Sonety krymskie

Streszczenie szczegółowe

„Sonety Krymskie” Adama Mickiewicza to cykl 18 sonetów, stanowiących literacki zapis jego podróży po Krymie. 

I „Stepy akermańskie” 

W pierwszych wersach poeta pisze o tym, że wjechał na rozległe stepy, które porównuje do suchego oceanu. Jego wóz sunie po zielonej trawie, jakby był łódką płynącą po falach łąk. Poeta omija kępy roślinności, które przypominają mu koralowe wyspy. Opis tworzy wrażenie bezkresnej przestrzeni i jednocześnie podkreśla jej piękno. Poeta opisuje, jak słońce zachodzi, a na stepie zapada cisza. Brak jakichkolwiek punktów orientacyjnych potęguje uczucie zagubienia i samotności. W oddali widać lśnienie Dniestru i latarnię morską w Akermanie.  

Cisza z kolei jest tak wielka, że słychać szelest skrzydeł motyla. Poecie wydaje się, że mógłby usłyszeć nawet „głos z Litwy”, ale mimo wszystko się nie odzywa.  

II „Cisza morska” („Na wysokości Tarkankut”) 

Poeta opisuje niezmierną ciszę panującą na morzu, a blask wody porównuje do narzeczonej, która raz po raz zasypia. W śnie pogrążone wydają się także żagle zawieszone na masztach, podczas gdy okręt kołysze się na falach, jakby był na łańcuchu. Załoga statku pogrążona jest również w beztrosce.  

Poeta zwraca się do wodnych żyjątek, unoszących się w morzu. Swoje myśli porównuje do głębin morskich, które mieszczą w sobie niezliczone wspomnienia, zarówno złe, jak i pełne namiętności i spokoju.  

III „Żegluga” 

W kolejnym sonecie następuje zmiana tempa. Poeta opisuje wietrzną pogodę, która potęguje szum na morzu i działanie załogi statku. Majtek wspina się na drabinę jak pająk i wzywa resztę do pracy. Wiatr buja statkiem i wprawia go w ruch. Teraz sunie dynamicznie po falach wśród obłoków, jakby wiatr dodał mu skrzydeł.  

Duch poety również poddaje się sile wiatru i wzmaga wyobraźnię. Z jego ust wydobywa się niespodziewany radosny okrzyk, wtórujący wołaniom załogi. Otwiera ramiona, przyjmując na siebie ten sam pęd wiatru, co statek, rozkoszując się uczuciem lekkości i orzeźwienia do tego stopnia, że czuje się jak ptak.  

IV „Burza” 

Morze jest coraz bardziej niespokojnie i zanosi się na burzę, w związku z czym zwinięto żagle. Słychać hałas wiatru i fal oraz wystraszone głosy załogi. Siła żywiołu wyrywa liny z rąk majtków, a słońce zachodzi na horyzoncie, mieniąc się złowrogo krwawą barwą. Poeta porównuje siłę wiatru targającego ogromnymi falami do „geniusza śmierci” i żołnierza, wchodzącego na warowne mury.  

Śmierć zagląda w oczy marynarzy. Jedni żegnają się nawzajem, inni już się poddali, kolejni „leżą na pół martwi”, a jeszcze inni modlą się z nadzieją, że uda im się przeżyć sztorm. Jeden tylko samotny człowiek pomyślał, że w takiej sytuacji w obliczu śmierci szczęśliwcami są ci, którzy potrafią się modlić lub mają przy sobie bliskich, z którymi mogą się pożegnać.  

V „Widok gór ze stepów Kozłowa” („Pielgrzym i Mirza”) 

Sonet stanowi dialog między Pielgrzymem i Mirzą.  

Dwie pierwsze strofy są wypowiedzią Pielgrzyma, zadaje Mirzie pytania o pochodzenie gór, które widzą na horyzoncie. Sądzi, że góry stworzył Allah, zamrażając ścianę morza, a z chmur stworzył tron dla aniołów. Pyta, czy starożytne Diwy zbudowały je z ćwierci świata, aby sięgając nieba, dzieliły gwiazdy ze wschodu. Wierzchołki gór w świetle zachodzącego słońca sprawiają wrażenie, jakby zza szczytów widoczny był „pożar Carogrodu”. Poeta opisuje tę łunę, jak latarnię, stworzoną przez Allaha, aby dla żeglarzy była drogowskazem, gdy niebo zalewa ciemność.  

