Wierność jest rozumiana przez oddanie i przywiązanie do kogoś lub czegoś. Ten motyw jest obecny we wszystkich epokach literackich - dzieje się to pod postacią wierności Bogu lub swoim wartościom. Dla takiego celu, bohaterowie gotowi są poświęcić wszystko, włącznie z życiem. Potrafią zrezygnować ze wszystkiego i podporządkować cały świat dla możliwości pozostania wiernym.

Zacznijmy do Księgo Hioba, gdzie pojawia się wierność. Tytułowy Hiob wiedzie życie dostojne, szczęśliwe i dostatnie, nie ma problemów, nie zna też ani bólu ani cierpienia. Pomimo tego jest sprawiedliwy i bardzo bogobojny. Oddaje cześć Bogu, którego miłuje ponad życie. Bóg jest zadowolony ze swojego sługi. Pod wpływem namowy szatana, postanawia wystawić go na próbę. Hiob zostaje pozbawiony majątku, rodziny, a jego ciało pokrywa trąd. Tak doświadczony i nie wiedząc co uczynił, że Bóg wystawia go na takie cierpienie, Hiob bardzo cierpi. Wewnętrznie sprzeciwia się takiemu losowi, ale ani przez moment nie obwinia i nie obraża Stwórcy. Wytrzymuje wszystkie próby, zsyłane przez Boga, za co zostaje w końcu podwójnie nagrodzony, gdyż Bóg przywraca mu majątek, obdarza nową rodziną i zwraca dobre zdrowie. Jest to przykład człowieka, który pomimo niedogodności i cierpienia, nie traci wiary i nadziei. Wyznaje zasadę, że wiara jest w życiu najważniejsza.

Antyk zaprezentował mit o Prometeuszu, w którym jest obecny motyw wierności - tutaj jednak jest to poświęcenie dla idei ludzkości. Bohater stworzył człowieka połączywszy glinę ze łzami i umieścił w nim duszę z boskiego ognia. Człowiek nie był przystosowany, był słaby i bezbronny. Chcąc ułatwić mu życie, Prometeusz wykradł promień ognie niebieskiego bogom i podarował go ludziom - dzięki temu mogli się ogrzać, żywić i bronić. Nasz tytułowy bohater robił wszystko bezinteresownie, z miłości do ludzi. Jednak za sprzeciw bogom, został ukarany - przykuto go do skał Kaukazu. Tam co noc głodny sęp przylatywał aby mu wydrzeć wciąż odrastającą wątrobę. Mitologiczny bohater daje przykład bezwarunkowego poświęcenia dla człowieka - dla idei którą wyznawał. Chciał dobro nie dla siebie, ale dla całej ludzkości. Swoja postawą i dobrocią, bardzo przypomina Boga znanego z biblijnych przypowieści, oraz Chrystusa. Prometeizm przeszedł do dzisiejszej literatury jako pojęcie oznaczające poświęcenie się dla dobra ogółu, cierpienie dla ludzkości czy własnego narodu.

Następnym utworem wartym wspomnienia jest Antygona Sofoklesa. Bohaterka była córką zmarłego króla Teb, Edypa. Miała dwóch braci: Polinejkesa i Etoklesa, którzy wdali się między sobą w bój, podczas którego oboje zginęli. Jako że Etokles stał po stronie Teb, a drugi z braci sprzeciwił się temu, Kreon, będący obecnie panującym królem, postanowił pochować z honorami tylko jednego z nich, a drugiego pozostawić ptakom na rozszarpanie. Jako siostra, Antygona chciała oddać cześć drugiemu bratu, pomimo zakazu. Najważniejsze dla niej były obowiązki siostrzane, gdyż jej obowiązkiem religijnym było oddanie prawidłowej czci zmarłemu bratu. Nie kierowała się odczuciami politycznej poprawności, obaj bracia byli dla niej tacy sami i kochała ich po równo. Jej działania były spowodowane potrzebą sumienia i wiernością swoim ideałom, którymi się kierowała nie zważając na to ,co ją otacza. Jej zdecydowanie i przekonanie o słuszności jej czynów, spowodowało, że postępowała z pewnością. Przynależność jej rodziny do rodu królewskiego był motywacją do podjęcia swoich decyzji. Jej nieustępliwość sprowokowało Kreona i władzę do wydania na nią wyroku śmierci. Antygona jednak przez cały czas przekonana była o swoje słuszności i niewinności. Umarła, ale jednocześnie zwyciężyła, gdyż nie ustąpiła nawet naleganiom króla i do ostatniej chwili wyznawała wszystkie swoje zasady i ideały.

