W pamiętniku Zofii Bobrówny - obraz ojczyzny
Obraz ojczyzny przedstawiony w wierszu W pamiętniku Zofii Bobrówny (Niechaj mię Zośka o wiersze nie prosi…) Juliusza Słowackiego jest jednoznaczny. Pisarz tęskni za ukochaną i utraconą ojczyzną. Przedstawiony przez wieszcza wyidealizowany obraz ojczyzny, wręcz arkadii, czyli krainy wiecznej szczęśliwości jest charakterystyczny dla romantyków przebywających na emigracji. Słowacki marzy o tym, by być młodszym i poczuć się jak w ojczyźnie, za którą tęskni.
Tęskni także za latami wczesnej młodości, beztroskim dzieciństwie. Tym samym, wybitny pisarz epoki romantyzmu Juliusz Słowacki, zwraca się za pomocą podmiotu lirycznego w utworze W pamiętniku Zofii Bobrówny, by dziewczynka przywiozła pisarzowi wspomnienie o ukochanej i utraconej ojczyźnie - Polsce. Prosi o zapach kwiatków czy też magię i blask gwiazd. Obraz ojczyzny wykreowany w utworze wieszcza narodowego jest więc idealistyczny.
