Podmiotem lirycznym wiersza Juliusza Słowackiego W pamiętniku Zofii Bobrówny jest sam pisarz, który przebywa na emigracji. Wiersz powstał za namową i na prośbę Zofii Bobrówny. Podmiot liryczny wiersza nie jest jednak zbyt wylewny, nie ujawnia skąd pochodzi. Niepewnie nawiązuje do rzeki Ikwy, która płynie przez Ukrainę, w pobliżu Krzemieńca.
Okolica jest dobrze znana Juliuszowi Słowackiemu, gdyż są to jego rodzinne strony. Przywołana Zosia wybiera się w strony rodzinne Słowackiego. Pisarz wskazuje dziewczynie co ją czeka na miejscu. Podmiot liryczny prosi Zosię, żeby ta przywiozła to, co najcenniejsze z tamtych stron, między innymi: niesamowity blask gwiazd czy też zapach kwiatów.
W utworze spotykamy się z ogromną tęsknotą. Podmiot liryczny w wierszu tęskni za ukochaną ojczyzną, idealizuje ją. Osoba mówiąca w utworze, utraconą ojczyznę porównuje do raju, ma to niewątpliwie charakter symboliczny.
Podmiot liryczny w wierszu Juliusza Słowackiego darzy wielką miłością rodzinne strony, ukochaną ojczyznę. W tym miejscu dostrzega wyjątkowość i niepowtarzalność. Miejsce zostało zobrazowane jako miejsce natchnione, doskonałe. Idealne do pracy twórczej, artystycznej o bujnej i niepowtarzalnej przyrodzie. Jest to charakterystyczny zabieg dla poezji romantycznej, gdzie rolę natury wysuwa się na pierwszy plan.
Podmiotem lirycznym wiersza Juliusza Słowackiego W pamiętniku Zofii Bobrówny jest pisarz, który przebywa na emigracji. Wiersz powstał za namową Zofii Bobrówny. Podmiot liryczny nie ujawnia skąd pochodzi. Przywołana Zosia wybiera się w strony rodzinne Słowackiego. Pisarz wskazuje dziewczynie co ją czeka na miejscu. Podmiot liryczny prosi Zosię, żeby ta przywiozła to, co najcenniejsze z tamtych stron, blask gwiazd czy zapach kwiatów.
W wierszu spotykamy się z ogromną tęsknotą. Podmiot liryczny w utworze przejmująco tęskni za ukochaną ojczyzną. Osoba mówiąca w utworze literackim, ojczyznę porównuje do raju, ma to wymowę symboliczną. Podmiot liryczny w wierszu W pamiętniku Zofii Bobrówny darzy wielką miłością rodzinne strony, ojczyznę, naturę. Jest to charakterystyczne dla poezji romantycznej, gdzie rolę natury i natchnienia wysuwa się na pierwszy plan.
Podmiotem lirycznym wiersza Juliusza Słowackiego W pamiętniku Zofii Bobrówny jest sam pisarz, który przebywa na emigracji. Wiersz powstał za namową i na prośbę Zofii Bobrówny. Podmiot liryczny wiersza nie jest jednak zbyt wylewny, nie ujawnia skąd pochodzi. Utwór W pamiętniku Zofii Bobrówny Juliusza Słowackiego jest wpisem do pamiętnika dziewczynki. Adresatką wiersza W pamiętniku Zofii Bobrówny Juliusza Słowackiego jest dziewczynka.
Wiersz W pamiętniku Zofii Bobrówny ma formę wpisu do dziecięcego pamiętnika, który jest także niewątpliwie wykładem filozofii genezyjskiej. Utwór literacki Juliusza Słowackiego ma budowę regularną. Wiersz W pamiętniku Zofii Bobrówny (Niechaj mię Zośka o wiersze nie prosi…) Juliusza Słowackiego, napisany na emigracji 13 marca 1844 roku w Paryżu składa się z trzech sześciowersowych strof.
Wymowna dla zrozumienia utworu jest anafora. Wersy utworu rozpoczynają się od słów przywieź mi Zośko.
