Niezwykle ważną rolę w państwie Mieszka I odgrywała drużyna. W jej skład wchodzili wojownicy rekrutujący się z wolnych mieszkańców Polski, często również byli to woje obcego pochodzenia. Drużyna była na całkowitym utrzymaniu księcia. On był zobowiązany zapewnić jej uzbrojenie, żołd i środki do życia. Drużyna zapewniała panującemu posłuch miejscowej ludności i gwarantowała porządek. Wojownicy zajmowali się egzekwowaniem postanowień książęcych i świadczeń na jego rzecz. Do grupy świadczeń na rzecz księcia możemy zaliczyć płacone w naturze daniny oraz posługi, czyli pracę na rzecz władcy. D prac tych należało na przykład transportowanie towarów należących do księcia, budowa i reparacja grodów, umacnianie brodów, budowa dróg. Tak zwana ludność służebna wolna była od zwykłych danin, w zamian za co obciążono ją specjalnymi obowiązkami. O ich rodzaju świadczą zachowane do dzisiaj nazwy wsi, które zajmowały się poszczególnymi rodzajami działalności na rzecz dworu: Piekary, Kuchary - zajmujące się wypiekiem pieczywa dla dworu; Grotniki - wyrabiające groty do strzał; Świniary lub Kobylniki - opiekujące się książęcymi stadami. Mieszko I rozpoczął także budowę system grodów książęcych, na których w państwie pierwszych Piastów opierała się administracja terytorialna. Gród był drewniano - ziemną warownią, która spełniała przede wszystkim funkcje obronne.

Chrześcijaństwo i chrystianizacja były to narzędzia imperialnej polityki Ottona I. Wykorzystywał on chrystianizację do silniejszego związania ze sobą podbitych terenów oraz rościł sobie prawa do tych ziem, które objęła niemiecka organizacja kościelna. Otton I chciał stworzyć w Magdeburgu arcybiskupstwo, którego celem byłaby chrystianizacja Słowian. Mieszko I chciał uniknąć dostania się polski pod kościelna zwierzchność Magdeburga i zwrócił się do o pomoc do chrześcijańskich Czech. W 965 r. Mieszko I pojął za żonę księżniczkę czeską Dobrawę (Dąbrówkę), córkę władcy czeskiego Bolesława I, a w 966 r. przyjął chrzest wraz z dworem i rozpoczął chrystianizację kraju. Istnieją wątpliwości dotyczące miejsca przyjęcia chrztu przez Mieszka I. Wchodzą w grę dwie możliwości. Po pierwsze, Ratyzbona, w której znajdowało się biskupstwo sprawujące kościelną zwierzchność nad Czechami. Po drugie, Ostrów Lednicki w Poslce, gdzie archeolodzy odnaleźli pozostałości kaplicy chrzcielnej i baptysterium.

Po chrzcie w Polsce zostało utworzone biskupstwo misyjne w Poznaniu. Jego misyjny status polegał na tym, że podlegało bezpośrednio papieżowi i było niezależne od innych metropolii. W związku z tym utworzone w 968 r. arcybiskupstwo w Magdeburgu nie mogło go sobie podporządkować. Pierwszym biskupem w Poznaniu został Jordan.

Przyjęcie chrześcijaństwa przyniosło Polsce szereg korzyści. W połączeniu ze ślubem Mieszka z Dobrawą umocniło sojusz polsko - czeski. Dzięki przyjęciu chrześcijaństwa Polska stała się równorzędnym, przewidywalnym i stabilnym partnerem dla Niemiec i całego świata chrześcijańskiego. MIeszko I włączył swój kraj w krąg europejskiej cywilizacji chrześcijańskiej, co pozwoli na dynamiczny rozwój kultury w Polsce zapoczątkowany przejęciem wzorców z lepiej rozwiniętej pod tym względem Europy Zachodniej. Chrześcijaństwo przyniosło ze sobą również prawne, administracyjne i organizacyjne tradycje Cesarstwa Rzymskiego, co pozwolić miało na sprawne zarządzanie państwem. Przyjęcie wspólnej religii dla całego państwa miało kluczowy wpływ na integracje scalonego z plemiennych elementów kraju. Pozwoliło odejść od partykularnych kultów pogańskich. Chrześcijaństwo wraz ze swoją koncepcją władcy jako pomazańca bożego umocniło pozycję Mieszka I w zakresie jego władzy wewnętrznej.

W 967 r. Mieszko I pokonał niemieckiego feudała Wichmana. W 972 r. w bitwie pod Cedynią rozgromił margrabiego Hodona i zakończył podbój Pomorza. W 981 r. Mieszko stracił na rzecz Rusi Grody Czerwieńskie. Stosunki Polski z cesarstwem układały się bardzo różnie. Początkowo Mieszko był sojusznikiem cesarza Ottona I i opłacał trybut z części swego terytorium. Po śmierci cesarza polski władca poparł jako kandydata do tronu niemieckiego Henryka Kłótnika. Władzę w Niemczech przejął jednak syn Ottona I - Otton II, który dążył do ukarania Mieszka za poparcie dla swego kontrkandydata. Jednakże dzięki małżeństwu Mieszka I z Odą, córką margrabiego Marchii Wschodniej Dytryka, konflikt polsko niemiecki zakończył się porozumieniem. W 990 r. w wyniku zwycięskiej wojny z Czechami Mieszko I przyłączył do Polski Śląsk.

Pod koniec swego panowania Mieszko I w dokumencie "Dagome iudex" oddał swoje państwo pod opiekę Stolicy Apostolskiej. Wśród wystawców tego dokumentu obok Mieszka I figuruje Oda wraz z synami: Mieszkiem i Lambertem. Brak w tej grupie Bolesława Chrobrego. Świadczyć to może o tym, że w wyniku starań Ody został on, jako syn Dobrawy wykluczony z dziedziczenia władzy po Mieszku I. W "Dagome iudex" zostały dokładnie opisane ziemie należące do państwa polskiego pod koniec panowania Mieszka I. Należały do nich Wielkopolska, Mazowsze, Kujawy, Pomorze, Śląsk i być może Małopolska.