Mirza odpowiada, że był w górach, gdzie panuje zima i mróz, zamieniający oddech w śnieg. Opisuje potoki i rzeki wśród obłoków. Jako gwiazdę wskazuje najwyższy szczyt: Czatyrdah.  

W odpowiedzi Pielgrzym wydaje z się okrzyk zdumienia.  

VI „Bakczysaraj” 

Poeta opisuje pałac w Bakczysaraju, który niegdyś tętnił życiem. Przedstawia obraz zaniedbanych ogrodów, w których natura powoli zajmuje swoje miejsce. Cisza i opustoszenie kontrastują z dawnym przepychem, który teraz porasta powój. Poeta wspomina o napisie na ścianie „Ruina”, który odnosi się do Proroctw Danielowych.  

Na środku sali znajduje się fontanna, która pozostała z dawnego haremu. Poeta stwierdza, że tylko jej krople zostały, a spływająca woda wydaje się płakać nad losem pałacu i jego dawnych mieszkańców, tymczasem wszystko inne przeminęło. Pyta, gdzie dawna chwała tego miejsca, która miała trwać przez wieki, podczas gdy zostało tylko źródło. Ostatnia strofa jest refleksją nad ulotnością życia i potęgą czasu. 

VII „Bakczysaraj w nocy” 

Mieszkańcy miasta wracają do domów z meczetów, słychać śpiew modlitw wieczornych, a urok nocy poeta porównuje do „srebrnego króla nocy”, który kładzie się do snu przy swej ukochanej. Gwiazdy na niebie błyszczą jak kaganki, pośród których wędruje obłok „jak senny łabędź na jeziorze”.  

Z minaretu i cyprysów pada cień, otaczając przestrzeń. Potężne skały przypominają mroczne postacie z dywanu Eblisa (Lucyfer w muzułmanizmie). Nagle z ciszy i ciemności wyłania się błyskawica. Jej ruch jest gwałtowny i szybki, porównany do pędu Farysa (arabskiego rycerza). Błyskawica przelatuje przez niebieską, pustą przestrzeń nieba. 

VIII „Grób Potockiej” 

Poeta opisuje miejsce spoczynku Potockiej, zmarłej w pełni młodości, porównując ją do zwiędłej róży wśród pięknych ogrodów. Przyczyną jej przedwczesnej śmierci były bolesne wspomnienia. Poeta wspomina, że w na północ w stronę Polski widać mnóstwo gwiazd. Zastanawia się, czy zmarła również na nie patrzyła przed śmiercią.   

Poeta zwraca się do Potockiej. Uważa, że podobnie jak ona, spocznie w samotności. Prosi, by przyjacielska dłoń rzuciła garść ziemi na jego grób. Wspomina, że grób odwiedzany jest przez wielu podróżników, którzy rozmawiają tu w języku polskim, a dźwięk rodzinnej mowy ożywia ducha i przypomina o ojczyźnie. 

IX „Mogiły Haremu” („Mirza do Pielgrzyma”) 

Mirza zwraca się do Pielgrzyma i opisuje miejsce, gdzie pochowano młode kobiety, które zmarły w pełni swojej urody i młodości. Porównuje je do niedojrzałych gron z winnicy miłości i pereł, wyrwanych z morza uciech. Śmierć osnuła ich pamięć zasłoną zapomnienia. Na nagrobkach zostały jedynie imiona wyryte przez giaura (niewiernego).  

Kobiety z haremu, nazywa różami z Edenu, które ukrywały się przed spojrzeniami niewiernych. Ich groby są teraz oglądane przez obcych, ale wśród nich jest jeden cudzoziemiec, który patrzy na nie z żalem i łzami w oczach.  

