Obraz Polski
Polska wkroczyła w krąg zachodnioeuropejskiej kultury średniowiecznej dopiero pod koniec X wieku, kiedy to za sprawą Mieszka i przyjęła chrzest. W średniowieczu panował uniwersalizm w niemal wszystkich dziedzinach życia, panował jedna religia, dominująca w kulturze i sztuce, jeden system feudalny, w kręgach naukowych, duchownych i przy wszelkich oficjalnych okazjach posługiwano się wspólnym językiem, czyli łaciną. Uniwersalizm europejski ściśle wiązał się z teocentryzmem, toteż pogańskie państwa nie miały wstępu do tej wspólnoty. Cała nauka i kultura leżały w rękach duchownych, którzy byli właściwie jedynymi wykształconymi ludźmi i którzy zajmowali się edukacją przyszłych pokoleń.
Uznanie religii chrześcijańskiej zapewniało też względne bezpieczeństwo, ponieważ wykluczało religijne krucjaty na teren państwa pod pozorem nawracania. Mieszki zdecydował o przyjęciu chrztu za czeskim pośrednictwem, dla przypieczętowania przymierza pojął za żonę czeską księżniczkę. Akt z założenia religijny miał doniosłe znaczenie polityczne. Stanowił odcięcie się od wpływów niemieckich, o dalszych losach naszego kraju przesądziło też przyjęcie wiary z zachodu a nie z Bizancjum, co na trwałe wciągnęło Polskę do strefy wpływów zachodniej kultury.
Nowa wiara oznaczała nowe świątynie, nowe wzory moralne, nową kulturę ....
Zaczęto wznosić kościoły na wzór zachodnich świątyń z kamienia w stylu gotyckim. Powstały katedry w Gnieźnie, Kołobrzegu, Poznaniu, Krakowie, Wrocławiu, potem także w Płocku, w końcu Polska uzyskała papieskie prawo utworzenia arcybiskupstwa w Gnieźnie.
Epoka średniowiecza to czasy panowania dynastii Piastów, po mieszku władzę objął jego syn Bolesław, który został koronowany na pierwszego króla Polski (1025 r.), a potem jego syn Mieszko II (1025-33). Z kolei jego syn Bolesław Śmiały zasiadał na tronie w latach ( 1058-79), był sprawnym i dobrym władcą, ale popadł w konflikt z Kościołem i musiał uciekać do Czech.
Podobnie jak w innych państwach w tym czasie w Polsce nieustannie toczyły się jakieś wojny, także poza granicami kraju toczono podboje. O ile stosunki z sąsiadami przeżywały okresy chwilowego uspokojenia, o tyle pogańskie wojska stanowiły nieustanne zagrożenie. W XIII wieku to głównie Tatarzy gnębili polskie granice.
W średniowieczu państwo stanowiło własność króla, mógł więc dysponować nim zgodnie z własną wolą. Tak właśnie zrobił Bolesław Krzywousty, który w swym słynnym testamentem z 1138roku podzielił kraj na dzielnice. Wówczas była to zwykła praktyka dzielenia spadku między wszystkie dzieci władcy. skutecznie poszatkował państwo. Ważnym i brzemiennym w skutki wydarzeniem było sprowadzenie do państwa polskiego zakonu krzyżackiego przez mazowieckiego księcia Konrada w 1226 roku. Kolejne lata przyniosły zjednoczenie dzielnic pod panowaniem Władysława Łokietka (1320-1333) i rozwój gospodarczy za Kazimierza Wielkiego (na tronie (1333-70), o którym mówi się iż zastał Polskę drewnianą, a zostawił murowaną. Do jego zasług zalicza się też założenie w Polsce pierwszego uniwersytetu. Na Kazimierzu Wielkim kończy się dynastia piastowska. Po nim nastąpiło panowanie Jagiellonów, którzy wprowadzili Polskę w kolejną epokę. Jednak jeszcze do średnich wieków należy ogromny sukces Jagiełły - zwycięstwo pod Grunwaldem (1410).
Średniowiecze to także początki polskiej literatury, wraz z chrześcijaństwem wprowadzono alfabet łaciński. Pierwsze utwory powstawały po łacinie i za sprawa cudzoziemców, należą one jednak do zabytków polskiego piśmiennictwa, ponieważ wówczas we wszystkich państwach pisało się wyłącznie po łacinie. Z biegiem lat do języka pisanego i literatury stopniowo wkraczała polszczyzna, która rządziła się własnymi prawami i stwarzała konieczność przeorganizowania łacińskiego alfabetu, na potrzeby rodzimych twórców.
