrześniowej został mianowany dowódcą Korpusu Ochrony Pogranicza, walczył z Armią Czerwoną. Po klęsce Polski udał się do Francji, a potem w 1940 roku do Anglii. Po 1945 roku przebywał na emigracji. Zmarł w Kanadzie.

Stanisław Piskor (1889-1951)

Stanisław Piskor, generał, członek Związku wali Czynnej od 1908 roku, od 1910 działacz Związku Strzeleckiego, od 1914 roku w Legionach Polskich. W 1917 roku internowany w Beniaminowie podczas kryzysu przysięgowego, od 1918 roku w Wojsku Polskim, szef sztabu dywizji i adiutant Piłsudskiego. We wrześniu 1939 roku dowodził armią "Lublin" i od 14 października częścią armii "Kraków". Dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał do 1945 roku. Po wojnie przebywał na emigracji w Anglii.

Emil Przedrzymirski-Krukowicz (1886-1957)

Emil Przedrzymirski-Krukowicz, generał, w latach 1914-1918 w armii austriackiej, od 1918 roku w Wojsku Polskim. W latach 1937-1939 pracownik Ministerstwa Spraw Wojskowych i Generalnego Inspektoratu Sił zbrojnych. We wrześniu 1939 roku objął dowództwo Armii "Modlin", po klęsce dostał się niewoli niemieckiej. Zmarł w Kanadzie. w 1918 roku wstąpił do szeregów Wojska Polskiego.

Władysław Raczkiewicz (1885-1947)

Władysław Raczkiewicz, prezydent RP na wychodźstwie. W latach 1914-1918 w armii rosyjskiej, w 1917 roku przystąpił do organizowania Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego w Rosji. W okresie międzywojennym sprawował kolejno funkcje: ministra spraw wewnętrznych, wojewody nowogródzkiego, wileńskiego, krakowskiego, pomorskiego, marszałka Senatu. W 1934 roku został wybrany prezesem Światowego Związku Polaków z Zagranicy. We wrześniu 1939 roku udał się na emigrację. Przez Ignacego Mościckiego został wyznaczony na prezydenta RP. Funkcję tę sprawował aż do śmierci. Na swego następcę mianował Augusta Zaleskiego, przez co doprowadził do rozłamu w świecie politycznym na emigracji.

Juliusz Rómmel (1881-1967)

Juliusz Rómmel, generał. Od 1903 roku w armii carskiej, uzyskując stopień pułkownika. Od 1918 roku w Wojsku Polskim, uczestniczył w wojnie polsko - bolszewickiej, później pracował w Głównym Inspektoracie Sił Zbrojnych. Podczas kampanii wrześniowej objął dowództwo nad armią "Łódź". Po kapitulacji Polski dostał się do niewoli, w roku 1945 powrócił do kraju. Został doradcą Naczelnego Dowódcy Ludowego Wojska Polskiego do spraw szkolenia. W 1947 roku przeszedł w stan spoczynku. Zmarł w Warszawie. Był odznaczony trzykrotnie orderem Virtuti Militari i pięciokrotnie Krzyżem Walecznych.

Edward Rydz-Śmigły (1886-1941)

Edward Rydz-Śmigły, marszałek Polski. Studia na Akademii Sztuk Pięknych i Uniwersytecie Jagiellońskim odbył w Krakowie, gdzie związał się z ruchem socjalistycznym. Przed wybuchem I wojny światowej działał w Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckim. Od 1918 roku pełnił funkcję komendanta Polskiej Organizacji Wojskowej, uczestniczył w wojnie 1920 roku. Od 1921 roku inspektor armii, a od 1935 roku Generalny Inspektor Sił Zbrojnych. W 1936 roku awansował na marszałka Polski. Politycznie związany był z ruchem sanacyjnym. Podczas wojny obronnej w 1939 roku był Wodzem Naczelnym. Po wkroczeniu Armii Czerwonej opuścił Polskę i został internowany w Rumunii. W grudniu 1940 roku przedostał się z Rumunii do Polski, gdzie w 1941 roku zmarł. Został pochowany pod przybranym nazwiskiem: Adam Zawisza

Ryszard I Lwie Serce (1157-99)

Ryszard Lwie Serce, syn Henryka II Plantageneta i Eleonory Akwitańskiej. Koronowany na króla Anglii w 1189 roku. Zawarł sojusz z królem francuskim, Filipem Augustem przeciw Henrykowi II, po śmierci ojca wystąpił przeciw Francji. Został jednym z wodzów III wyprawy krzyżowej w latach 1189-1192. Za jego duży sukces należy uznać zawarcie porozumienia z sułtanem Saladynem. W drodze do Anglii a 1192 roku został uwięziony przez sprzymierzeńców Jana bez Ziemi, ale po powrocie do Anglii odsunął brata od rządów, a króla Francji pozbawił wcześniejszych zdobyczy terytorialnych. Zginął w 1199 roku w czasie oblegania twierdzy Chalus w Akwitanii.