X „Bajdary” 

Bajdary to dolina na południu Krymu. Poeta opisuje szaleńczą jazdę konno, podczas której pędzi przez lasy, doliny i skały, wśród potoków, upajając się pięknem otaczającego go krajobrazu. Kiedy koń przestaje słuchać komend jeźdźca, mrok zajmuje miejsca kolorom świata, a wspomnienie podróży wygląda, jakby było w rozbitym zwierciadle. 

Ziemia śpi, ale poeta nie może zmrużyć oka, wspominając niespokojne morze. Jego myśli przypominają łódkę targaną falami. Czeka, aż się uspokoją i uśpią wspomnienia.  

XI „Ałuszta w dzień” 

Mgła znika z gór i nastaje ranek, mieniący się złotym blaskiem. Las kolorowy jest od majowych skarbów natury, które poeta porównuje do kamieni szlachetnych. Łąka tonie w kwiatach, kolorowe motyle wypełniają niebo wraz z szarańczą. 

W tafli wody widać odbicie skał, o które rozbijają się fale, „zwiastując burzę”. 

XII „Ałuszta w nocy” 

Słońce zachodzi za Czatyrdah, mieniąc się szkarłatną barwą, zwiastując nadejście nocy. Powietrze jest rześkie, słychać szum wody, czuć zapach kwiatów, co pobudza zmysły. 

Poeta zasypia, gdy nagle rozpętuje się ulewa, przecinając niebo błyskawicami. Natura wschodu usypia swym pięknem natury, aby budzić gwałtownie i niespodziewanie.   

XIII „Czatyrdah” („Mirza”) 

Poeta porównuje Krym do statku, a Czatyrdah do jego masztu, wychwalając jego wielkość i potęgę. Nazywa go „gór padyszakiem” (sułtanem) i „minaretem świata”. Czatyrdah jest jak Gabriel siedzący u bram nieba, las jest jak płaszcz, a obłoki, jak turban.  

Czatyrdah jest niewzruszony bez względu na to, co dzieje się u jego stóp: czy słońce, czy deszcz, czy nieurodzaj, czy wojna. Trwa niezmiennie między niebem i ziemią u boku Boga. 

XIV „Pielgrzym” 

Poeta zachwyca się otaczającym go pięknem krajobrazów, nieba i kobiety (prawdopodobnie pani Sobańskiej), a jednak zastanawia się, dlaczego jego myśli biegną w innym kierunku. Wspomina o Litwie, w której ptaki śpiewają piękniej niż w Bajdarze i gdzie czuł się szczęśliwszy podczas spacerów na łonie natury.  

Wspomnienie miejsc znanych z dziecięcych lat nie może opuścić poety, który zastanawia się, czy Litwa, którą musiał opuścić, go jeszcze pamięta.  

XV „Droga nad przepaścią w Czufut-Kale” („Mirza i Pielgrzym”) 

Kolejna rozmowa Mirzy z Pielgrzymem. 

Mirza zachęca do modlitwy i opisuje niebezpieczną sytuację na krawędzi przepaści. Jeździec, zdany na instynkt i odwagę swojego konia, puszcza wodze i pozwala mu decydować. Koń ostrożnie bada teren, klęka i chwyta kopytem brzeg przepaści, zawisając nad otchłanią. Jeździec nie może patrzeć w dół, gdzie wzrok spada w bezdenną otchłań, podobną do studni Al-Kahiru. Przestrzega go również przed kierowaniem myśli ku tej otchłani, ponieważ mogłyby stać się jak kotwica, która ciągnie za sobą łódź w otchłań chaosu.  

Pielgrzym wyznaje, że mimo ostrzeżeń spojrzał w otchłań. To, co zobaczył, wykracza poza ludzkie możliwości opisu. Obiecuje, że opowie o tym po śmierci, gdyż w żyjącym języku nie istnieją słowa, które mogłyby oddać tę wizję. 

XVI „Góra Kikineis” 

Mirza opisuje niezwykły widok przepaści, w której niebo zdaje się leżeć na dole, a w rzeczywistości jest to odbijające błękit morze. Na jego powierzchni widać coś, co przypomina ogromnego ptaka z rozłożonymi piórami, większymi niż tęczowy łuk. Jest to jednak śnieżnobiała wyspa, płynąca po wodach jak statek, która w istocie jest chmurą. Jej cień otacza ciemnością pół świata, przynosząc noc. Na jej czole znajduje się płomienna wstążka, czyli piorun. 

