Podróże Guliwera - biografia autora
Jonathan Swift urodził się 30 listopada 1667 roku w Dublinie w Irlandii jako syn Jonathana Swifta Seniora i Abigail Erick. Jego ojciec zmarł na kilka miesięcy jeszcze przed jego narodzinami, pozostawiając rodzinę w bardzo trudnej sytuacji finansowej. Swift został oddany pod opiekę swojego wujka, Godwina Swifta. W młodości uczęszczał do Kilkenny Grammar School, a następnie studiował na Trinity College w Dublinie.
Swift nigdy się nie ożenił, ale miał bliskie relacje z kilkoma kobietami, w szczególności z Esther Johnson („Stellą”) oraz Esther Vanhomrigh („Vanessą”). Jego relacje z obydwoma kobietami były przedmiotem spekulacji i plotek. Stella była jego towarzyszką przez większą część życia, a ich przyjaźń trwała aż do jej śmierci w 1728 roku.
Po ukończeniu studiów Swift pracował jako sekretarz dla Sir Williama Temple'a, dyplomaty i eseisty. To dzięki niemu Swift zaczął poruszać się w literackich i politycznych kręgach Anglii. W 1694 roku Swift zdecydował się na karierę duchownego i został wyświęcony na księdza. Wkrótce potem objął stanowisko proboszcza w Kilroot w Irlandii.
Powrócił do Anglii po śmierci Temple'a w 1699 roku i zajął się pisarstwem oraz działalnością polityczną. Jego pierwsze poważne dzieło, „Bitwa książek” z 1704, było satyryczną obroną klasyków literatury przeciwko młodym, którzy próbowali na siłę wprowadzać nowatorstwo. W tym samym roku opublikował „Opowieść o beczce”, satyryczną krytykę współczesnej teologii i literatury.
W latach 1707-1709 był emisariuszem irlandzkiego Kościoła w Londynie. W tym okresie pisał wiele pamfletów politycznych, zyskując reputację utalentowanego satyryka i polemisty. W 1713 roku mianowano go dziekanem katedry św. Patryka w Dublinie. Z jednej strony był to awans, z drugiej – wygnanie, które oznaczało powrót do Irlandii postrzeganej jako zdecydowanie mniej istotnej dla angielskiego życia politycznego.
Najbardziej znane dzieło Swifta, "Podróże Guliwera" (1726), to satyryczna powieść podzielona na cztery części, opisujące fantastyczne podróże Lemuela Guliwera do różnych krain. Książka stanowiła ostrą krytykę społeczeństwa i polityki jego czasów, ale była także rodzajem filozoficznego namysłu nad ludzką naturą.
Swift cierpiał na chorobę, którą współcześni naukowcy uważają za chorobę Ménière’a, powodującą zawroty głowy, nudności i problemy ze słuchem. Jego stan zdrowia pogorszył się znacząco po śmierci Stelli w 1728 roku. Swift zmarł 19 października 1745 roku i został pochowany obok Stelli w katedrze św. Patryka w Dublinie.
