Człowiek znajdował się w centrum uwagi artystów renesansowych. Interesowali się oni jego życiem i potrzebami. Nie zajmowano się już sztuką sakralną, dlatego, że źródłem inspiracji i ideału stał się człowiek. Zajmowano się codziennością człowieka, która teraz nabrała więcej koloru. Do literatury weszły nowe tematy, które dotyczyły zwykłego życia ludzi oraz jego możliwego wyglądu. Kierowano się w sztuce nowymi zasadami, które kierowały jej rozwojem: "Człowiekiem jestem i nic co ludzkie nie jest mi obce" oraz "Carpe diem" (łap dzień).

Renesans przyniósł zupełnie nowe spojrzenie na człowieczeństwo. Człowiek stał się wtedy przede wszystkim jednostką indywidualną, która ma swoje miejsce na ziemi, ponieważ jest najważniejszym z boskich stworzeń. Dlatego też renesansowi humaniści chcieli żyć na ziemi szczęśliwie. Szczęście wewnętrzne może człowiek osiągnąć sam, ponieważ ma wybór, sam decyduje o swojej moralności, harmonii. Jego wypracowana cnota również może dać mu szczęście. Ludzie są wyjątkowi, ponieważ mogą się ciągle rozwijać duchowo i fizycznie, dzięki swojej nieograniczonej naturze, czego nie potrafią zwierzęta. Zmierza on do tego, by swoją pracą i wysiłkiem zdobyć potrzebne mu dobra i korzyści.

Jan Kochanowski w swojej poezji częstokroć tworzy i przedstawia wizje człowieka, który jest samodzielny w kształtowaniu swojego życia, ponieważ posiada do tego umiejętności.

Humaniści interesowali się człowiekiem, który był wspaniałym dziełem stworzonym przez Boga i przez naturę. Uważali, że w nim zawiera się odzwierciedlenie kosmosu, jego harmonii i regularnej budowy, którą mieli przecież humaniści za idealną.

Do dziś popularne i żywe jest powiedzenie, że ktoś jest człowiekiem renesansowym. Epoka ta wykształciła i jednocześnie realizowała wzór człowieka, który oddaje sobą całą atmosferę i założenia epoki. W kręgu jego zainteresowania leżą różne dziedziny artystycznej działalności, którymi może się on zająć, ale także codzienność. Na tym polega jego wszechstronna natura, która każe mu się cały czas rozwijać. Ma to też związek z humanistycznym wykształceniem, które obejmuje różne nauki, także starożytne. Można humanizm człowieka wiązać też z jego określonym zachowaniem, które ma na celu dobroć.

Postać twórcy w epoce renesansu

Ludzie renesansowi często zbiegali i myśleli o sławie, którą ich zdaniem, mogło dać zajęcie się twórczością artystyczną, poetycką.

Cechy renesansowego twórcy:

-był on świadomy własnej możliwości twórczej i licznych zdolności;

- jego praca miała przynosić mu sławę;

- dzieła podpisane były nazwiskiem autora, dzięki czemu był znany;

- chciał swoją pracą twórczą pozostawić na świecie trwałe świadectwo siebie;

- pisanie, malowanie, czy rzeźbienie zawsze wyrażały opinie i pogląd twórcy na istotne sprawy oraz jego wyobrażenie o świecie;

- twórcy renesansowi często odwoływali się do filozofii poety rzymskiego, którym był Horacy, ponieważ on zawarł w swojej twórczości filozofię stoików i epikurejczyków;

- chętnie dzielił się z ludźmi swoimi odkrywczymi spostrzeżeniami;

- chwalił zalety człowieka, ponieważ był on dla niego cudem.

Sztuka malarska, rzeźbiarska, architektoniczna w odrodzeniu przestała być już tylko odtwórczym rzemiosłem, ponieważ była dokładnie przemyślana, nosiła na sobie znamiona estetyki i filozofii.

Renesansowi artyści są rzeczywiście nieśmiertelni, dlatego, że cały czas pokazywali ludzkie uczucia i sprawy, które nigdy nie przestaną być aktualne.