"Bogurodzica" jest przykładem liryki średniowiecznej i doskonale widoczne są w niej cechy ówczesnej poetyki. Stanowi jednocześnie pieśń, chrześcijańskie wyznanie wiary i modlitwę. Wyraża charakterystyczny dla ówczesnego człowieka sposób myślenia o świecie, w którym centralne miejsce zajmuje Bóg. Wierny zwraca się do niego ze wszystkimi swoimi troskami, tymi doczesnymi i tymi wiecznymi, szuka jednak przy tym pośredników i znajduje ich w postaciach Matki Bożej i św. Jana. Do nich więc kieruje kolejno swe prośby.
Motyw wstawiennictwa Maryi i świętych był bardzo rozpowszechniony w sztuce europejskiego Średniowiecza, możemy więc znaleźć szereg utworów realizujących podobny temat.
Autor pieśni pozostaje nieznany. Ta anonimowość jest także typową cechą średniowiecznej liryki religijnej. Wydaje się, że dla piszących ważne było nie tyle utrwalenie własnego nazwiska, ale raczej ważnego przesłania jego dzieła.
Centralny motyw Bogurodzicy określany jest jako deesis, co w języku greckim oznacza prośbę o wstawiennictwo. Charakterystyczna jest tu postać Jana Chrzciciela jako, obok Maryi, głównego pośrednika w modlitwie. Prostota formy utworu skrywa duży kunszt jego autora. Paralelne człony zdaniowe, typowe dla ówczesnego wiersza rymowo-zdaniowego, podkreślają litanijny charakter utworu i dają wrażenie harmonii słownej. Wiersz mieści w sobie głębię prawd teologicznych, co stanowiło swoisty podstawowy wymóg średniowiecznej liryki religijnej. W warstwie słownej także nawiązuje do innych tego typu tekstów, powstałych w kręgu europejskiego średniowiecza, także w kręgu bizantyńskim.
Najstarsza polska pieśń religijna znacząco wpisuje się więc w nurt ówczesnej liryki maryjnej.
