Definicja HIV.

Wirus HIV to cząstka wywołująca braki w układzie odpornościowym człowieka. Nazwa HIV pochodzi od angielskiego skrótu Human Immunodeficiency Virus. Każdy organizm posiada odpowiedni układ zwany immunologicznym, dzięki któremu możliwe jest zwalczanie atakujących ustrój bakterii, wirusów czy grzybów. Wirus HIV powoduje osłabienie tego systemu a niejednokrotnie powoduje całkowite jego zniszczenie.

Od momentu zakażenia wirus prowadzi swoją działalność w sposób ukryty i osoba będąca nosicielem nie odczuwa żadnych niepokojących objawów ani nie choruje. Oznacza to w niektórych przypadkach, że osoba będąca nosicielem wcale nie musi zachorować na AIDS, które jest już niestety wyrokiem.

Definicja AIDS.

Nazwa choroby także pochodzi od angielskiej nazwy, która jest Acquired Immune Deficiency Syndrome. AIDS jest to zespół niedoborów odpornościowych. Choroba ta jest wynikiem ataku i działalności wirusa HIV. Wirus HIV może występować w dwóch odmianach HIV1 oraz HIV2.

Choroba pojawia się na skutek zarażenia i niszczenia białych krwinek, czyli limfocytów przez wirusa HIV. Limfocyty chronią organizm przed zakażeniami różnymi szczepami bakteryjnymi, wirusowymi, mikroorganizmami czy pasożytami. Upośledzenie działania układu odpornościowego ( immunologicznego) powoduje, że nawet błahe zakażenie może przerodzić się w groźna chorobę i prowadzić do śmierci.

Na chorobę AIDS składają się liczne objawy, będące wynikiem różnych chorób, atakujących zakażonych wirusem w bardzo charakterystyczny sposób.

Większość z tych chorób jest bardzo powszechna i nieszkodliwa dla ludzi niezakażonych. Dla ludzi, z poważnie uszkodzonym układem odpornościowym choroby te są w większości śmiertelne.

Aby móc stwierdzić chorobę AIDS lekarze posługują się odpowiednia listą zawierającą warunki określające występowanie choroby AIDS.

Jeśli u osoby zakażonej rozwinie się choroba, która jest jednym z czynników warunkujących AIDS, to zostaje ona uznana za chorą na AIDS. Większość ludzi po wykryciu zakażenia HIV, czuje się dobrze i podejmuje normalne życie, aczkolwiek musi przestrzegać w nim pewnych zasad.

Większość ludzi zakażonych wirusem HIV zapada ostatecznie na AIDS. Proces od czasu zakażenia do rozwinięcia się pełnoobjawowego AIDS jest różnie długi i zależy od bardzo licznych czynników.

Pojawienie się choroby na świecie.

Wirus HIV pochodzi najprawdopodobniej od małpy. Według danych statystycznych i naukowych wirus ten zaatakował pierwszy raz w Afryce.

Liczne badania wykrywające wirusa HIV1, które przeprowadzono w Zairze w 1976 roku wykazały jego obecność u niewielkiej grupy osób, mieszkających zazwyczaj w wioskach położonych daleko od wielkich miast i centrów cywilizacyjnych.

Podobne badania przeprowadzono u zielonych małp, które występują na tych samych terenach co ludzi u których wykryto wirusa. Badania te wykazały u nich obecność wirusa SIV1 ( Simian Immunodeficiency Virus), będącego odpowiednikiem wirusa HIV1 u ludzi. Wirus SIV1 był bardzo ściśle powiązany z wirusem HIV2, występującym u ludzi. Wirus HIV powstał prawdopodobnie w wyniku mutacji wirusa małpiej odmiany.

Pierwszy przypadek choroby opisano w 1981 roku na Haiti. Dzięki analizom wielu przypadków zachorowań udało się rozpoznać mechanizm przenoszenia się wirusa. Najczęstsze drogi wnikania HIV to kontakty płciowe, kontakt z zakażoną krwią ( transfuzje, przeszczepy narządów, narkomani). Zdarzają się także zakażenia płodu w łonie matki, jeśli była ona nosicielką wirusa.

