Sonety do Laury - sonet 157
Poeta opisuje Laurę jako istotę niemal niebiańską – ma „anielskie cechy”, „boskie spojrzenie” i „nieziemską harmonię w ruchach”.
- Zauważa, że jej uroda i wdzięk nie mogą pochodzić z tego świata – są czymś więcej niż ludzkie piękno.
- Kiedy widzi Laurę, czuje, że dusza unosi się ku niebu.
- Sonet wpisuje się w dualistyczne spojrzenie na miłość – Laura jest przedstawiana jako symbol doskonałości, niemal mistycznej.
- Przemiana obrazu Laury z kobiety ziemskiej w anielską prefigurację jej śmierci.
