Po II wojnie światowej muzyka polska stopniowo zyskuje sobie ogromne znaczenie w świecie. Polscy kompozytorzy zaliczają się do najwybitniejszych kompozytorów XX wieku.

Należą do nich przede wszystkim: Witold Lutosławski, Kazimierz Serocki (1922 - 1981), Tadeusz Briad (wym. berd, 1928 - 1981), Bogusław Schaffer (wym. szafer), Wojciech Kilar, Henryk Mikołaj Górecki oraz Krzysztof Penderecki.

Witold Lutosławski, ur. 25 I 1913 w Warszawie, zm. 7 II 1994, kompozytor polski i dyrygent. Początkowo kształcił się w grze fortepianowej u Śmidowicza, następnie w konserwatorium w Warszawie u Lafelda (dyplom 1936); 1927 - 32 studiował grę skrzypcową u Kmitowej. Od 15 roku życia studiował kompozycję u Witolda Maliszewskiego w konserwatorium (dyplom 1937).

Był laureatem licznych nagród krajowych, m.in. trzykrotnie nagrody państwowe I stopnia (1945, 1964, 1978) oraz międzynarodowych.

We wczesnych utworach Lutosławski nawiązał do neoklasycyzmu(m.in. Wariacje symfoniczne, Wariacje na temat Paganiniego na dwa fortepiany, I Symfonia). Po 1945 zwrócił się ku polskiemu folklorowi(m.in. Melodie ludowe na fortepian, Mała suita, Tryptyk śląski).

Uwieńczeniem tego okresu był koncert na orkiestrę (1954). Jednocześnie Lutosławski tworzył elementy własnego stylu, ujawnionego w pełni po raz pierwszy po 3 Postludiach na orkiestrę (1958 - 60), kontynuowanego i rozwijanego w późniejszej twórczości. Szczególnie ważnym, indywidualnym elementem tego stylu jest stosowanie tzw. Aleatoryzmu kontrolowanego, dotyczącego agogiki poszczególnych głosów przy jednoczesnej ścisłej kontroli organizacji wysokości dźwięku.

Wśród kompozycji Witolda Lutosławskiego najwybitniejsze to: 

- Mała suita,

- Koncert na orkiestrę,

- Muzyka żałobna,

- Gry weneckie,

- Kwartet smyczkowy,

- 4 symfonie,

- Uwertura na smyczki,

- Trzy Postludia,

- Trzy poematy H. Michaux,

- Paroles tisses,

- Koncert na wiolonczelę i orkiestrę,

- Preludia i fuga na 13 instrumentów smyczkowych,

- Livre paur orchestre,

- Les espaces du sommeil,

- Mi-parti.

Wojciech Kilar, ur. 17 VII 1932r. we Lwowie, polski kompozytor, uczeń Woytowicza w PWSM w Katowicach I PWSM w Krakowie. W 1957r. brał udział w Wakacyjnych Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie, 1959-60 kształcił się w Paryżu w N. Bpulanger. Jest laureatem wielu nagród, m.in. Fundacji im. Lili Boulanger w Bostonie, Fundacji A. Jurzykowskiego. Dojrzała technicznie i pełna ekspresji twórczość charakteryzuje się witalnością, efektywnym brzmieniem, sugestywnością w percepcji.

Oto najważniejsze utwory kompozytora:

- Oda pamięci Beli Bartoka,

- Riff 62,

- Springfield Sonet,

- Solenne,

- Przygrywka i kolęda,

- Krzesany,

- Bogurodzica,

- Kościelec 1909,

- muzyka filmowa.

Krzysztof Penderecki, ur. 23 XI 1933 r. w Dębicy, polski kompozytor i dyrygent, uczeń Skołyszewskiego oraz Malawskiego i Piechowicza w PWSM w Krakowie. Od 1958 jest profesorem kompozycji AM w Krakowie; 1966-68 wykładał w Folkwang Hochschule w Essen, 1973-78 na Yale University w New Haven. 1987-90 był dyrektorem artystycznym Filharmonii Krakowskiej, od 1988 jest pierwszym dyrygentem orkiestry Norddeutscher Rundfunk w Hamburgu.

Wczesne utwory Pendereckiego charakteryzują się poszukiwaniem nowych brzmień poprzez rozszerzenie środków artykulacyjnych, w szczególności w grupie instrumentów smyczkowych i perkusyjnych. W późnych latach sześćdziesiątych nastąpił zwrot w kierunku stylizacji i tradycji, który utrzymał się także w utworach z lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, czego wyrazem jest nawiązanie m.in. do wcześniejszych etapów muzyki dramatycznej, do symfoniki II poł. XIX w., jak też wykorzystanie formy sonatowej, fugi, passacaglia. W latach dziewięćdziesiątych Penderecki zwrócił się w stronę pastiszu i brzmień kameralnych.

Oto najważniejsze utwory Pendereckiego:

- opera Diabły z Loudun,

- opera Raj utracony,

- opera Czarna Maska,

- opera Ubu król,

- Tren pamięci ofiar Hiroszimy,

- Stabat Mater,

- Jutrznia,

- Magnifikat,

- Polskie Requiem,

- Pasja wg Św. Łukasza,

- De natura sonoris I,

- De natura sonoris II,

- Kosmogonia,

- Przebudzenie Jakuba.