"Sonety krymskie" A. Mickiewicza wydane zostały w 1826. Już sama ich tematyka odbiega od tradycyjnego pojęcia sonetu. Zwykło się do tej pory ujmować w ramy sonetu poezję miłosną, Mickiewicz zaś tematem swego cyklu uczynił panoramę Krymu. Nawiązał również do idei romantycznego orientalizmu, która przejawia się w elemencie głównym i wiodącym sonetów, którym jest piękno przyrody oraz w obecności wschodniego bohatera - Mirzy. O orientalizmie świadczy również ozdobny styl opisów i zastosowane przez poetę słownictwo orientalne. Bogactwo opisów jawi nam się w nazwach klejnotów i metali szlachetnych, którymi poeta zastępuje nazwy kolorów, np.: "rubinowe morwy", "złote ananasy" w sonecie "Pielgrzym". Dla romantyków istotnym źródłem natchnienia była natura, niezbadana, pełna żywiołowości, postrzegana "jako byt pierwotny, jako twór tajemniczy, uduchowiony, wiecznie żywy". Taki sposób opisywania natury w literaturze tamtego okresu określany jest mianem orientalizmu. Orientalizm to również zainteresowanie światem Bliskiego i Środkowego Wschodu. W utworach poetów romantycznych niejednokrotnie odnaleźć możemy tęsknotę za tajemniczością i kolorytem kultury i tradycji arabskiej, perskiej, japońskiej i chińskiej. Opisy egzotycznych krajobrazów, czy umieszczanie akcji utworów w realiach orientu (np. w haremie tureckiego baszy) pozwalały na ucieczkę od szarej i smutnej rzeczywistości, a także ukrywały przed cenzurą właściwe sensy.
W obliczu takich doznań rodzą się refleksje nad losami człowieka i przemijaniem życia. Bohater "Sonetów krymskich" to człowiek o cechach bohatera bajronicznego, wygnany z kraju ojczystego i skazany na wieczną pielgrzymkę w poszukiwaniu miejsca, do które rwie się serce i dusza, które jednak jest dla tragicznego bohatera nieosiągalne.
