Renesans w Anglii przypadł na I połowę XVI wieku i początek XVII wieku za czasów panowania królowej Elżbiety I. po stuleciu wojen nastąpił okres odbudowy państwa oraz jego rozwoju gospodarczego i kulturalnego. Triumfy w kulturze święciły teatr i dramat. Na czoło wysuwają się tacy twórcy jak William Szekspir i Tomasz More. Pierwszy teatr publiczny w Londynie otwarto w 1576 roku poza murami miasta, aby uniezależnić się od władz lokalnych. James Burbage wybudował wtedy gmach przeznaczony wyłącznie do prezentacji teatralnych, nazwał go "The Theatre" i zaczął wystawianie pierwszych sztuk. Później pojawiły się dwa kolejne teatry- Kurtyna i Róża, a po nich następne.

Angielską scenę narodową nazywamy teatrem elżbietańskim, ponieważ rozwinęła się w czasie panowania królowej Elżbiety I. Renesansowy teatr sprzeciwiał się klasycznym regułom z okresu antyku. Nie było już zasady trzech jedności, czy decorum, ale nadal wszystkie role odgrywali mężczyźni. Nie stosowano bogatych dekoracji ani efektów świetlnych. Początkowo aktorzy grali na dworze, potem w budynkach. Scena była w formie platformy, na której aktorzy, występując, mogli być oglądani przez publiczność z trzech stron. Aktorzy nawiązywali z widzami bezpośredni kontakt. Dekoracji było mało, często zastępował je napis, że akcja toczy się np. w lesie. Brak dekoracji rekompensowały bogate stroje aktorów. Nad drzwiami do garderoby budowano ganek, który był miejscem rozgrywania scen balkonowych. Nie było kurtyny, przedstawieniom towarzyszyła muzyka. Aktorzy cieszyli się wówczas powszechnym szacunkiem, tworzyli samowystarczalne zespoły, mając w swym gronie dramaturgów, grupy tzw. umysłów uniwersyteckich. Aktorzy byli zawodowcami, dbali o wymowę, ważny był kostium, rekwizyty, którymi się posługiwali. Przedstawienia musiały bawić, wzruszać, budzić grozę, powinny być tajemnicze, zawikłane. Postacie grane przez aktorów musiały być interesujące, miały służyć przykładem, dobrą radą, miały ostrzegać. Najmłodsi mężczyźni grali role kobiet. Do teatru mogli wchodzić zarówno mężczyźni jak i kobiety. Na parterze były miejsca stojące, w galerii miejsca siedzące, za które trzeba było wnieść dodatkową opłatę. Co znaczniejsi widzowie otrzymywali krzesło na scenie. Scena elżbietańska w dużej mierze posługiwała się umownością, czytelną dla widzów symboliką, stając się ulubioną rozrywką wszystkich warstw społecznych. Przedstawienia odbywały się miedzy godziną 15 a 18, zaproszenie do publiczności kierowano poprzez umowny znak. Kiedy na szczycie budynku pojawiała się biała chorągiew oznaczało to zapowiedź komedii, czarna- tragedii. Przedstawienia odbywały się codziennie i dostarczały rozrywki mieszkańcom Londynu. Amatorskie trupy teatralne zaczęły ustępować miejsca aktorom zawodowym. W 1599 roku powstał nowy teatr "The Globe" w dzielnicy Southwark. "The Globe", z którym związany był William Szekspir, wystawiał tam swoje sztuki, działał jako teatr publiczny pod gołym niebem. Premierowym przedstawieniem było dzieła Szekspira "Henryk V" albo "Juliusz Cezar". Teatr obliczony był na dwa tysiące miejsc, głownie stojących. W 1613 roku spłonął w wyniku zaprószenia ognia w trakcie wystawiania sztuki "Henryk VIII". Został odbudowany w kilka lat później a w 1644 roku rozebrany. Ostatecznie odbudowano go w 1996 roku, dziś znajduje się tam muzeum i można nadal oglądać sztuki teatralne , m.in. Szekspira.

