W pamiętniku Zofii Bobrówny - geneza utworu i gatunek/typ liryki
Wiersz W pamiętniku Zofii Bobrówny (Niechaj mię Zośka o wiersze nie prosi…) Juliusza Słowackiego jest napisany na emigracji. Utwór został napisany 13 marca 1844 roku w Paryżu do pamiętnika Zofii Bobrówny. Utwór W pamiętniku Zofii Bobrówny powstał w ważnym okresie dla Juliusza Słowackiego.
Wiersz jest przekazaniem wartości filozofii genezyjskiej w konwencji zwrotu do dziecka, który jest adresatem utworu wieszcza narodowego. Zgodnie z filozofią za pomocą materii przejawia się duchowość. Podmiot liryczny w niesamowity sposób dostrzega rolę natury, która go inspiruje do dalszego działania. Tu między innymi przywołane światło gwiazd czy też niezapomniany zapach kwiatów.
Wiersz W pamiętniku Zofii Bobrówny posiada charakter symboliczny, gdyż przedstawia zmianę jaka zaszła w Słowackim. Wieszcz narodowy tęskni i czuje się samotny, nie ma możliwości powrotu do utraconej ojczyzny.
Zofia Bobrówna odegrała znamienną rolę w życiu Juliusza Słowackiego. Około 1831 roku pisarz poznał Joannę Bobrową, która byłą partnerką Zygmunta Krasińskiego. Juliusz Słowacki darzył kobietę uczuciem, niemniej ostatecznie była to miłość nieodwzajemniona. Wieszcz narodowy poznał córki kobiety. Jedna z dziewczynek została adresatką wiersza.
Charakterystyka utwory wynika z dostosowania słów do wieku adresatki - czyli Zosi, która jest dzieckiem. Juliusz Słowacki miał na celu przekazać dziecku piękno świata, wszechogarniającej natury. Podsumowując wiersz Juliusza Słowackiego ma więc charakter moralizatorski, dydaktyczny. Pozostaje w konwencji rozmowy z dzieckiem, któremu tłumaczy się rolę otaczającego świata, jak i jego piękno. Utwór jest wpisem do dziecięcego pamiętnika. W XIX wieku młode dorastające panienki prowadziły pamiętniki. Wiersz Juliusza Słowackiego W pamiętniku Zofii Bobrówny należy do liryki bezpośredniej. Podmiot liryczny ujawnia swoją obecność i w bezpośredni sposób zwraca się do adresatki wiersza - Zośki.
