Horacy w wielu swych utworach podejmował motyw nieśmiertelności poety poprzez jego dzieła. Do dziś w literaturze funkcjonują fragmenty jego utworów. Najbardziej znany jest motyw "non omnis moriar". "Nie wszystek umrę" tak przetłumaczyć można słowa poety. Starożytny poeta wierzył, iż śmierć nie jest jednoznaczna z zapomnieniem i nim. Wierzył, że pozostanie w umysłach potomnych poprzez swe utwory, które poznawać będą kolejne pokolenia.
Motyw ten, pojawia się w utworach różnych epok. Do antycznego mistrza sięgał w swej poezji Jan Kochanowski. On także w jednej ze swych pieśni "Pieśń XXIV" nawiązał do motywu nieśmiertelności poezji. Wiąże się z tym szczególna rola poety, o którym Kochanowski pisze, iż jest
"Niezwykłym i nie lada piórem opatrzony."
Dzięki swemu talentowi może sięgać po nieśmiertelność. Nieśmiertelność możliwą poprzez dzieła, które stworzy. Wykorzystując metaforę łabędzia, który wzniesie się nad światem poeta wieszczy dumnie:
"O mnie Moskwa i będą wiedzieć Tatarowie, I różnego mieszkańcy świata Anglikowie..."
Motyw nieśmiertelności sztuki porusza także Charles Baudleaire w wierszu "Padlina". Wiersz opowiada o przechadzce zakochanych podczas której natykają się na zwłoki. Ten obraz skłania do refleksji nad śmiercią i przemijaniem. Baudelaire szokuje czytelnika dosadnymi określeniami. Pisze o brzuchu pełnym zgnilizny" i czerwiu, który toczy ciało zmarłego. Ratunkiem dla przemijania i gnicia ciała jest poezja, która potrafi wznieść się ponad to co rzeczywiste. Tym samym ponad nią jest także poeta oddający swe siły sztuce.
W polskiej literaturze modernizmu motyw ten podjął między innymi Kazimierz Przerwa - Tetmajer w wierszu "Eviva l'arte". Dzięki poezji piszący jest wyżej ponad "narodem nędznych filistrów". Sztuka nie jest jednak ucieczką od rzeczywistości, ale najistotniejszą na ziemi rzeczą. Jak pisze Tetmajer "jedyną rzeczą wartą cokolwiek na ziemi."
Przywołane tu motywy to tylko wybrane utwory, które przypominają horacjański motyw "exegi monumentum." Jest on obecny w wielu innych utworach, wielu bowiem poetów wierzyło nie tylko w nieśmiertelność sztuki i artysty, ale także w to, iż poezja ma niezwykłe znaczenie. Jak pisał Słowacki, który wierzył iż poezja "was zjadacze chleba w aniołów przerobi".
