Do form muzyki średniowiecznej należą:
1. Muzyka jednogłosowa:
- religijna - oparta na chorale gregoriańskim (zbiór śpiewów kościoła katolickiego, zebrany i uporządkowany za papieża Grzegorza I). Podstawowe znaczenie w chorale gregoriańskim miał tekst składający się z fragmentów Pisma Św. Muzyka miała pomagać tylko zrozumieniu tekstu. W chorale gregoriańskim rozróżnia się następujące rodzaje śpiewów:
- psalmodia
- antyfona
- responsoria
- hymny
- tropy
- sekwencje
- misterium - to jeden z podstawowych rodzajów dramatu religijnego. Początkowo oparte na obrzędach liturgicznych, później włączano także sceny z życia biblijnego lub hagiografii.
- świecka - twórczość trubadurów i truwerów we Francji, oraz meistersingerów i minnesingerów w Niemczech.
2. Muzyka wielogłosowa:
Na uwagę zasługuje twórczość opactwa Saint-Martial w Limoges oraz szkoła kompozytorska Notre-Dame
w Paryżu. Podstawowe formy muzyki wielogłosowej:
- organum - jest jedną z pierwszych form muzyki wielogłosowej w średniowieczu. Najprostsze śpiewy były dwugłosowe, więc określano je "diaphonia" (gr. dwugłosowość). Typy organum: paralelne, melizmatyczne, paryskie.
- discantus - śpiew dwugłosowy
- motet - jedna z najstarszych wielogłosowych form wokalnych, od XIII stulecia wpływająca na rozwój technik polifonicznych. Motet miał na ogół temat religijny, choć początkowo zdarzały się także kompozycje
o charakterze świeckim (erotyczne, satyryczne, panegiryczne).
Ars Antiqua - termin określający epokę muzyki wielogłosowej we Francji w XIII w. Twórczość rozwijana była głównie przy paryskiej szkole kompozytorskiej Notre-Dame. Głównie przedstawiciele to: Perotinus i Leoninus.
Ars Nova - termin związany z rozwojem muzyki polifonicznej w latach 1315 - 1400, określający pewne tendencje w muzyce francuskiej i włoskiej. Głównym przedstawicielem tego stylu jest Guillaume de Machaut. Wtedy to też stworzone zostały zasady nauki kontrapunktu (prowadzenie głosów w utworze wielogłosowym) jak i uporządkowano rytmikę menzuralną. Większą uwagę poświęcono muzyce świeckiej.
Szkoła Burgundzka - określenie na grupę kompozytorów działających w XV wieku i związanych dworem burgundzkim. Uprawiali oni pieśń świecką tj.: rondo, balladę, chanson oraz muzykę kościelną. Na uwagę zasługują msze oparte na cantus firmus pochodzącym z muzyki świeckiej. Posługiwano się również techniką fauxbourdonu. Do przedstawicieli tej szkoły należeli: G. Binchois, G. Dufay.
Do największych zabytków muzyki polskiej należy m.in. Bogurodzica (XIII w.).