Piotr Skarga (1536-1612)

Piotr Skarga, prawdziwe nazwisko Piotr Powęski, urodził się w rodzinie drobnoszlacheckiej na Mazowszu. Studiował na akademii Krakowskiej, w 1564 roku uzyskał święcenia kapłańskie. W roku 1569 wstąpił do zakonu jezuitów, gdzie prowadził działalność duszpasterską. W 1573 roku osiadł w Wilnie, sześć lat później objął stanowisko rektora Akademii Wileńskiej. Jednocześnie prowadził działalność misyjną w Inflantach i na ziemiach białoruskich. Od 1584 roku był przełożonym domu zakonnego św. Barbary w Krakowie, gdzie powołał do życia Bractwo Miłosierdzia. W roku 1588 otrzymał stanowisko kaznodziei królewskiego Skarga był zwolennikiem jedności Kościoła, co wyraził poparciem udzielonym unii brzeskiej w 1596 roku. W 1598 roku przeniósł się do stolicy, propagował przeprowadzenie reform, mających na celu wzmocnienie władzy królewskiej, ograniczenie przywilei szlacheckich. Zasłynął jako autor dzieł: Żywoty świętych, O jedności Kościoła Bożego pod jednym pasterzem i o greckim od tej jedności odstąpieniu... Zmarł w Krakowie, gdzie też został pochowany w kościele św. Piotra i Pawła.

Felicjan Składowski-Sławoj (1885-1962)

Felicjan Składowski-Sławoj, generał. Od 1905 roku działacz socjalistyczny, członek PPS. W 1911 roku ukończył studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1914 - 1918 w I Brygadzie Legionów Polskich, internowany w 1917 roku w Beniaminowie. Uczestniczył w wojnie polsko - bolszewickiej. Po zamachu majowym, związany z obozem sanacyjnym i Józefem Piłsudskim. Od 1926 roku pełnił funkcję komisarza Rządu dla Warszawy. Dwukrotnie obejmował stanowisko ministra spraw wewnętrznych, a od 1931 roku także wiceministra spraw wojskowych. Przygotował częściowo sfałszowane tzw. wybory brzeskie, podpisał nakazy aresztowanie opozycjonistów, uwięzionych następnie w twierdzy brzeskiej. W 1936 roku pełnił urząd premiera II RP. Po wybuchu II wojny światowej internowany w Rumunii, stamtąd przedostał się do Turcji, a potem do Palestyny. Po 1945 roku przebywał na emigracji. Zmarł w Londynie.

Stanisław Skwarczyński (1888-1981)

Stanisław Skwarczyński, generał, w czasie I wojny światowej służył w Legionach Polskich. Po kryzysie przysięgowym w 1917 roku został wcielony do wojska austriackiego, po 1918 roku członek Polskiej Organizacji Wojskowej, potem w Wojsku Polskim. W latach 1938 -1939 stanął na czele Obozu Zjednoczenia Narodowego, w armii pozostawał w stanie spoczynku. Po wybuchu II wojny światowej, w czasie wojny obronnej, został mianowany dowódcą Korpusu Interwencyjnego, a następnie Grupy Operacyjnej w składzie Armii "Prusy". Po klęsce Polski internowany do Rumunii, w latach 1941-1945 przebywał w niewoli niemieckiej. Po 1945 roku mieszkał w Londynie.

Kazimierz Sosnkowski (1885-1969)

Kazimierz Sosnkowski, generał, od 1905 roku członek partii socjalistycznej PPS, od 1906 roku komendant okręgu warszawskiego i radomskiego Organizacji Bojowej PPS. Współzałożyciel Związku walki Czynnej oraz Związku Strzeleckiego. Po wybuchu I wojny światowej został szefem sztabu I Brygady, walczył pod Markowem, Łowczówkiem, Bidzianami. W wyniku kryzysu przysięgowego spędził kilkanaście miesięcy w niemieckich więzieniach, zwolniony w 1918 roku, wrócił do Warszawy. Pełnił kolejno funkcje wiceministra spraw wojskowych, dowódcy Armii Rezerwowej w czasie wojny polsko - bolszewickiej, ministra spraw wojskowych do 1924 roku. Podczas przewrotu majowego próbował popełnić samobójstwo. W kampanii 1939 roku objął dowództwo Frontu Południowego, po klęsce przebywał na emigracji. Po śmierci Sikorskiego został Naczelnym Wodzem Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Odznaczony dwukrotnie Virtuti Militari i cztrokrotnie Krzyżem Walecznych. .

Stefan Starzyński (1893-1943)

Stefan Starzyński, prezydent Warszawy, publicysta i ekonomista. Od 1914 roku w Legionach Polskich, od 1918 roku służył w wojsku Polskim. W 1934 roku objął funkcję prezydenta Warszawy, był aktywnym działaczem Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. Odegrał ważną rolę podczas kampanii wrześniowej w 1939 roku, jako cywilny komisarz obrony stolicy. W 1943 roku aresztowany przez Gestapo, został zamordowany przez Niemców. Odznaczony trzykrotnie Krzyżem Walecznych.

