Po I wojnie światowej w wyniku traktatów, jakie zawarte zostały między państwami pokonanymi (Niemcy, Węgry, Austria, Bułgaria, Turcja) i zwycięskimi (Ententa) ukształtował się w Europie nowy porządek polityczny, nazywany systemem wersalskim. Jego nazwa pochodzi od traktatu wersalskiego zawartego z Niemcami.
Traktat wersalski nałożył na Niemcy wiele ograniczeń i poważnie osłabił to państwo. Ograniczenia te dotyczyły przede wszystkim sił zbrojnych - niemiecka armia mogła liczyć jedynie 100 tys. żołnierzy i miała mieć charakter zawodowy. Dotkliwe dla Niemiec były straty terytorialne oraz konieczność wypłacenia ogromnych reparacji wojennych. Podobne ograniczenia nałożono też na Austro-Węgry. Państwa pokonane straciły swą dawną pozycję i przestały być mocarstwami. Z wojny osłabiona i zmieniona wewnętrznie wyszła Rosja, w której zachodziły rewolucyjne zmiany. Najsilniejszą pozycję w powojennej Europie uzyskały Anglia i Francja. Po I wojnie w Europie powstało też wiele nowych organizmów państwowych.
Porządek wersalski miał jednak wiele słabości, które bardzo szybko wyszły na jaw. Przeciw traktatowi wersalskiemu wystąpiły Niemcy, w których w styczniu 1933 r. władzę objął Adolf Hitler. Dążył on do zrzucenia ograniczeń, jakie na Niemcy nałożył traktat wersalski i do powetowania strat, jakie Niemcy poniosły w I wojnie światowej. Ład wersalski miał zostać podważony i obalony przez powstałe w latach 30-tych w Europie systemy totalitarne - we Włoszech i Niemczech faszyzm, a w Rosji komunizm. Do rozwoju tych ideologii, a zwłaszcza faszyzmu w Niemczech w dużej mierze przyczynił się kryzys, jaki wówczas przeżyła gospodarka światowa i europejska (tzw. Wielki Kryzys Gospodarczy). Od razu po swym dojściu do władzy Hitler podjął kroki przeciw traktatowi wersalskiemu. W 1935 r. w Niemczech przywrócono powszechny obowiązek służby w armii niemieckiej, co oczywiście doprowadziło do jej wzrostu liczebnego. Rok później (1936 r.) Hitler zajął Nadrenię; chciał przy tym zorientować się, co do reakcji najbardziej zainteresowanej tym terenem Francji. Kiedy w tym roku wybuchła w Hiszpanii wojna domowa, Niemcy i Włochy zaangażowały się po stronie generała Franco a przeciw hiszpańskiej lewicy. Kontakty między Włochami i Niemcami zacieśniły, a efektem tego stał się pakt antykominternowski z 1936 r., do której później przystąpiła też Japonia. Hitler nadal kontynuował politykę podbojów w Europie. W marcu 1938 r. przyłączył do Niemiec Austrię, a we wrześniu 1938 r. za zgodą mocarstw zachodnich, zachowujących bierną pozycję wobec poczynań Niemiec, Hitler oderwał od Czech Sudety wraz z mieszkającą tam ludnością niemiecką. Francja, Anglia, Niemcy i Włochy na konferencji zdecydowali o odebraniu Czechom tego obszaru, nie pytając nawet władz czeskich o zdanie. Polska skorzystała z sytuacji i oderwała od Czech Zaolzie. Nie było to jednak z dyplomatycznego punktu widzenia dobre posunięcie. Na początku 1939 r. Niemcy skierowały swą uwagę na Polskę, żądając od niej zbudowania eksterytorialnej drogi przez Pomorze oraz włączenia Gdańska do Rzeszy. Józef Beck odrzucił te żądania. W marcu 1939 r. III Rzesza opanowała całe Czechy, na miejsce, których utworzyła protektorat Czech i Moraw. Jednocześnie Hitler ponawiał swe żądania wobec Polski. Niemcy wypowiedziały ostatecznie Polsce niemiecko-polski pakt o nieagresji. Polska szukała sojuszników we Francji i Anglii. Hitler planował atak na Polskę, ale nie był pewny postawy Rosji. Dopiero Pakt Ribbentrop-Mołotow otworzył Hitlerowi drogę do ataku na Polskę, a państwo polskie postawił w obliczu strasznego niebezpieczeństwa.