Ogrom ludzkiego cierpienia oraz liczba przypadków śmiertelnych w wyniku choroby powodują, że jest to dżuma naszych czasów. W roku 1992 liczba chorych, zakażonych wirusem przekroczyła 13 milionów. Nosiciele wirusa HIV zakazili się jedną z dwu odmian HIV.

Pomimo większej świadomości ludzi na temat choroby i przyczyn zakażenia, wirus nadal rozprzestrzenia się. Liczne badania prowadzone przez naukowców z całego świata nadal nie przynoszą żadnej skutecznej metody mogącej powstrzymać wirusa.

W jaki sposób następuje zakażenie.

Zakażenie następuje wówczas, gdy liczba wirusów kontaktujących się z krwią jest znaczna. Pojedyncze wiriony nie są zbyt groźne. Do zakażenia dochodzi jeśli atakuje znaczna porcja wirusów. Duże stężenie ( a więc niebezpieczeństwo zakażenia) występuje we krwi, nasieniu czy wydzielinie pochwowej osoby chorej.

Atakuje tylko aktywny wirus HIV. Jeśli wirus HIV znajdzie się poza organizmem, bardzo szybko traci swoją aktywność. Dla wirusa zabójcze jest także mydło, środki chemiczne zawarte w detergentach oraz środki dezynfekujące.

Aby doszło do zakażenia wirus musi wniknąć bezpośrednio do krwiobiegu. Najczęstszą przyczyna zakażenia jest jednak niezabezpieczony stosunek płciowy. Wirusem HIV można się zarazić w wyniku transfuzji krwi, wstrzyknięcia zakażonej krwi. Większość zakażeń następuje jednak w wyniku kontaktów homoseksualnych oraz wśród narkomanów, posługujących się tymi samymi strzykawkami. Nasienie oraz krew są źródłem zakażenia tuz po wniknięciu wirionów do organizmu. Zakażenie może czasami nastąpić przez kontakt ze śliną lub mlekiem ciężarnych kobiet. W ślinie jednak znajduje się zbyt małe stężenie wirusów aby mogły one bezpośrednio zaatakować i zakażenie ta droga pojawia się najrzadziej.

Wirus HIV atakuje najczęściej w czasie kontaktów płciowych, gdyż dochodzi wówczas do niezauważalnych gołym okiem uszkodzeń w błonach śluzowych i powstawania małych ranek. Urazy te stanowią otwarta drogę dla wirusa.

Przebieg choroby

Infekcje wirusem HIV możemy podzielić na kilka faz:

1. wczesna faza wiremiczna,

2. środkowa faza pojawiania się objawów chorobowych,

3. późna faza objawowa, pojawiają się objawy wynikające z różnych bakteryjnych czy wirusowych infekcji.

Po wniknięciu wirusa do organizmu następuje okres bezobjawowy. Około dwa tygodnie po zakażeniu następuje nasilenie objawów, które są zazwyczaj ignorowane, gdyż przypominają zwykłą grypę. Po tym okresie wirus przechodzi w stan utajenia. Można go wykryć jedynie za pomocą skomplikowanych testów z zastosowaniem przeciwciał anty-HIV. Po tym czasie u większości osób zaczynają się pojawiać liczne infekcje, będące wynikiem

ataku mikroorganizmów. Groźne dla życia stają się wszechobecne w otoczeniu mikroorganizmy, występujące na skórze, w jedzeniu czy w powietrzu.

Pojawianie się tych infekcji sprawia, iż możliwe jest już rozpoznanie choroby AIDS. Większości infekcji udaje się zapobiegać dzięki przyjmowaniu profilaktycznych leków. Na jakość choroby i wydłużenie życia może mieć wpływ fizyczny stan zdrowia oraz psychika pacjenta. Osoba chora powinna unikać stresów oraz dużych wysiłków fizycznych oraz odpowiednio się odżywiać, zapewniając organizmowi stały dopływ minerałów oraz witamin. Konieczne jest przeprowadzanie badań kontrolnych w jednakowych odstępach czasu.

