I rozbiór Polski
I rozbiór Polski został podpisany 5 sierpnia 1772 r. w Petersburgu. Tam też wyjaśniano, że przyczyną podziału części ziem polskich pomiędzy trzech zaborców był całkowity rozkład naszego państwa, a także anarchia. Na mocy tego traktatu nasz kraj utracił na rzecz Rosji 92 tysiące km2 terenów, na które składały się następujące województwa: inflanckie, część płockiego, witebskie, miścisawskie oraz część mińskiego. Na tych terenach zamieszkiwało 1,3 miliony Polaków. Prusy z kolei otrzymały najmniejszy obszar liczący 36 tysięcy km2. W skład niego weszły województwa : pomorskie, malborskie, chełmskie, warmińskie, księstwo Biskupin oraz część województwa wielkopolskiego i Kujaw. Te tereny zasiedlało 580 tysięcy osób. W ten sposób Prusy zabrały Polsce prawie cały dostęp do morza poza Gdańskiem. Pierwszy rozbiór Polski nadawał trzeciemu rozbiorcy - Austrii tereny liczące 83 tysiące km2. Na jego ziemie złożyły się województwa: krakowskie, sandomierskie, większość województwa ruskiego i bełskiego, część podolskiego i wołyńskiego. Na ziemiach tych żyło 2,6 miliona ludzi.
Sytuacja w naszym kraju po I rozbiorze Polski
Po podpisaniu pierwszego rozbioru Polski w Petersburgu ambasador rosyjski rezydujący w Warszawie wywierał wpływ na Polaków, aby potwierdzili ten fakt uchwałą sejmową. Sejm w tym celu miał się spotkać na jesieni 1772 roku. Polacy nie spieszyli się z uchwaleniem haniebnej ustawy. W związku z tym trzech zaborców zażądało szybkiego zwołania sejmu na kwiecień 1772 roku. W przypadku, gdyby Polacy nie dotrzymali tego terminu Austria, Rosja i Prusy zastrzegły, że powiększą tereny zaborcze. Doprowadziło to do sytuacji, w której sejm przerodził się w konfederację. Jej Marszałkiem został były konfederat barski Adam Poliński, który był całkowicie podporządkowany Rosji. Uchwała sejmowa potwierdzająca pierwszy rozbiór polski została podpisana we wrześniu 1773 r. Obrady sejmu trwały jednak ostatecznie do kwietnia 1775 r., gdyż szlachta podczas jej trwania nie mogła dojść do porozumienia w sprawie reform ustrojowych. Debata ta doprowadziła do tego, że król stracił prawo nadawania starostw, powoływania ministrów, senatorów i mianowania oficerów. Utworzono Radę Nieustającą, która miała za cel ograniczać postępowanie króla oraz była podległa sejmowi. Rada Nieustająca zaczęła funkcjonować w 1775 r., w jej skład zostali powołani konsyliarzy, którzy sprawowali swój urząd dwa lata. Dzieliła się ona na pięć departamentów, a przewodniczył jej monarcha.
Czas od sejmu rozbiorowego przypadający na lata 1772-1775 do Sejmu Czteroletniego trwającego w talach 1788-1792 został nazwany rządami królewsko-ambasadorskimi. Nazwa ta wynikała z faktu, że ambasador rosyjski miał bardzo duże uprawnienia. Każda decyzja jaka miała zapaść w naszym kraju była rozpatrywana pomiędzy królem, a rosyjskim ambasadorem. Doprowadziło to do tego, że pewna grupa szlachty zaczęła dostrzegać fakt, że Rzeczpospolitej grozi całkowity upadek. Król Stanisław August widząc to postanowił wprowadzić reformy w państwie w celu ratowania Polski. Jego program opierał się na poprawie rządów w naszym kraju, ale w taki sposób, żeby nie narazić się Rosji. W tym celu władca Polski doprowadził do powstania Gabinetu Królewskiego. Wewnątrz niego znajdowały się kancelarie, które kontrolowały organy rządowe. Dla usprawnienia armii, która liczyła wówczas 18 tysięcy Stanisław August ograniczył do najbardziej potrzebnych przywileje hetmanów oraz rozbudował artylerię. Ponadto wprowadził departament policji, który miał strzec bezpieczeństwa na ulicach miast. Poza tą instytucją utworzono również szpitalnictwo oraz służbę zdrowia. Wyżej wspomniane reformy pokazały, że król dostrzegał zbyt dużą władzę magnatów, dlatego je ograniczył. Można więc stwierdzić, że problemom wewnątrz państwowym starał się zapobiegać poprzez wprowadzanie odpowiednich instytucji.