Opowieść wraca do rzeczywistości. Jeździec widzi przepaść pod nogami, którą musi wraz z koniem przeskoczyć w pędzie. Informuje towarzysza, że skoczy pierwszy, a on ma go obserwować. Jeśli po skoku zobaczy na krawędzi skał błyskające pióro, oznaczać to będzie, że udało mu się przejść bezpiecznie. Jeśli jednak nie, miejsce to stanie się przestrogą dla innych ludzi, aby nigdy nie próbowali tej drogi. 

XVII „Ruiny zamku w Bałakławie” 

Poeta rozważa na temat ruin zamków wybudowanych na skałach, które niegdyś były ozdobą, a dziś wyglądają już tylko jak przerażające czaszki i zamieszkałe są przez człowieka gorszego od gada. Poeta namawia do wspięcia się na wieże i poszukiwanie herbów i napisów imion zapomnianych bohaterów. 

Na murach widać jeszcze ozdoby wyryte przez Greków. Wspomina także o Włochach, którzy przez pewien czas władali tym miejscem oraz o „mekkańskim przybylcu” (muzułmanach). Dziś nad wymarłym miastem, które opustoszyła zaraza, krążą już tylko sępy, a na basztach powiewają żałobne flagi. 

XVIII „Ajudah” 

Poeta wsparty o skałę lubi podziwiać wzburzone morze ze szczytu wzgórza Ajudah. Zachwyca się nad pięknem morskich bałwanów, porównując je do „wojska wielorybów”. 

Następnie zestawia ten obraz z namiętnościami młodego poety, które przynoszą niejednokrotnie wzburzenie i zwątpienie. Mimo wszystko udaje się mu je opanować, dzięki tworzeniu pieśni, które przyczynią się do sławy twórcy na wieki.  

Streszczenie krótkie

„Sonety krymskie” Adama Mickiewicza to cykl 18 utworów poetyckich, będących poetycką relacją z podróży autora po Krymie. Poruszają one tematykę natury, przemijania, egzotyki, duchowych poszukiwań i tęsknoty za ojczyzną. Wyjątkowym bohaterem sonetów jest Pielgrzym, który wędruje wśród orientalnych krajobrazów w towarzystwie wschodniego przewodnika — Mirzy. Spotykane miejsca i zjawiska inspirują do głębokich refleksji. Pielgrzym i Mirza pojawiają się jednak tylko w niektórych sonetach. Pozostałe stanowią opis przeżyć i przemyśleń poety podróżnika.  

Wprawdzie „Sonety krymskie” otwiera utwór „Stepy akermańskie”, ale trzeba pamiętać, że pierwszy sonet właściwie nie należy do cyklu. Wiersz powstał nie w czasie podróży Mickiewicza na Krym, tylko wcześniej, podczas wyprawy do Akermanu.  

Kolejne sonety badacze dzielą na kilka grup. Sonety II-IV to utwory opisujące podróż przez morze i moc żywiołu, jakim jest woda. W V sonecie mowa o pierwszym spojrzeniu na Krym i ogólnym wrażeniu. W kolejnych sonetach VI-IX poeta pisze o Bakczysaraju i tamtejszych miejscach, które odwiedził (grób Potockiej, harem i miasto). Pewnym przełomem w cyklu jest sonet X, w którym poeta porzuca smutek i rusza w świat. W sonetach X-XIV Mickiewicz opisuje piękno górskich krajobrazów opisując dolinę Bajdary, miejscowość Ałuszta i monumentalny masyw górski Czatyrdah. Od XV do XVIII sonetu podziwiać z poetą można piękne góry Krymu: Kikineis i Ajudah, a także skalne miasteczko w Czufut-Kale i ruiny zamku w Bałakławie.  

