Sonety krymskie - biografia autora
Adam Mickiewicz urodził się prawdopodobnie 24 grudnia 1798 roku w Nowogródku (lub w Zaosiu obok Nowogródka) jako syn Mikołaja Mickiewicza herbu Poraj i Barbary z Majewskich. Był wybitnym polskim poetą i jednym z trzech wieszczów narodowych (obok Słowackiego i Krasińskiego), a także działaczem politycznym, publicystą, tłumaczem i filozofem.
Edukację rozpoczął w Nowogródku, a następnie studiował na Cesarskim Uniwersytecie Wileńskim, gdzie związał się z tajnymi organizacjami filomatów i filaretów, co miało wpływ na jego późniejszą działalność patriotyczną. Po studiach pracował jako nauczyciel w Kownie. W 1823 roku został aresztowany przez władze carskie za działalność konspiracyjną i zesłany w głąb Rosji. W 1829 roku udało mu się wyjechać z Rosji, po czym podróżował po Europie, m.in. odwiedzając Niemcy, Włochy i Szwajcarię. Ostatecznie osiedlił się w Paryżu, gdzie wykładał języki słowiańskie w Collège de France.
W twórczości Mickiewicza można wyróżnić okres wileńsko-kowieński (1816-24), okres rosyjski (1823-30), okres drezdeński (1830-32) i okres paryski (od 1832 r.). Debiutował zbiorem „Ballady i romanse” (1822), który uznawany jest za manifest polskiego romantyzmu. W tym okresie powstały dzieła narodowe: „Dziady” oraz „Konrad Wallenrod”. Kolejnym sukcesem okazał się „Pan Tadeusz”, uznany za epopeję narodową. Wprawdzie Mickiewicz nie mógł osobiście wziąć udziału w Powstaniu Listopadowym, ale był ogromnym patriotą i kwestia odzyskania niepodległości oraz krzywdy, jakich doznaje ojczyzna pod zaborami były dla niego niesłychanie ważne. Jego dzieła miały być dla rodaków natchnieniem do dalszego działania i pisane były ku pokrzepieniu serc.
Adam Mickiewicz zmarł niespodziewanie we wrześniu 1855 roku w Konstantynopolu, a przyczyna śmierci nie jest do końca jasna. Początkowo został pochowany pod Paryżem, a w 1890 roku jego szczątki przeniesiono na Wawel.
Najważniejsze utwory:
- „Ballady i romanse” (1822)
- „Grażyna. Powieść litewska” (1823)
- „Sonety krymskie” (1826)
- „Konrad Wallenrod” (1828)
- „Dziady” (części II i IV w 1823 roku, część III w 1832 roku)
- „Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego” (1832)
- „Pan Tadeusz” (1834)
