Bitwa pod Cedynią miała miejsce 24 czerwca 972 r. Została stoczona pomiędzy wojskami Mieszka I - księcia Polan a Hodona - margrabiego marchii łużyckiej.

Bitwa pod Cedynią - geneza

W bliskich okolicach Cedyni znajdował się bród na rzece Odra, który stanowił szlak handlowy. W 967 r. Mieszko I uzyskał zwierzchnictwo nad tymi ziemiami i utworzył gród warowny.

Atak margrabiego Hodona nastąpił wbrew postanowieniom umowy pomiędzy Mieszkiem I a cesarzem Ottonem. Był działaniem samowolnym i w zasadzie jedynym istotnym najazdem na Pomorze Zachodnie margrabiego. Najprawdopodobniej był podyktowany koniecznością walki o strefy wpływów.

Bitwa pod Cedynią - przebieg

Informacje na temat bitwy pod Cedynią pochodzą z Księgi Thietmara. Mieszko I wspierany był przez swojego brata Czcibora, natomiast po stronie Hodona wystąpił Zygfryd von Walbeck. Siły przeciwników były wyrównane, choć Hodon najprawdopodobniej dysponował większa ilością ciężkiej jazdy.

W pierwszej fazie bitwy Hodon zdołał przeprawić się przez Odrę, pomimo skoncentrowania tam sił Polan. Nie udało mu się natomiast zdobyć grodu. Został ostrzelany i zaatakowany przez wojska Czcibora. Jednocześnie wojska Hodona zostały zdziesiątkowane, a Mieszko I odniósł zwycięstwo.

Bitwa pod Cedynią - konsekwencje

Bitwa pod Cedynią utrwaliła wpływy Polan na Pomorzu Zachodnim. Rosnące wpływy Mieszka I zaniepokoiły cesarza Ottona I. Doprowadził on do zjazdu w Quedlinburgu, na którym Mieszko I zmuszony był wydać swojego syna jako gwaranta pokoju na wschodniej granicy cesarstwa.