powstały po 1907 r. głównie z inicjatywy Piłsudskiego, który nawiązał w Galicji współpracę z niepodległościowo nastawioną młodzieżą. Po aneksji Bośni i Hercegowiny przez Austrię (1908 r.) zwolennicy Piłsudskiego (na czele z Kazimierzem Sosnkowskim) założyli tajny Związek Walki Czynnej (ZWC), który z chwilą wybuchu wojny miał wywołać powstanie antyrosyjskie w Królestwie Polskim.
W 1910 r. w oparciu o ZWC piłsudczycy powołali legalne organizacje paramilitarne: "Strzelec" w Krakowie (pod komendą Piłsudskiego) oraz "Związek Strzelecki" we Lwowie (pod dowództwem Władysława Sikorskiego). Ich celem było przysposobienie wojskowe młodzieży, która w przyszłości miała tworzyć kadry armii polskiej.
Podobne stowarzyszenia paramilitarne zakładali też secesjoniści z endecji, którzy w 1910 r. powołali "Polskie Drużyny Strzeleckie" oraz ludowcy, którzy założyli "Drużyny Bartoszowe" i "Drużyny Podhalańskie". Endecy galicyjscy powołali z kolei przy towarzystwach gimnastycznych "Sokół" tzw. "oddziały polowe".
Wybuch wojny na Bałkanach sprawił, że wszystkie te organizacje postanowiły się zjednoczyć. 10 XI 1912 r. utworzono więc Komisję Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych (KSSN), która miała być zalążkiem przyszłego polskiego Rządu Narodowego. W skład KSSN weszły PPS, PPSD, PPS zaboru pruskiego, secesjoniści z endecji, część PSL (późniejsze PSL "Lewica") oraz Polskie Stronnictwo Postępowe. Na czele organizacji stanął Piłsudski. Najważniejszym celem KSSN było wywalczenie pełnej niepodległości, choć np. endecy i ludowcy twierdzili, że sukcesem będzie także oderwanie ziem polskich spod rosyjskiego panowania i przejście pod władzę Habsburgów.