Egipt, który położony był w dolinie Nilu, był jedną z najlepiej rozwiniętych starożytnych cywilizacji.
Egipcjanie opracowali własne pismo, które złożone było z hieroglifów. Sztuka egipska charakteryzowała się tym, że podporządkowana była religii, a inspiracją dla nie była natura. W sztuce tej odnaleźć można również realizm syntetyczny, który oznaczał, że powstałe dzieło zawierało połączenie różnych realistycznie ujętych elementów.
Cechy starożytnej sztuki egipskiej:
- zastosowanie kanonu w przedstawianiu postaci, czyli odpowiednich proporcji między poszczególnymi częściami ciała. Odległości te były mierzone przy pomocy kratek (np. odległość między podstawą a czubkiem włosów u postaci przedstawionej w pozycji stojącej wynosiła 18 kratek, a dla postaci w pozycji siedzącej - 14 kratek.
- Zastosowanie aspektywy, która jest przeciwieństwem perspektywy. Aspektywa oznacza sposób w jaki obiekty trójwymiarowe są przedstawiane na płaszczyźnie. Dzięki niej ukazane były wszystkie ważne aspekty danego obiektu. Każdy element był przedstawiany w charakterystycznym dla siebie ujęciu. Pokazywano dany element od przodu, z boku lub nawet w przekroju, bez zachowania odpowiednich proporcji między nimi. Sylwetka człowieka przedstawiana była przeważnie w następujący sposób: głowa, dłonie i nogi narysowane były z profilu, podczas gdy ramiona z przodu. By pokazać głębię na obrazie stosowano bądź to nakładanie się na siebie kolejnych figur bądź też postacie przedstawiano w rejestrach.
Starożytni Egipcjanie wybudowali piękne budowle zarówno sakralne jak i sepulkralne, czyli piramidy sakralne grobowce i mastaby. Do budowy używano przeważnie kamieni - piaskowca i wapieni, a czasem także granitu. Materiałem używanym do budowy pałaców, mieszkań w fortyfikacji obronnych używano natomiast suszonej cegły. W III tys. p.n.e. nastąpił gwałtowny rozwój transportu lądowego i rzecznego, w związku z upowszechnieniem się budowy monumentalnych obiektów.
Cechy egipskiej sztuki budowlanej:
- ciosowy mur- dopiero na miejscu budowy bloki skalne były do siebie dopasowywane i przycinane
- najczęściej stosowane były kształty ostrosłupa (np. piramidy, obeliski, mastaby) i trapezoidu
- płaskie dachy
- gzymsy skonstruowane z wałka i wywiniętej na zewnątrz płyty, która była zaokrąglona
- podpory stropu: kolumny o różnych zdobieniach, najczęściej zaczerpniętych z natury (kwiaty, palmy, wiązki trzcin, pąki lotosu, papirusy), filary hatoryckie (były zakończone rzeźbą głowy Hathor) i filary ozyriackie (rzeźba przedstawiająca sylwetkę króla Ozyrysa znajdowała się na filarze)
- dekoracje reliefowe - motywy roślinne i zwierzęce
- rzeźby statuaryczne - sfinksy, posągi królów, stawiane obok innych posągów lub budowli
- żywe barwy zastosowane w dekoracjach (czerwień, zieleń, błękit, żółć)
W malarstwie i rysunku obowiązywały takie same zasady jak w reliefie, czyli kanon, rejestr, aspektowa. Malarstwo starożytnego Egiptu zachowało się na grobowcach i obiektach, które składane były wraz z ciałem do grobowców (m.in. sarkofagi, papirusy). Na malowidłach przedstawiano sceny ze zwykłego życia, sceny religijne oraz zaświatowe (np. ilustracje w Księdze Umarłych). Warte uwagi są grobowce, które powstawały w Średnim Państwie (Beni Hassan) i w Nowym Państwie (Teby).
Na ścianach odkrytych pałaców i mieszkań pozostały ślady dekoracji, w których dominowały motywy zaczerpnięte z natury.
Podkładem używanym w malarstwie sarkofagowym oraz ściennym była warstwa białej zaprawy gipsowej. W celu nadana koloru używano barwników mineralnych, a substancje organiczne wykorzystywane były jako spoiło łączące elementy.
W okresie Nowego Państwa część malowideł była pokrywana werniksem, który zwiększał ich trwałość.
Papirusy pokrywano rysunkami z czarnego i czerwonego atramentu oraz polichromowanymi winietami. Technikę tę wykorzystywano również przy tworzeniu szkiców na skorupkach naczyń lub wapiennych skałach (tzw. ostrakony).