Charakterystyka bohaterów

Pielgrzym — główny bohater cyklu i podmiot liryczny, którego można utożsamić z Mickiewiczem. Jest to postać romantyczna, wygnaniec, wędrowiec, który odbywa duchową i geograficzną podróż po Krymie. Pielgrzym stale odczuwa ból wygnania, tęskni za utraconą ojczyzną i swoim dawnym życiem. Jest wrażliwy na majestatyczne krajobrazy Krymu. Natura wzbudza jego zachwyt, a jednocześnie czuje respekt przed jej potęgą. Pielgrzym symbolizuje człowieka romantycznego, rozdartego między zachwytem nad światem a bólem istnienia. Jego podróż to także metafora życia, pełna trudów i refleksji nad przemijaniem. 

Mirza — przewodnik Pielgrzyma, symbolizujący mądrość Wschodu. Jego postać wywodzi się z kultury orientalnej i jest uosobieniem doświadczenia oraz głębokiego spokoju. Mirza dzieli się swoją wiedzą na temat Krymu. W przeciwieństwie do emocjonalnego Pielgrzyma Mirza pozostaje spokojny i racjonalny. Pełni rolę duchowego mentora dla Pielgrzyma. 

Geneza i gatunek utworu

Geneza „Sonetów krymskich” Adama Mickiewicza wydaje się oczywista, ponieważ są one swoistą poetycką relacją poety z podróży na Krym, którą odbył z przyjaciółmi – państwem Sobańskimi, Henrykiem Rzewuskim, generałem Wittem i panem Kałusowskim w czasie paru miesięcy: 29.08.1825 – 27.10.1825. Trzeba jednak dodać, że na stworzenie cyklu „Sonetów krymskich” wpływ miały także ówczesne prądy twórcze i romantyczna fascynacja światem Orientu, której wyraz dał kilka lat wcześniej, bo  w 1819 r. Johann Wolfgang Goethe w swoim zbiorze poezji wschodnich. Niemiecki poeta uważał, że doświadczenie jest kluczowe dla twórczości: „Kto chce zrozumieć poemat, musi jechać do kraju poematu; kto chce zrozumieć poetę, musi jechać do kraju poety”. Podróż Mickiewicza na Krym była zatem nie tylko towarzyskim wypadem, ale także próbą ujrzenia na własne oczy egzotycznego świata wschodniego i czerpania inspiracji dla swoich dzieł u źródła.  

„Sonety krymskie” Mickiewicz pisał w latach 1825-26, a wydane po raz pierwszy zostały w 1826 roku w Moskwie.  

Gatunek – sonet; utwór liryczny składający się z 14 wersów, podzielonych na dwie strofy 4-wersowe i 2 strofy 3-wersowe. Zazwyczaj w pierwszej i drugiej części podejmowane są różne tematy, np. wątki opisowe na początku, a refleksyjne i kulminacyjne w trójwierszach. Forma sonetu pochodzi z XIII w. z Sycylii i powstała mi.n. pod wpływem gatunków arabskich i prowansalskich. Sonety były dość popularne wśród twórców XV i XVI w., jednakże w wieku XVIII doczekały ponownego rozkwitu i uznania romantyków. 

Problematyka

Adam Mickiewicz w „Sonetach Krymskich” zabiera czytelnika w niecodzienną podróż, malując niezwykle plastyczne obrazy gór, przepaści, stepów, ruin zamków, a także morza i chmur. Natura w tych sonetach jest monumentalna i tajemnicza, symbolizuje potęgę i niezgłębioną tajemnicę świata. Z drugiej strony podmiot liryczny (Pielgrzym) jest wygnanym z Polski romantycznym wędrowcem. Egzotyczne krajobrazy budzą w nim zarówno zachwyt, jak i smutek, przypominając o utraconej ojczyźnie i domu.  

Jednym z najważniejszych wątków, poruszanych w „Sonetach krymskich” Adama Mickiewicza jest monumentalna siła natury. W wielu sonetach przedstawiana jest jako moc wszechpotężna, budząca zarówno zachwyt, jak i grozę. Doskonale widać to w utworach „Burza”, „Czatyrdah” i „Ajudah”. Ponadto moc natury jest wieczna, niezmienna i dominująca nad ulotnym życiem człowieka tak jak w zarośniętym skalnym mieście opisanym w „Mogiłach Haremu”. 

