W okresie baroku wielkie znaczenie odgrywała poezja. Najwybitniejszym twórcą tego okresu był Jan Andrzej Morsztyn. Ten mistrz liryki podejmował w swoich tekstach głównie tematykę dworską. Jednak nie przeszkodziło mu to pokazać wysmakowany obraz życia, w którym następuje ciągła przemienność.
Człowiek jest sytuowany między tym co realne, namacalne i tym co ulotne, nietrwałe. Trwa swoista rozgrywka między wartości i pozorem. Co najistotniejsze ta poezja przesycona silnymi emocjami. Wielki, wirtuozerski konceptyzm Morsztyna ujawnia się zwłaszcza w takich zbiorach jak: Kanikuła albo psia gwiazda czy Lutnia. Nic dziwnego, że ta dosyć trudna, uczona poezja miała dosyć wąski krąg odbiorców. Nie wszyscy byli w stanie zasmakować tych intelektualnych rozrywek dworskiego poety.
Chociaż pomysły Morsztyna chcieli powtarzali inni twórcy tej epoki, to te wysiłki były bezskuteczne. Inni nie mieli tej precyzji artystycznej, co autora Lutni. Z kolei Daniel Naborowski często pisał panegiryki i epitafia. Wielkim uznaniem cieszyły się również jego parafrazy sonetów. Do najsłynniejszych z ich należy tekst pod tytułem Na oczy królewny angielskiej.
Także Sęp Szarzyński podejmował poezję emocji. W jego twórczości dominuje jednak ciemna nuta. Co rusz pojawia się zwątpienie, czy też silna obsesja śmierci. Refleksji nad sensem życia ludzkiego towarzyszą liryki patriotyczne. Jednak najwyrazistszą manifestację barokowych nastrojów można odnaleźć w Rytmach albo wierszach polskich. Tam pojawia się obraz człowieka "rozdwojonego w sobie", który nie potrafi walczyć ze swoimi słabościami. Jeśli podejmuje ten trud, to z góry skazany jest na przegraną.
Wspomniani twórcy nie znaleźli godnych naśladowców. Ich wizja świata nie wszystkim odpowiadała. Jednak czy to Sęp Szarzyński, czy Naborowski starali się pokazać jak żyć. Tylko Jan Andrzej Morsztyn prowadził swobodny intelektualny dialog z czytelnikami. Jednak wszyscy chcieli oddziaływać na wyobraźnię. Często odwoływali się do zmysłów czytających. Potrafili liczne konflikty, napięcia ująć w paradoksalną harmonię sprzeczności.
