Urodzony w 1930 roku w Borzęcinie Sławomir Mrożek jest jednym z najpopularniejszych współczesnych dramatopisarzy polskich. Jest również satyrykiem, rysownikiem, prozaikiem. W latach 1963-1996 mieszkał za granicą (Paryż, USA, Niemcy, Meksyk). Obecnie mieszka w Krakowie. Jest jednym z pierwszych laureatów literackiej nagrody Kościelskich (1968), autorem m.in. zboru opowiadań satyrycznych "Słoń" oraz dramatów: "Tango", "Emigranci", "Policja".
Wydane w 1964 roku "Tango" to jedna z najczęściej granych sztuk współczesnych w kraju i za granicą. W czym tkwi tajemnica sukcesu? Co zapewnia utworowi poczytność?
Krytyk literacki Jan Błoński uniwersalizm treści utworu dostrzega w jego temacie:
"Podejmuje ono kwestię niemalże planetarną: kryzys i prawdopodobny kres cywilizacji prącej zabobonnie "naprzód"".
W polskiej tradycji literackiej możemy odnaleźć utwory pokrewne "Tangu". To zapewne "Wesele" Stanisława Wyspiańskiego jako psychoanaliza polskiego społeczeństwa, narodowej mentalności, sposobów pokonywania kryzysu.
Utwór Mrożka ukazuje tradycyjną rodzinę mieszczańską, filisterstwo opisała już wcześniej Gabriela Zapolska w tragifarsie kołtuńskiej "Moralność pani Dulskiej". Sztuka Mrożka pozornie przypomina tradycyjny mieszczański dramat pokoleniowy.
Autor posługuje się przede wszystkim groteską, która łączy w całość sprzeczne elementy: patos i wulgarność, wyolbrzymienie i pomniejszenie (hiperbolę i litotę), śmieszność i grozę. Wszystko to można odnaleźć w Mrożkowskiej opowieści o kryzysie w domu Stomila. Rodzina reprezentuje tutaj całe społeczeństwo, a nawet cywilizację.
Stomil - "głowa rodziny" podkreśla upadek tradycji, autorytetów, ogólny marazm i bezideowość, brak nowych rozwiązań:
"nauka zaplątał się we własne sidła, sztuka zachorowała nieuleczalnie na negację samej siebie, idee tracą zwolenników".
Jego syn Artur, młody inteligent, wpisany w formę romantycznego buntownika - przeciwstawia się ojcu. Pragnie uporządkować rzeczywistość, znaleźć ideę, która byłaby zdolna "związać" upadający świat.
W tradycyjnej formie zawarł Mrożek nowatorskie rozwiązanie. Stworzył tzw. "teatr absurdu", żeby zmierzyć się z tradycją, ale przede wszystkim ukazać przykrą prawdę o współczesnym życiu.
Bunt Artura jest tradycyjnym, powszechnie znanym motywem literackim. Przybiera nowe formy: ślubu z kuzynką Alą (powrót do tradycji), totalitarnej władzy (tę formę buntu zrealizuje wykonawca rozkazów Artura - Edek ), odtańczenia tanga wraz ze wszystkimi obowiązującymi figurami.
Zderzenie tradycji i nowoczesności jest w "Tangu" wyraźnie odwrócone. Konserwatywny jest młody Artur, nowości, zmian, wolności obyczajowej pragną ludzie starzy: Eugeniusz i Eleonora.
Powrót do formy kończy się klęską, ponieważ forma nie zawiera wyższych idei. Pada również nadrzędna idea, czyli władza człowieka nad życiem i śmiercią. Jest to po prostu niemożliwe. Eleonora nie może umrzeć na życzenie Artura. Dlatego młody inteligent - władca całkowity - zostaje pokonany przez prostego, prymitywnego Edka. Zwycięża bezmyślna siła. Ile w tym prawdy o dzisiejszym świecie.
Ostatecznie brak formy staje się również ...Formą. Zwycięża autor jako prześmiewca doskonały.