Henryk Sucharski (1898-1946)

Henryk Sucharski, major, od 1917 roku służył w armii austriackiej, od 1918 roku w Wojsku Polskim, uczestnik polsko - czeskiego konfliktu oraz wojny polsko - bolszewickiej. Od grudnia 1938 roku dowodził Wojskową Składnicą Tranzytową na Westerplatte. Od 1 do 7 września 1939 roku kierował obroną polskiej placówki na Westerplatte, do 1945 roku przebywał w niewoli niemieckiej. Po uwolnieniu służył w 2. Korpusie Polskim Zmarł we Neapolu, odznaczony orderem Virtuti Militari i dwukrotnie Krzyżem Walecznych.

Szy Huang-ti (259-210 p.n.e.)

Szy Huang-ti (Shihuangdi), pierwszy cesarz Chin. Przejął władzę w wieku 13 lat. W 221 r. p.n.e. dokonał zjednoczenia wszystkich królestw chińskich. Na okres jego panowania przypada szereg ważnych reform, do nich należy m.in. reforma administracyjna, monetarna, ujednolicenie pisma, rozbudowa Wielkiego Muru, wzmocnienie władzy centralnej.

Antoni Szylling (1884-1971)

Antoni Szylling, generał, w czasie I wojny światowej służył w armii rosyjskiej, 2. Korpusie Polskim w Rosji a od 1919 w wojsku Polskim. Podczas kampanii wrześniowej dowodził armią "Kraków", po kapitulacji Polski dostał się do niewoli , po wojnie osiadł najpierw we francji, później w Anglii, a na stałe w Kanadzie. Był odznaczony dwukrotnie orderem Virtuti Militari i trzykrotnie Krzyżem Walecznych.

Tomas de Torquemada (1420-1498)

Tomas de Torquemada, hiszpański duchowny, od 1452 roku do 1474 był przeorem klasztoru w Segowii, od 1483 roku pełnił funkcję Generalnego Inkwizytora. Jest twórcą tzw. Kodeksu Torquemady, będącego wykładnią postępowania inkwizytorów. Dla wielu stał się symbolem fanatyzmu religijnego, według badań jest oskarżany o wydanie ok. 8000 wyroków śmierci.

Urban II, Otto de Lagery (1042-1099)

Otto de Lagery, pełnił w Cluny funkcję przeora, był bliskim współpracownikiem papieża Grzegorza VII, w 1078 roku uzyskał godność kardynalską, a w 1088 roku został wybrany papieżem. W 1095 roku na synodzie w Clermont swoim hasłem świętej wojny przeciwko niewiernym zapoczątkował krucjaty. Beatyfikowany w 1881 roku.

Józef Michał Unrug (1884-1973)

Józef Michał Unrug, wiceadmirał, od 1919 kapitan marynarki w Wojsku Polskim. W 1925 roku został mianowany dowódcą floty w Gdyni, a w 1933 roku awansowany na kontradmirała. Podczas kampanii wrześniowej w 1939 roku dowodził obroną polskiego Wybrzeża. Po klęsce dostał się do niemieckiej niewoli, zwolniony w 1945 roku, brał udział w likwidacji Polskich Sił zbrojnych na Zachodzie. Osiadł na emigracji najpierw w Anglii, później przeniósł się do Francji.

Józef Wybicki (1747-1822)

Józef Wybicki, pisarz i publicysta, pochodził ze średniozamożnej szlachty. Nauki pobierał w kolegium jezuickim w Gdańsku. W latach 1767068 był posłem na sejm, gdzie protestował przeciw wywiezieniu posłów opozycyjnych do Kaługi z rozkazu ambasadora rosyjskiego, Repnina. W 1768 roku związał się z konfederatami barskimi. W latach 1770-1771 studiował w Lejdzie, później związał się z obozem reform. Współpracował z Komisją Edukacji Narodowej, przeprowadził m.in. reformę Akademii w Wilnie. Brał udział w pracach Sejmu Wielkiego, w 1792 roku przystąpił do Targowicy. Uczestniczył w powstaniu kościuszkowskim, brał udział w wyprawie J. H. Dąbrowskiego do wielkopolski. Po klęsce insurekcji wyjechał do Francji, a później do Włoch, gdzie razem z Dąbrowskim uczestniczył w tworzeniu Legionów Polskich u boku Napoleona. Tam ułożył słowa pieśni Jeszcze Polska nie umarła..., która później stała się polskim hymnem narodowym. Od 1806 roku organizował polską administrację i sądownictwo w Wielkopolsce, w znaczącym stopniu przyczynił się do powstania Księstwa Warszawskiego. W 1807 roku został senatorem - wojewodą, dwa lata później prefektem departamentu poznańskiego, podczas wojny z Moskwą organizował na Litwie konfederację. Po klęsce Napoleona został prezesem Sądu Najwyższego Królestwa Polskiego Zasłynął też jako autor wierszy, pamiętników, dzieł dramatycznych i komediowych.