Dramat elżbietański nie zyskał od razu poparcia. Charakterystyczny dla dramatu elżbietańskiego jest sprzeciw wobec trzech jedności klasycznych. Nowa formuła dramatu dopuszczała mieszanie kategorii estetycznych. Niektórzy atakowali aktorów za lekceważenie zasad uznanych za powszechnie obowiązujące. Ale ten styl zjednał sobie także grono zwolenników, którzy doceniali jego nowatorski charakter. Wiele nowych zasad w dramacie angielskim wprowadził William Szekspir. Jego sztuki różniły się od antycznych treścią i formą. Wszystkie te reformy w teatrze trafiły w niedługim czasie do innych krajów Europy i zaczęto wzorować się na stylu angielskim.

Szekspir jest twórcą znanym na całym świecie, uważany za najwybitniejszego pisarza angielskiego. Jego dzieła są ponadczasowe. Debiutował jako poeta cenionymi przez współczesnych poematami m.in. "Wenus i Adonis", ale jego żywiołem stał się teatr, był jednocześnie aktorem, udziałowcem spółki teatralnej i dostawcą wszechstronnego repertuaru. Jego sztuki początkowo entuzjastycznie przyjmowane przez współczesnych, potem oskarżane o łamanie klasycznych reguł. W XIX wieku stały się wzorem dla romantyków i od tego czasu niezmiennie utrzymują się w repertuarze teatralnym. Najbardziej znane utwory tego najwybitniejszego dramaturga to "Romeo i Julia", "Hamlet", "Makbet", "Król Lear", "Otello", "Sen nocy letniej". Konstrukcja sztuk Szekspira utrzymana w stylu dramatu elżbietańskiego, sprzeciwia się klasycznym regułom dramatu. Cechy specyficzne to : zerwanie z zasadą trzech jedności, rezygnacja z chóru, częste zmiany nastroju, dramat charakterów, indywidualizacja postaci, portrety psychologiczne, język pełen porównań i metafor, pisane wierszem białym, wątki realistyczne i fantastyczne, wplatanie wypowiedzi rymowanych. Twórczość Szekspira odegrała ogromna rolę w kształtowaniu się nowożytnego teatru europejskiego.

W dramacie elżbietańskim zdarzało się, że w jednym utworze spotykały się elementy tragiczne z komicznymi, liryzm z tragizmem (np. "Romeo i Julia"). Osoby dramatu podlegały emocjonalnej huśtawce, popadały w skrajnie odmienne nastroje. Urozmaicenie postaci pod względem języka, charakteru czy statusu społecznego ożywiało przedstawienia teatralne. Rezygnacja z jedności miejsca wymagała wyobrażenia na scenie przestrzeni, w jakich toczyła się akcja dramatu. Rozwój teatru wzmógł rosnące zapotrzebowanie na nową dramaturgię. Pojawiła się grupa dobrze wykształconych autorów, niekiedy rywali Szekspira. Wśród nich największe współzawodnictwo przypisuje się Christopherowi Marlowe'owi , którego "Tamerlan Wielki" i "Tragiczne dzieje doktora Fausta" cieszyły się dużym powodzeniem. Odważne wystąpienia awangardy doprowadziły do ustanowienia cenzury, która wprowadziła liczne ograniczenia w pracy teatrów. Dramat i teatr elżbietański stanowiły ważny etap w dziejach literatury i sztuki scenicznej.

W Anglii renesans w XVI wieku nie przyjął się. Anglicy byli nieufni wobec nowego stylu. Dwory i zamki były budowane bez wyczucia renesansowej proporcji. W czasach królowe Elżbiety renesans wypowiedział się bardziej w filozofii, w teatrze, w poezji niż w sztukach plastycznych. Dopiero z początkiem XVII wieku poznano klasycyzm Andrea Palladio i ta renesansowa architektura znalazła u Anglików uznanie i zastosowanie. Ale wtedy w Europie panował już barok.