Lata trzydzieste XX w. przyniosły gruntowne zmiany w polityce międzynarodowej, które w konsekwencji doprowadziły do wybuchu II wojny światowej. Zasadniczą zmianę na scenie międzynarodowej wywołało powstanie III Rzeszy. Przywódca III Rzeszy, A. Hitler otwarcie mówił o potrzebie uwolnienia Niemiec od "dyktatu wersalskiego". Ustalony traktatem wersalskim porządek europejski kwestionował także B. Mussolini. We Włoszech i Niemczech coraz większą popularność zyskiwały hasła rewanżu za poniesione klęski oraz hasła ekspansji.

O ile jednak Mussolini ograniczył się tylko do militarnego wzmacniania Włoch, o tyle Hitler nie tylko rozbudowywał niemieckie siły zbrojne, ale planował ekspansję w Europie. Szybko okazało się, że hasła i deklaracje przywódcy III Rzeszy nie są jedynie czczą demagogią, lecz planem, który Niemcy miały zamiar realizować.

Hitler rozpoczął zatem od odbudowy uszczuplonej traktatem wersalskim niemieckiej siły zbrojnej. Był to już nie tylko słowny, ale faktyczny atak na postanowienia tego traktatu. Wprowadzono więc w państwie niemieckim powszechny obowiązek służby wojskowej. Niemcy odbudowały swoje lotnictwo wojskowe, czyniąc je jednocześnie bardziej nowoczesnym. Anglia w układzie morskim z 1935 r. zgodziła się na to, by Niemcy zbudowali własną flotę wojenną. W 1933 r. Niemcy wystąpiły z Ligi Narodów. Był to istotny sygnał, iż III Rzesza zmierza do rewizji traktatu wersalskiego. Potwierdziły to dobitnie wydarzenia następnych pięciu lat. Zgodnie z ustaleniami traktatu wersalskiego w 1935 r. przeprowadzono w Zagłębiu Saary plebiscyt, który miał przesądzić o przynależności tego obszaru. Zwycięstwo odnieśli zwolennicy przyłączenia Zagłębia do Niemiec. W 1936 r. armia niemiecka wkroczyła do Nadrenii, która stanowiła strefę zdemilitaryzowaną. Anglia i Francja, wbrew wcześniejszym obawom Hitlera, nie przeciwstawiły się Hitlerowi. Rządy tych państw zdobyły się jedynie na wysłanie not protestacyjnych. Taka bierna postawa mocarstw zachodnich rozzuchwaliła Hitlera i zachęciła go do kolejnych podbojów. Pasywną politykę Anglii i Francji określano mianem polityki "appeasementu" (uspokajania, łagodzenia).

Tymczasem ekspansję podjęły również Włochy. Jej celem nie była jednak Europa, lecz Etiopia, do której wojska włoskie wkroczyły w październiku 1935 r. Słaba Etiopia został podbita już wiosną 1936 r. Dla Mussoliniego miał to być początek budowy włoskiego imperium. Kiedy Liga Narodów nałożyła w związku z agresją na Etiopię sankcje gospodarcze na Włochy wystąpiły one z Ligi (1937 r.). Doszło wówczas do zbliżenia Włoch i Niemiec. Stosunki obu państw od jakiegoś czasu pozostawały napięte. Mussolini obawiał się przede wszystkim dążenia Niemiec do przyłączenia Austrii do III Rzeszy. Mussolini zdołał zapobiec już temu w 1934 r.

Ważne wydarzenia miały miejsce także na Dalekim Wschodzie. Swoje terytorium usiłowała poszerzyć Japonia, która w 1931 r. napadła na Chiny i pozbawiła je obszaru bogatej Mandżurii. Na jej miejsce stworzyła podległe sobie, marionetkowe Cesarstwo Mandżukuo. Do kolejnej japońskiej agresji na Chiny, po wielu prowokacjach, doszło w 1937 r. Rok później armia japońska usiłowała podbić Mongolię, ale została pokonana. Druga próba podjęta w 1939 r. zakończyła się klęską Japończyków i zwycięstwem Rosjan nad Chałchyn-Goł.

W latach 1936-1937 doszło do zbliżenia między trzema agresorami - Włochami, Niemcami i Japonią. Wszystkie trzy państwa nastawione były bowiem na ekspansję. W listopadzie 1936 r. zawarły ze sobą układ Niemcy i Japonia; rok później porozumiały się Niemcy i Włochy. Na podstawie tych porozumień ukształtował się trójstronny pakt, znany pod nazwą osi Berlin-Rzym-Tokio. Określano go także mianem paktu antykominternowskiego.