Legenda o Świętym Aleksym również powiela tematykę wierności. Tytułowy bohater pochodzący z bardzo sławnego i bogatego rodu książąt rzymskich, postanowił opuścić dom rodzinny i zrezygnować z bogactw i luksusów. Porzucił również młodziutką małżonkę, gdyż zdecydował się na śluby czystości. Rozdając wszystko co miał w posiadaniu stał się żebrakiem żyjącym pod schodami. Wierzył jednak w Boga i jemu oddał całe swoje życie. Jego bardzo oddana wiara była konkretnie realizowana przez czyny, które dokonywał realizując swoje postanowienia i zwalczając wszelkie słabości. To życie na ziemi było dla niego tylko częścią drogi do nieba. Święty Aleksy jest przykładem świętego, dla którego liczyła się tylko wiara w Stwórcę. Uważał, że cierpienie za życia zbliża go do boskiego oblicza. Za taką wytrwałość z dążeniu do boskiej miłości jego duch po śmierci został od razu przeniesiony do nieba, a ciało nabrało mocy uzdrowicielskich. Wzorzec osobowy świętego był w średniowieczu bardzo popularny. Ale ta legenda jest o tyle wyjątkowa, że Aleksy żył w ciszy i poza ludzkimi spojrzeniami, przekazująca całe swoje życie i czyny wyłącznie Bogu.

Ostatni przykład jaki chce omówić, to przykład wierności swojemu władcy i państwu omówiony w Pieśni o Rolandzie. Tytułowy Roland był rzeczywista postacią historyczną - wojownikiem Karola Wielkiego. Był obecny podczas walk w Hiszpanii przeciwko Saracenom. Ten bohater jest przykładem wzorca średniowiecznego rycerza, którego cechowały wierność, szlachetność, pobożność i wszystkie najważniejsze cechy rycerskie. Wyznawał bezwarunkową wierność Bogu, władcy i ojczyźnie. Podporządkowany zasadom kodeksu rycerskiego zawsze działał zgodnie z ich wyznacznikami, było to powodem, dla którego nie zdecydował się na przywołanie na pomoc pobocznej straży Karola. Samego siebie doprowadził do śmierci, gdyż honor był dla niego bardziej istotny. Było już zbyt późno gdy zdał sobie sprawę, że jego odpowiedzialność jest rozłożona również na swoich żołnierzy, a nie tyko na siebie samego. Moment jego śmierci jest kumulacją wszystkich najważniejszych cech rycerskich. Za swoją wierność i dobroć za życia, uzyskuje Roland życie po śmierci. Widząc nadchodzący koniec, rycerz zbiera wszystkie symbole swojej waleczności i męstwa, a podczas ostatniej modlitwy przypomina o tych wartościach, które kierowały jego życiem, a były to: wierność religijna, obrona ojczyzny i miłość dla władcy. Chwila śmierci udowadnia, że jest on rycerzem ginącym za trwałość wiary.

Literatura obfituje w przykłady ukazujące życie wiedzione zgodnie z wyznawanymi wartościami. Jest to jednak trasa pełna wyrzeczeń i wyjątkowego pędu ku własnym ideałom. Ludzie rzeczywiście wierni swoim obranym celom, potrafią ponieść wszelkie wyrzeczenia i w każdy możliwy sposób dążyć do swoich wartości. Prawdą jest, że we współczesnym świecie taka wierność jest już przedawniona i rzadko spotyka się ludzi gotowych na takie wyrzeczenia dla zwykłej idei. Najważniejsze obecnie są dobra majątkowe i niewiele osób byłoby gotowych poświęci je dla jakiejkolwiek wierności.