W pamiętniku Zofii Bobrówny - biografia autora – Juliusz Słowacki
Juliusz Słowacki urodził się w 1908 roku w Krzemieńcu, w rodzinie o tradycjach inteligenckich. Słowacki to syn Euzebiusza Słowackiego. Jego matka Salomea prowadziła w Wilnie salon artystyczny, ojciec był wybitnym profesorem teorii i historii literatury na Uniwersytecie Wileńskim. Uczył się w gimnazjum, a następnie studiował prawo w Uniwersytecie Wileńskim.
W latach 1829 – 1831 pracował na stanowisku prawnika w Warszawie. „Znudzony, zniechęcony niemiłą administracyjną pracą, z większym niż w dzieciństwie zapałem rzucił się w krainę marzeń […]”.
Za debiut literacki Juliusza Słowackiego przyjmuje się wiersze tyrtejskie. Istotnym momentem przełomowym w rozwoju literackiej kariery Juliusza Słowackiego było wybuch powstania listopadowego. Mówiono o Słowackim, iż jest poetą powstania listopadowego. Słowacki podjął walkę „słowem”. Literackie zaangażowanie w walkę o niepodległość ojczyzny to typowo romantyczny wątek w biografii wieszcza narodowego.
Kolejno Słowacki musiał uciec za granicę kraju. Na emigracji był jednak aktywny twórczo. Kolejno zaczął tworzyć dramaty historyczne Balladyna, Kordian, Horsztyński. Następnie pisarz oddał się romantycznym podróżom, między innymi do słonecznych Włoch, Grecja, Egipt czy też Palestyna.
Po powrocie Słowacki osiedlił się we Florencji, następnie w 1838 roku wyjechał do Paryża. Fantazy miała miejsce w 1841 roku, jest to epoka literacka Romantyzm.
Ostatnie lata życia mieszkał w Paryżu. W 1848 roku ciężko chory Juliusz Słowacki udał się do Poznania na wieść o wybuchu powstania. W powstaniu pokładał nadzieje o odzyskaniu niepodległości przez Polskę.
Zmarł w Paryżu w 1849 roku i został pochowany na cmentarzu Montmartre w Paryżu.
W 1927 roku prochy Juliusza Słowackiego przewieziono do Polski i złożono obok Mickiewicza w krypcie na Wawelu w Krakowie.