W tym samym czasie Hiszpanię ogarnęła wojna domowa. Toczyła się ona między frontem ludowym, grupującym demokratów, republikanów, socjalistów i komunistów a armią generała Franco wspieraną przez monarchistów, większość duchowieństwa, konserwatystów oraz partię faszystów hiszpańskich. Za gen. Franco opowiedziały się Niemcy i Włochy. Ich pomoc przesądziła o wyniku tej niezwykle krwawej wojny. W 1939 r. władzę w Hiszpanii przejęli faszyzujący frankiści.

Po nieudanej pierwszej próbie zajęcia Austrii Hitler uzyskał zgodę Mussoliniego na przyłączenie Austrii do III Rzeszy. W marcu 1938 r. wojska niemieckie weszły na terytorium Austrii, gdzie zostały owacyjnie powitane przez jej mieszkańców. Anschluss Austrii stał się faktem. Po załatwieniu sprawy z Austrią Hitler zwrócił się w stronę Czechosłowacji, gdzie zamieszkiwała zwarta społeczność niemiecka. Wśród tej mniejszości niemieckiej istniała lokalna partia nazistowska. Zajęcie Czechosłowacji wymagało jednak od Hitlera dłuższych dyplomatycznych przygotowań. Czechosłowacja była bowiem związana sojuszami z Francją i ZSSR. By stworzyć pretekst do aneksji tego kraju Niemcy czechosłowaccy uciekali się do prowokacji, by dać Europie do zrozumienia, że są prześladowani. Ani Anglia ani Francja nie zamierzały bronić Czechosłowacji na drodze zbrojnej. Dlatego wyraziły zgodę na zwołanie konferencji, na której miano by się naradzić nad rozwiązaniem problemu mniejszości niemieckiej w Czechosłowacji. Konferencja odbyła się w Monachium pod koniec września 1938 r. Podpisano traktat, który oddawał Niemcom rejon Sudetów. Później swoje roszczenia wobec Czechosłowacji wysunęły Węgry i otrzymały część Ukrainy Zakarpackiej. Konferencja monachijska otworzyła drogę do faktycznego rozbioru niepodległej Czechosłowacji przy haniebniej aprobacie jej sojuszników.

Niemcy nadal kontynuowały swą kampanię roszczeń. Niemiecki minister spraw zagranicznych, Joachim von Ribbentrop zaproponował Polsce włączenie Gdańska do Niemiec wraz z eksterytorialną linią kolejową i drogą, która połączyłaby Pomorze niemieckie i Prusy Wschodnie (tzw. korytarz) oraz wejście Polski do paktu antykominternowskiego. Propozycje niemieckie spotkały z odmową Polski. Niemcy powtarzali swe propozycje, dając Polsce do zrozumienia, że to nie są już tylko propozycje, ale raczej żądania. Miało to miejsce 9 stycznia 1939 r. i w marcu 1939 r. Stosunki polsko-niemieckie wyraźnie pogorszyły się na początku tego roku, a zwłaszcza po upadku państwa czechosłowackiego. Tymczasem Niemcy coraz bardziej okrążały Polskę, tworząc na Słowacji zależne od siebie satelickie państewko; władzę objęli tam faszyści pod wodzą księdza Józefa Tiso. Następnie Niemcy wymusiły na Litwie oddanie Kłajpedy.

Dopiero nasilająca się ekspansja Hitlera wpłynęła na postawę państw zachodnich. Było już jednak za późno. Zagrożona przez III Rzeszę Polska otrzymała gwarancje Anglii. Hitler wypowiedział wówczas Polsce układ o nieagresji. Również Francja dała swe gwarancje Polsce. Wojna była już jednak nieunikniona. Jeszcze w lipcu toczyły się w Moskwie rozmowy między Francją, Anglią i ZSSR, podczas których myślano jak zahamować ekspansję Hitlera. Jednak równolegle toczyły się tajne rozmowy między III Rzeszą a Moskwą. Stalin zdecydował, że korzystniej będzie dla ZSSR sprzymierzyć się z III Rzeszą. 23.VIII.1939 r. doszło do podpisania paktu Ribbentrop-Mołotow. Tajne protokoły, które stanowiły jego integralną część rozgraniczały między ZSSR a III Rzeszę wpływy w Europie Środkowej i Wschodniej. Polska została otoczona przez agresorów, a na dostateczną pomoc państw zachodnich nie mogła liczyć. Hitler wyznaczył początek wojny na 26.VIII., ale ponieważ podjął jeszcze próbę neutralizacji Anglii wojnę odłożono o kilka dni. Wybuchła 1 września 1939 r.