MALARSTWO - reprezentowane w Polsce głównie poprzez obrazy sztalugowe i malowidła naścienne. Nowe typy portretu: sarmacki i trumienny.

PORTRET SARMACKI - specyficzny rodzaj portretu, który rozpowszechnił się w Polsce w czasach baroku (od końca XVI do XVIII wieku), związany był on z kulturą sarmacką szlachty polskiej, postać na portrecie przedstawiona była na stojąco, w reprezentacyjnym szlacheckim stroju, na portrecie musiał być także zaznaczony widoczny herb danego rodu, z którego wywodził się szlachcic. Owe realistyczne portrety malowali m. in. J. Tricius, Sz. Czechowicz, a także inni malarza, jednak anonimowi.

PORTRET TRUMIENNY - portret zmarłego (element: "castrum doloris"), który był malowany farbami olejnymi na blasze (głównie cynowej), umieszczano go w wezgłowiu trumny (jego kształt zależał od kształtu trumny), by zmarły niejako mógł uczestniczyć w ceremonii pogrzebowej. Po przeciwnej stronie umiejscawiano epitafium, a po bokach trumny stawiano tarcze z herbami zmarłego. Głównie portret trumienny malowano przedstawicielom szlachty lub duchowieństwa, po pogrzebie wieszano je w kościele, kaplicy bądź krypcie, w zależności - gdzie zmarły był dobrodziejem. Największy rozkwit malarstwa trumiennego nastąpił w okresie od XVII do XVIII wieku. Owe portrety wykonywane były przez cechowych malarzy. Obecnie znaleźć można portrety trumienne w kaplicach parafialnych i zamkowych oraz w niektórych muzeach. Malowano jedynie popiersie danego zmarłego, którego oczy skierowane były wprost na osobą oglądającą portret. Pierwsze portrety trumienne powstawały w Egipcie, były one malowane na drewnie. W Polsce zaś najbardziej zabytkowy jest portret trumienny Stanisława Batorego, który pochodzi z końca XVI wieku.

ARCHITEKTURA - linia krzywa i dynamizm kształtów, wrażenie pulsowania i zmienności w zależności od punktu obserwacji, liczne kontrasty kolorów, operowanie światłem i cieniem. Najpopularniejsze zabytki barokowej architektury w Polsce: kościół św. Piotra i Pawła w Krakowie, zamek Krzyżtopór w Ujeździe (1644 rok). Do najsłynniejszych architektów tworzących w okresie baroku w Polsce byli: J. i J. Fontanowie, M. Castelli, A.W. Locci, P. Ferrari, Tylman z Gameren.

AUGUSTYN WINCENTY LOCCI (ok. 1650-1729) architekt i inżynier amator, urodził się jako pierwsze dziecko Augustyna Locciego herbu Lew i Doroty z domu Gizów. Czas jego narodzin przypadł na okres mieszkania jego rodziców na Zamku Królewskim w Warszawie. Oprócz niego małżeństwo z Włoch miało później jeszcze czwórkę dzieci: córkę Cecylię i trzech synów: Jana, Franciszka, Kazimierza, którego matką chrzestną była polska królowa Maria Ludwika Gonzaga - żona Władysława IV. Augustyn pojął za żonę Annę Szymanowską, która niestety zmarła koło roku 1766.

W 1673 roku w okresie panowania Michała Korybuta Wiśniowieckiego Locci otrzymał polskie szlachectwo (tzw. indygenat), które zostało odnowione trzy lata później przez Jana III Sobieskiego, a także rozszerzone na trzech pozostałych braci Locciego. Stało się to dzięki zasługom ich ojca, inżyniera zasłużonego "w różnych wojennych okazyjach", który służył trzem królom z dynastii Wazów. Bardzo szybko A. W. Locci został mianowany podczaszym nowogrodzkim oraz stał się również sekretarzem i poufnym doradcą Jana III Sobieskiego. Z dożywotnią pensją (ok. 2 tys. złotych w żupach wielickich) piastował także stanowisko wójta mokotowskiego. Został obdarowany licznymi ziemiami, Karol Radziwił ofiarował mu tereny w Rakowcu, Witkowcu i Wyględowie, a Stanisław Szczuka w Grotowie i Grotówku.

Zaprojektował on pałac w Wilanowie, nakreślił jego plany, dekoracje wnętrz, podpowiadał rozwiązania konstrukcyjne, był nadzorcą budowy i projektantem całego otoczenia pałacowego. W 1681 z jego inicjatywy został przebudowany Zamek Królewski w Warszawie, także prowadził budowę kościoła i klasztoru Kapucynów przy ulicy Miodowej w Warszawie (1683 - 85). Grób Locciego znajduje się w warszawskim kościele Karmelitów na Lesznie. Zmarł nie pozostawiając żadnych potomków. Ród Loccich w Polsce przedłużył jego brak Kazimierz, którego potomek Ignacy Locci związał się z córką prezydenta Warszawy z czasów powstania listopadowego - Stanisława Węgrzyckiego.

TYLMAN Z GAMEREN Tylman van Gameren, Tylman Gamerski - (ok. 1632-1706) wybitny architekt pochodzenia holenderskiego czasów baroku w Europie Środkowej i Północnej, z Utrechtu w 1661 roku przybył do Polskie, gdzie w 1672 stał się królewskim architektem. W 1685 roku ofiarowano mu polskie szlachectwo wraz z nazwiskiem, które od tego czasu miało brzmieć: Gamerski. Wykonywał plany architektoniczne dla trzech polskich królów, a także dla licznych polskich magnatów. Twórca klasycyzującej odmiany baroku w architekturze, w której dokonywał połączenia elementów włoskich (głównie palladiańskich) z francuskimi (głównie styl Ludwika XIV) i holenderskimi. Jego budowle cechuje racjonalne rozplanowanie wnętrza, przejrzysta kompozycja bryły, a także skromność dekoracji. Z jego nazwiskiem wiąże się powstanie takich budowli jak: kościół św. Anny w Krakowie, kościół Sakramentak w Warszawie, również tamtejsze: klasztor i kościół Bernardynów na Czerniakowie, pałace Krasińskich, Gnińskich, Ossolińskich, Kotowskich położone w Warszawie oraz m. in. pałace w Puławach, Nieborowie i Starym Otwocku.