Patrząc na historię Europy wyłaniają się nam wybitne osobistości, których zamiarem było zjednoczenie kontynentu europejskiego. Pierwsze próby podejmował Aleksander Macedoński, dalej Otton III około 990 roku. W średniowieczu wykształciła się idea uniwersalizmu papieskiego, którą głosił między innymi papież Grzegorz VII. Władza według tej koncepcji w świecie chrześcijańskim należała się papieżowi a nie cesarzowi. Kroki w kierunku podboju całej Europy czynił także Napoleon Bonaparte na początku XIX wieku. Teraz istnieje Unia Europejska, która ma na celu wewnętrzną integrację europejską i utworzenie zjednoczonej, zintegrowanej Europy.
Pierwszym etapem kształtowania się Unii Europejskiej było powołanie w Paryżu Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali (18 kwietnia 1951 roku). Otrzymała ona znaczne uprawnienia w zakresie współpracy państw członkowskich w górnictwie i hutnictwie. Sukces EWWiS zachęcił do dalszej współpracy. W Rzymie doszło do podpisania kolejnych traktatów o ogromnym znaczeniu dla Europy - Traktaty Rzymskie (1957 rok). Pierwszy traktat powoływał do życia Europejską Wspólnotę Gospodarczą (EWG), natomiast drugi zapoczątkował istnienie Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (EWEA), potocznie nazywanej EURATOM. Organizacje te: EWG, EURATOM i do 2002 roku EWWiS występowały pod nazwą Wspólnoty Europejskie. W roku 1986 doszło do połączenia instytucji tych trzech wspólnot (Rada, Komisja, Parlament Europejski). Od 1987 roku istnieje Jednolity Akt Europejski (JAE), w którym określono jeden z głównych celów - zbudowanie Unii Europejskiej. Postanowiono także, że do końca 1992 roku utworzony zostanie europejski rynek wewnętrzny. Ukoronowaniem tego było parafowanie w Maastricht traktatu (grudzień 1991 rok), gdzie zwrócono uwagę na proces budowania unii gospodarczej i walutowej. Zapowiedziano wypracowanie polityki bezpieczeństwa i wspólnej polityki obronnej. 1 listopada 1993 roku wszedł w życie parafowany w Maastricht Traktat o Unii Politycznej i Unii Gospodarczo - Walutowej. Nastąpiła formalna zmiana nazwy Wspólnoty Europejskiej na Unię Europejską (UE). Nie oznaczało to, że zlikwidowano istniejące wspólnoty: EWG, EWWiS i EURATOM, które nadal istniały. Do członków Unii Europejskiej należały wtedy następujące państwa: Belgia, Dania, Francja, Grecja, Hiszpania, Holandia, Luksemburg, Irlandia, Niemcy, Portugalia, Włochy i Wielka Brytania. 1stycznia 1995 roku do UE przystąpili Austriacy, Finowie i Szwedzi. Od 1998 roku trwały intensywne rozmowy w sprawie powiększenia Unii o kolejne państwa europejskie. Do głównych zadań UE zalicza się współpracę gospodarczą, monetarną i polityczną. Od 1 stycznia 1999 roku w obiegu znajduje się waluta UE - EURO. Nasuwa się wiele pytań dotyczących funkcjonowania i organizacji Unii. W każdym kraju są jej zwolennicy i przeciwnicy. Jedni zadają sobie pytanie czy Unia zmierza do stworzenia jednego wielkiego państwa, inni natomiast zastanawiają się nad jej formą. Pojawiają się tu koncepcje utworzenia z niej federacji lub konfederacji państw. Narzucają się również pytania o zachowanie tożsamości narodowej państw członkowskich UE. Sceptycy są zdania, że obecność w Unii powoduje utratę własnej niezależności, co prowadzi do wynarodowienia danego państwa, zapominania o własnej historii, tradycji i kulturze narodowej. Zwracają oni uwagę na dorobek cywilizacyjny każdego państwa europejskiego osobno podkreślając ich narodowy charakter. Dzisiejsza Europa bez granic staje się otwarta dla ludzi różnych profesji. Możliwość wyboru miejsca studiów i pracy daje szansę pełnego uczestnictwa w dorobku europejskiej cywilizacji. Obecnie UE występuje na arenie międzynarodowej korzystając ze wszystkich przywilejów suwerennego państwa. Jest jednym z największych eksporterów i importerów na świecie. Także w naszym kraju rodzą się pytania o rolę i znaczenie Polski. Czy nasze uczestnictwo w Unii to tylko koszty czy także korzyści? Kto będzie chciał inwestować w polską gospodarkę, która wymaga przecież gigantycznych nakładów inwestycyjnych - jeżeli będziemy państwem peryferyjnym, położonym między Rosją a UE? Kto będzie naszym nowym partnerem handlowym i gdzie znajdziemy rynki zbytu na nasze wyroby? Czy UE zabiera należącym do niej państwom więcej niż im daje? Czy istnienie Unii jest korzystne dla Europy? Kto w Polsce jest zwolennikiem Unii, a kto przeciwnikiem? Jak zareagują mocarstwa światowe zwłaszcza Stany Zjednoczone, kraje arabskie i Japonia na dalsze rozbudowywanie struktur Unii? W jaki sposób wybierać organy rządzące UE i jakie reformy zaprowadzić w związku z tym zagadnieniem? Jak układają się relacje pomiędzy państwami Unii silniejszymi gospodarczo i politycznie w stosunku do tych słabszych? Jak rozdzielane są pieniądze unijne dla poszczególnych krajów? Czy obecność Polski w Unii przyniesie naszemu krajowi więcej pożytku czy rozczarowania? Pytań jest bardzo wiele, jednak każdy ma odmienne poglądy odnośnie przyszłości Europy. Punkt widzenia zależy tutaj bowiem od międzynarodowej sytuacji politycznej panującej na świecie. Pojawiają się argumenty za i przeciw, ale niemożliwe jest wypracowanie jednej koncepcji godzącej zarówno zwolenników jak i przeciwników wspólnej Europy. Niektórzy widzą sens w istnieniu wspólnej, zjednoczonej Europy, inni z kolei nastawieni są bardzo sceptycznie do takiej zacieśnionej współpracy europejskich państw.
