I ZWROTKA
Bogurodzica dziewica, Bogiem sławiena, Maryja
U twego syna gospodzina, Matko zwolena, Maryja
Zyszczy nam, spóści nam
Kyrieleison
Autor pieśni zwraca się bezpośrednio do matki Jezusa. Przypomina, że jest ona oblubienicą Boga oraz matką Jego Syna, określonego tu jako Bóg i Pan ("Gospodzin"). Do Mryi kierowane jest błaganie, aby u niego wyprosiła łaski dla jej wiernych wyznawców.
Wartości artystyczne wyrażają się tu między innymi poprzez oparte na paradoksie określenia, np. "Bogurodzica Dziewica". Zalicza się do nich także trójdzielna kompozycja strofy, rozpoczynającej się apostrofą (Bogurodzica dziewica, Bogiem sławiena, Maryja U twego syna gospodzina, Matko zwolena, Maryja), następnie przedstawieniem próśb ((Zyszczy nam, spóści nam) i zakończoną refrenem (Kyrieleison). W pieśni zastosowane zostały Występują rymy wewnętrzne (Bogurodzinca-dziewica, syna-gospodzina) oraz zrymowane zostały przedostatnie wyrazy w dwóch pierwszych wersach tej strofy.
W "Bogurodzicy" występują także liczne archaizmy: leksykalne (zwolena, gospodzina), składniowe (Bogiem sławiena), fleksyjne, (zyszczy, spóści), słowotwórcze (Bogurodzica, Bogiem sławiena) oraz fonetyczne (sławiena).
II ZWROTKA
Twego dziela Krzciciela, bożycze
Usłysz głosy, napełnij myśli człowiecze,
Słysz modlitwę, jąż nosimy
A dać raczy, jegoż prosimy,
A na świecie zbożny pobyt,
Po żywocie rajskim przebyt
Kyrieleison
Tym razem autor kieruje swe słowa bezpośrednio do Chrystusa. Prosi go, aby przez wzgląd na Jana Chrzciciela, który ochrzcił go w Jordanie, zechciał wysłuchać płynących modlitw i dał ludziom szczęśliwe i pobożne życie doczesne i wieczną szczęśliwość po śmierci.
Także tu pojawiają się rymy wewnętrzne (np. dziela-Krzciciela) oraz rymy łączące ostatnie wyrazy w dwóch ostatnich wersach (pobyt-przebyt). Występują tutaj także archaizmy: leksykalne (jąż, jegoż), składniowe (jegoż prosimy), fleksyjne (bożycze) oraz fonetyczne (Krzciciel).
Zakończenie obu zwrotek to refren "Kyrieleison". Znaczy on "Panie zmiłuj się" i ma formę aklamacji, w więc wyrażenia zgody, uznania czegoś za słuszne i potrzebne. Pieśń charakteryzuje się także obecnością paralelizmów. Wyróżnić tu możemy paralelizmy składniowe, które polegają na powtarzaniu dwóch takich samych pod względem treści członów. Pojawiają się także paralelizmy składniowe, wyrażających się w schemacie: apostrofa + zdanie(a) rozkazujące. Należy także zauważyć, że w przeciwieństwie do rozbudowanej apostrofy w strofie pierwszej, w drugiej apostrofa zamyka się w jednym wersie, po nie zaś następuje rozbudowana część błagalna.