Śmierć i przemijanie to kolejny ważny temat podejmowany przez Mickiewicza w „Sonetach krymskich”. Ruiny zamków, zapomniane groby i orientalne krajobrazy przypominają bohaterowi o nieuchronności śmierci i przemijaniu. Poeta daje temu wyraz we wspomnianym już sonecie „Mogiły Haremu”, ale także w innych: „Grób Potockiej”, „Ruiny zamku w Bałakławie” i „Bakczysaraj”.  

Głównym wątkiem w „Sonetach krymskich” jest jednak nostalgia i tęsknota za krajem ojczystym, która wybrzmiewa w refleksjach głównego bohatera, Pielgrzyma. Jako wygnaniec, odczuwa on ból rozłąki z ojczyzną i świadomość, że może nigdy do niej nie wrócić. W wielu sonetach poeta nawiązuje do polskich i litewskich krajobrazów oraz rodzinnych stron, które kontrastują z egzotycznym Krymem. Najlepiej widać to w „Grobie Potockiej” i w „Pielgrzymie”. Orientalne piękno otoczenia nie jest w stanie złagodzić jego tęsknoty. Wyobcowanie Pielgrzyma podkreślają także różnice kulturowe. Choć Mirza jest jego przewodnikiem, Pielgrzym pozostaje samotny duchowo, jako obcy w orientalnym świecie. W tym miejscu należy jeszcze zwrócić uwagę na kolejny istotny motyw, pojawiający się w „Sonetach krymskich”, a mianowicie fascynacja kulturą Wschodu.  

Biografia autora

Adam Mickiewicz urodził się prawdopodobnie 24 grudnia 1798 roku w Nowogródku (lub w Zaosiu obok Nowogródka) jako syn Mikołaja Mickiewicza herbu Poraj i Barbary z Majewskich. Był wybitnym polskim poetą i jednym z trzech wieszczów narodowych (obok Słowackiego i Krasińskiego), a także działaczem politycznym, publicystą, tłumaczem i filozofem.  

Edukację rozpoczął w Nowogródku, a następnie studiował na Cesarskim Uniwersytecie Wileńskim, gdzie związał się z tajnymi organizacjami filomatów i filaretów, co miało wpływ na jego późniejszą działalność patriotyczną. Po studiach pracował jako nauczyciel w Kownie. W 1823 roku został aresztowany przez władze carskie za działalność konspiracyjną i zesłany w głąb Rosji. W 1829 roku udało mu się wyjechać z Rosji, po czym podróżował po Europie, m.in. odwiedzając Niemcy, Włochy i Szwajcarię. Ostatecznie osiedlił się w Paryżu, gdzie wykładał języki słowiańskie w Collège de France. 

W twórczości Mickiewicza można wyróżnić okres wileńsko-kowieński (1816-24), okres rosyjski (1823-30), okres drezdeński (1830-32) i okres paryski (od 1832 r.). Debiutował zbiorem „Ballady i romanse” (1822), który uznawany jest za manifest polskiego romantyzmu. W tym okresie powstały dzieła narodowe: „Dziady” oraz „Konrad Wallenrod”. Kolejnym sukcesem okazał się „Pan Tadeusz”, uznany za epopeję narodową. Wprawdzie Mickiewicz nie mógł osobiście wziąć udziału w Powstaniu Listopadowym, ale był ogromnym patriotą i kwestia odzyskania niepodległości oraz krzywdy, jakich doznaje ojczyzna pod zaborami były dla niego niesłychanie ważne. Jego dzieła miały być dla rodaków natchnieniem do dalszego działania i pisane były ku pokrzepieniu serc.   

Adam Mickiewicz zmarł niespodziewanie we wrześniu 1855 roku w Konstantynopolu, a przyczyna śmierci nie jest do końca jasna. Początkowo został pochowany pod Paryżem, a w 1890 roku jego szczątki przeniesiono na Wawel.  

Najważniejsze utwory: 

• „Ballady i romanse” (1822) 

• „Grażyna. Powieść litewska” (1823) 

• „Sonety krymskie” (1826) 

• „Konrad Wallenrod” (1828) 

• „Dziady” (części II i IV w 1823 roku, część III w 1832 roku) 

• „Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego” (1832) 

• „Pan Tadeusz” (1834)