W pamiętniku Zofii Bobrówny - Środki stylistyczne
Wiersz W pamiętniku Zofii Bobrówny ma formę wpisu do dziecięcego pamiętnika, który jest także niewątpliwie wykładem filozofii genezyjskiej. Utwór literacki Juliusza Słowackiego ma budowę regularną. Wiersz W pamiętniku Zofii Bobrówny (Niechaj mię Zośka o wiersze nie prosi…) Juliusza Słowackiego, napisany na emigracji 13 marca 1844 roku w Paryżu składa się z trzech sześciowersowych strof.
Wymowna dla zrozumienia utworu jest anafora. Wersy utworu rozpoczynają się od słów przywieź mi Zośko.
Wiersz Juliusza Słowackiego należy do liryki bezpośredniej. Podmiot liryczny ujawnia swoją obecność i w bezpośredni sposób zwraca się do adresatki wiersza - Zośki. Należy wymienić epitety, takie jak: gwiazdy błękitne, kwiateczki czerwone, srebrne fale, gwiazd światłość. Metafory takie jak: Dalej mię los nieszczęśliwy goni czy Gwiazdka piosenkę zanuci. Apostrofy czyli bezpośredni zwrot do osoby Przywieź mi, Zośko. W tekście znajdziemy liczne zdrobnienia: Zosia, gwiazdka, gwiazdeczka, kwiatek, kwiateczek.