Wiersz Juliusza Słowackiego należy do liryki bezpośredniej. Podmiot liryczny ujawnia swoją obecność i w bezpośredni sposób zwraca się do adresatki wiersza - Zośki. Należy wymienić epitety, takie jak: gwiazdy błękitne, kwiateczki czerwone, srebrne fale, gwiazd światłość. Metafory takie jak: Dalej mię los nieszczęśliwy goni czy Gwiazdka piosenkę zanuci. Apostrofy czyli bezpośredni zwrot do osoby Przywieź mi, Zośko. W tekście znajdziemy liczne zdrobnienia: Zosia, gwiazdka, gwiazdeczka, kwiatek, kwiateczek.
Obraz ojczyzny przedstawiony w wierszu W pamiętniku Zofii Bobrówny (Niechaj mię Zośka o wiersze nie prosi…) Juliusza Słowackiego jest jednoznaczny. Pisarz tęskni za ukochaną i utraconą ojczyzną. Przedstawiony przez wieszcza wyidealizowany obraz ojczyzny, wręcz arkadii, czyli krainy wiecznej szczęśliwości jest charakterystyczny dla romantyków przebywających na emigracji. Słowacki marzy o tym, by być młodszym i poczuć się jak w ojczyźnie, za którą tęskni.
Tęskni także za latami wczesnej młodości, beztroskim dzieciństwie. Tym samym, wybitny pisarz epoki romantyzmu Juliusz Słowacki, zwraca się za pomocą podmiotu lirycznego w utworze W pamiętniku Zofii Bobrówny, by dziewczynka przywiozła pisarzowi wspomnienie o ukochanej i utraconej ojczyźnie - Polsce. Prosi o zapach kwiatków czy też magię i blask gwiazd. Obraz ojczyzny wykreowany w utworze wieszcza narodowego jest więc idealistyczny.
Wiersz W pamiętniku Zofii Bobrówny (Niechaj mię Zośka o wiersze nie prosi…) Juliusza Słowackiego jest napisany na emigracji. Utwór został napisany 13 marca 1844 roku w Paryżu do pamiętnika Zofii Bobrówny. Utwór W pamiętniku Zofii Bobrówny powstał w ważnym okresie dla Juliusza Słowackiego.
Wiersz jest przekazaniem wartości filozofii genezyjskiej w konwencji zwrotu do dziecka, który jest adresatem utworu wieszcza narodowego. Zgodnie z filozofią za pomocą materii przejawia się duchowość. Podmiot liryczny w niesamowity sposób dostrzega rolę natury, która go inspiruje do dalszego działania. Tu między innymi przywołane światło gwiazd czy też niezapomniany zapach kwiatów.
Wiersz W pamiętniku Zofii Bobrówny posiada charakter symboliczny, gdyż przedstawia zmianę jaka zaszła w Słowackim. Wieszcz narodowy tęskni i czuje się samotny, nie ma możliwości powrotu do utraconej ojczyzny.
Zofia Bobrówna odegrała znamienną rolę w życiu Juliusza Słowackiego. Około 1831 roku pisarz poznał Joannę Bobrową, która byłą partnerką Zygmunta Krasińskiego. Juliusz Słowacki darzył kobietę uczuciem, niemniej ostatecznie była to miłość nieodwzajemniona. Wieszcz narodowy poznał córki kobiety. Jedna z dziewczynek została adresatką wiersza.
Charakterystyka utwory wynika z dostosowania słów do wieku adresatki - czyli Zosi, która jest dzieckiem. Juliusz Słowacki miał na celu przekazać dziecku piękno świata, wszechogarniającej natury. Podsumowując wiersz Juliusza Słowackiego ma więc charakter moralizatorski, dydaktyczny. Pozostaje w konwencji rozmowy z dzieckiem, któremu tłumaczy się rolę otaczającego świata, jak i jego piękno. Utwór jest wpisem do dziecięcego pamiętnika. W XIX wieku młode dorastające panienki prowadziły pamiętniki. Wiersz Juliusza Słowackiego W pamiętniku Zofii Bobrówny należy do liryki bezpośredniej. Podmiot liryczny ujawnia swoją obecność i w bezpośredni sposób zwraca się do adresatki wiersza - Zośki.
Juliusz Słowacki, był emigrantem przebywającym poza granicami swojej ojczyzny. Mieszkał we Francji. Wiersz W pamiętniku Zofii Bobrówny (Niechaj mię Zośka o wiersze nie prosi…) Juliusza Słowackiego jest napisany na emigracji. Utwór został napisany 13 marca 1844 roku w Paryżu do pamiętnika Zofii Bobrówny. Utwór W pamiętniku Zofii Bobrówny powstał w ważnym okresie dla Juliusza Słowackiego.