W jaki sposób zapobiegać chorobie?

Ponieważ jak dotąd nie udało się opracować skutecznej szczepionki czy leku przeciw wirusowi HIV, główną drogą ograniczenia liczby zgonów i przypadków zachorowań na AIDS jest odpowiednia profilaktyka i unikanie ryzykownych sytuacji.

Najpewniejszym sposobem unikania zakażenia wirusem jest wstrzemięźliwość seksualna oraz związek monogamiczny. Ryzyko zakażenia można obniżyć dzięki używaniu prezerwatywy, zarówno przez mężczyzn jak i przez kobietę.

Używanie tych środków nie jest jednak całkowicie skutecznym sposobem zabezpieczenia się przed wirusem.

Należy także używać prezerwatywy we właściwy sposób, tzn. nie smarować jej substancjami oleistymi. Można natomiast pokryć powierzchnie prezerwatywy środkami plemnikobójczymi, zawierającymi nonoksynol-9, zabijający wirusy HIV1 oraz HIV2.

Osoba zakażona wirusem, często nawet nieświadomie, na skutek niezabezpieczonych kontaktów seksualnych, przekazuje infekcję swoim partnerom, i tak rozprzestrzenia się wirus na szersze kręgi osób.

Jakie sytuacje są w pełni bezpieczne?

Żadnego ryzyka nie niosą ze sobą codzienne kontakty takie jak dotykanie, przytulanie, pocałunki, jedzenie ze wspólnych naczyń, używanie jednych sztućców, korzystanie z tej samej toalety, wanny, sedesu, używanie tej samej bielizny pościelowej, kaszel, kichanie, wspólne mieszkanie czy praca.

Żadnego ryzyka nie niesie za sobą korzystanie z publicznych basenów oraz kąpielisk, restauracji, hoteli czy środków komunikacji.

Wbrew licznym przesądom, żadnego ryzyka nie niosą ze sobą zwierzęta, ani te domowe, ani dzikie. Nawet owady mające kontakt z krwią takie jak komar czy inne kąsające insekty nie są w stanie przenieść wirusa.

Badania laboratoryjne wykazały, że w ciele komara wirus HIV nie namnaża się a wysysanie przez niego krwi uniemożliwia zakażenie.

Bezpieczne stało się także oddawanie krwi w punktach krwiodawstwa, gdyż używa się już jednorazowego albo wyjałowionego sprzętu.

Przebieg leczenia.

Jak już wcześniej wspomniano, nie ma ani lekarstwa ani szczepionki przeciw wirusowi HIV. Większość światowych laboratoria prowadzi badania nad stworzeniem skutecznej szczepionki.

Leczenie tej choroby polega głównie na podawaniu preparatów zapobiegających znacznemu namnożeniu się cząstek wirusowych.

Preparaty te opierają się na wytworzonym genetycznie, białku wirusowym, które hamuje proces niszczenia komórek limfocytarnych. Istnieją badania, które próbują wykorzystać to białko jako bazę do produkcji szczepionki dla niezakażonych jeszcze ludzi.

Co symbolizuje czerwona wstążka?

Jest to symbol, który wskazuje na solidarność wraz z ludźmi, którzy żyją z HIV oraz AIDS. Jest to pierwszy krok w drodze do rozpropagowania problemu HIV oraz AIDS.

Idea ta powstała w latach dziewięćdziesiątych i była zainspirowana podobnym symbolem, żółtej wstążeczki, która upamiętniała amerykańskich żołnierzy, którzy uczestniczyli w wojnie o Zatokę Perską.

Czerwony kolor wstążeczki symbolizuje krew oraz namiętności, takie jak walka, gniew i miłość).

Wstążeczka ta jest odwrócona, gdyż nie odniesiono jeszcze skutecznej walki z epidemią AIDS.