Utwór porusza problematykę tęsknoty za ojczyzną, rodzinnymi stronami. Kreuje obraz idealnej krainy z dziecięcych lat. Należy się tu dopatrzyć, motywu literackiego arkadii, czyli literackie przedstawienie krainy wiecznego szczęścia. Arkadia to symbol idealnego, szczęśliwego miejsca. Człowiek żyje w zgodzie z rytmem natury, jest spełniony i natchniony. Tym samym, Juliusz Słowacki w utworze W pamiętniku Zofii Bobrówny porusza problem raju utraconego i ogromnej tęsknoty za utraconą krainą szczęścia, radości i wewnętrznego spokoju.
Porusza także rolę wyjątkowej roli natury, równoznacznej z rolą poezji. Wiersz Juliusza Słowackiego należy do tak zwanej liryki mistycznej. Poruszana w utworze duchowa tematyka roli poezji, natury i beztroskich lat dzieciństwa.
Wiersz W pamiętniku Zofii Bobrówny (Niechaj mię Zośka o wiersze nie prosi…) Juliusza Słowackiego został napisany na emigracji 13 marca 1844 roku w Paryżu. Znaczenie tytułu utworu literackiego W pamiętniku Zofii Bobrówny należy interpretować jako odwołanie do dziewczyny Zofii Bobrówny.
Zofia Bobrówna odegrała znamienną rolę w życiu Juliusza Słowackiego. Około 1831 roku pisarz poznał Joannę Bobrową, matkę dziewczynki, która była partnerką Zygmunta Krasińskiego. Juliusz Słowacki darzył kobietę uczuciem, niemniej ostatecznie była to miłość nieodwzajemniona. Wieszcz narodowy poznał córki kobiety.
Charakterystyka utworu wynika z dostosowania słów do wieku adresatki - czyli Zosi, która jest dzieckiem. Juliusz Słowacki miał na celu przekazać dziecku piękno świata, wszechogarniającej natury. Znaczenie utworu ma więc charakter dydaktyczny i moralizatorski, miejscami także nostalgiczny.
Juliusz Słowacki urodził się w 1908 roku w Krzemieńcu, w rodzinie o tradycjach inteligenckich. Słowacki to syn Euzebiusza Słowackiego. Jego matka Salomea prowadziła w Wilnie salon artystyczny, ojciec był wybitnym profesorem teorii i historii literatury na Uniwersytecie Wileńskim. Uczył się w gimnazjum, a następnie studiował prawo w Uniwersytecie Wileńskim.
W latach 1829 – 1831 pracował na stanowisku prawnika w Warszawie. „Znudzony, zniechęcony niemiłą administracyjną pracą, z większym niż w dzieciństwie zapałem rzucił się w krainę marzeń […]”.
Za debiut literacki Juliusza Słowackiego przyjmuje się wiersze tyrtejskie. Istotnym momentem przełomowym w rozwoju literackiej kariery Juliusza Słowackiego było wybuch powstania listopadowego. Mówiono o Słowackim, iż jest poetą powstania listopadowego. Słowacki podjął walkę „słowem”. Literackie zaangażowanie w walkę o niepodległość ojczyzny to typowo romantyczny wątek w biografii wieszcza narodowego.
Kolejno Słowacki musiał uciec za granicę kraju. Na emigracji był jednak aktywny twórczo. Kolejno zaczął tworzyć dramaty historyczne Balladyna, Kordian, Horsztyński. Następnie pisarz oddał się romantycznym podróżom, między innymi do słonecznych Włoch, Grecja, Egipt czy też Palestyna.
Po powrocie Słowacki osiedlił się we Florencji, następnie w 1838 roku wyjechał do Paryża. Fantazy miała miejsce w 1841 roku, jest to epoka literacka Romantyzm.
Ostatnie lata życia mieszkał w Paryżu. W 1848 roku ciężko chory Juliusz Słowacki udał się do Poznania na wieść o wybuchu powstania. W powstaniu pokładał nadzieje o odzyskaniu niepodległości przez Polskę.
Zmarł w Paryżu w 1849 roku i został pochowany na cmentarzu Montmartre w Paryżu.
W 1927 roku prochy Juliusza Słowackiego przewieziono do Polski i złożono obok Mickiewicza w krypcie na Wawelu w Krakowie.
