Na wiek XX przypada czas niezwykle dynamicznego rozwoju nauki i techniki. Pojawiło się wiele zaawansowanych technologii głównie w sektorze chemicznym, farmaceutycznym, zbrojeniowym, lotniczym i rakietowym, elektromaszynowym, precyzyjnymi oraz elektrycznym. Zaczęły tworzyć się obszary nazywane technopoliami, gdzie koncentrowały się instytucje naukowe pracujące nad innowacyjnymi technologiami. To właśnie w takich technopoliach powstało większość współczesnych cudów techniki i nauki. Najbardziej znanymi technopoliami na świecie są: Dolina Krzemowa, Droga 128 koło Bostonu czy Tokijski Okręg Przemysłowy. W pobliżu Berlina jest obecnie w budowie Centrum Kooperacji Wschód-Zachód, które ma być najnowocześniejszą technopolią w Europie. Instytucje naukowe zajmujące się opracowywaniem nowych rozwiązań technologicznych znajdują się również w Paryżu i Londynie, które pod tym względem również znajdują się w światowej czołówce. Podobną do technopolii formą koncentracji sektorów hi-tech są parki technologiczne położone w pobliżu dużych miast w otoczeniu terenów zielonych. Głównym celem parków technologicznych jest wykorzystywanie najnowszych odkryć nauki i techniki w wytwarzaniu produktów hi-tech. Gałęzie przemysłu określanego jako hi-tech produkują artykuły odznaczające się nadrzędnym przeznaczeniem i znajdujące zastosowanie we wszystkich dziedzinach naszego życia. Za szczególnie ważną uznaje się elektronikę z zwłaszcza mikroelektronikę- od czasu zastosowania tranzystorów oraz wkładów scalonych. Gałęzie przemysłu wysokich technologii są bardzo kapitałochłonne, na co składają się bardzo wysokie koszty badań naukowych stanowiących podstawę tego przemysłu. Dodatkowe koszty generują również nieustanne modernizacje i unowocześnienia zakładów, które są konieczne w związku z szybkim postępem naukowym w tych branżach oraz dużym naciskiem konkurencji. Przedsiębiorstwa zajmujące się przemysłem hi-tech często ze sobą współpracują tworząc duże korporacje, konsorcja, itp. Kolejną charakterystyczną cechą tych przedsiębiorstw jest wysoko wykwalifikowana kadra pracownicza, zarówno w działach produkcyjnych jak również w dystrybucji i serwisie sprzedanych już produktów. Prawie cały przemysł wysokich technologii nie wymaga dużej ilości surowców. Charakteryzuje się on również szybszymi zyskami niż tradycyjne gałęzie przemysłu.

Wszystkie powyższe cechy przemysłu hi-tech przyczyniają się do odmiennych, niż to ma miejsce w przypadku tradycyjnych gałęzi przemysłu, czynników lokalizacji przedsiębiorstw. Do najważniejszych z nich należą:

1) bliskość instytucji badawczych i naukowych prowadzących badania nad innowacyjnymi technologiami oraz kształcącymi kadrę pracowniczą

2) dobra jakość infrastruktury komunikacyjnej oraz bliskość lotniska- przemysł ten wymaga częstych kontaktów personalnych z innymi ośrodkami oraz specyficznych i często bardzo kosztownych dostaw

3) czyste środowisko przyrodnicze wykorzystywane w toku niektórych procesów technologicznych np. przy produkcji półprzewodników (czyste powietrze) lub produkcji krystalicznego kremu (czysta woda)

4) atrakcyjność krajobrazu wpływająca na zwiększenie intensywności i efektywności pracy umysłowej.

Wymienione wyżej czynniki decydują o tym, że przedsiębiorstwa z branż hi-tech często są lokalizowane w peryferyjnych częściach dużych aglomeracji miejskich lub przemysłowych oraz na obszarach rolniczych posiadających dobrą komunikację z pobliskimi dużymi ośrodkami miejskimi. Kosztowność przemysłu wysokich technologii powoduje, że rozwija się on głównie w krajach zamożnych, posiadających odpowiednie możliwości finansowe oraz wystarczające zaplecze naukowe. Z biegiem czasu jednak zaznaczyły się różnice w poszczególnych etapach cyklu produkcyjnego, co przyczyniło się również do zmian w lokalizowaniu przedsiębiorstw tego typu. W krajach wysoko rozwiniętych wciąż lokalizowany jest początkowy etap procesu wytwarzania produktów hi-tech, czyli badania naukowe oraz pierwsza faza produkcji. Kolejne etapy tego procesu, do których zaliczamy automatyczne wytwarzanie półproduktów oraz ich montaż i testowanie, do czego nie jest już potrzebna specjalistyczna kadra pracownicza, przeprowadza się w krajach słabej rozwiniętych. Obecnie ten etap produkcji jest bardzo często lokalizowany w krajach Azji Południowo-Wschodniej, gdzie szczególnie tanie są koszty siły roboczej.

W Polsce również mogłyby powstać podobne koncentracje przemysłu na wzór światowych technopolii. Obszarami, które spełniałyby powyższe kryteria są peryferia dużych okręgów przemysłowych- warszawskiego, górnośląskiego oraz krakowskiego. Sercem Warszawskiego Okręgu Przemysłowego jest aglomeracja warszawska, która odznacza się jednym z najlepszych w Polsce zapleczy naukowych m.in. Politechnika Warszawska, Uniwersytet Warszawski i Szkoła Główna Handlowa oraz placówki naukowo- badawcze np. Polska Akademia Nauk (PAN). Na obszarze aglomeracji zlokalizowane są liczne zakłady przemysłowe między innymi z branży elektromaszynowej, metalurgicznej, chemicznej, spożywczej, mineralnej, drzewnej. Duże skupisko działalności przemysłowej jest korzystne z punktu widzenia lokalizacji kolejnych branż, gdyż generowane są dzięki temu tzw. korzyści skali- wspólne wykorzystywanie infrastruktury technicznej i komunalnej generuje niższe koszty jej eksploatacji, duży rynek pracy i rynek zbytu, większy przepływ informacji, dostępność wyspecjalizowanych usług takich jak bankowe, menażerskie czy reklamowe, itp. Dużym atutem Warszawy jest również jej funkcja węzła komunikacyjnego - bliskość międzynarodowego lotniska Okęcie oraz skrzyżowanie szlaków kolejowych i głównych krajowych dróg zarówno z północy na południe (A1) jak i ze wschodu na zachód (A6). Funkcję transportową pełni również Wisła- w dzielnicy Praga znajduje się port rzeczny. Peryferyjne części warszawskiej aglomeracji odznaczają się czystym i stosunkowo mało zdegradowanym środowiskiem oraz licznymi walorami krajobrazowymi. Rynek pracy tego okręgu obejmuje nie tyko Warszawę, ale również Łódź, Radom, Białystok oraz inne miasta położone stosunkowo niedaleko miasta stołecznego.

Drugą technopolię można by zlokalizować na granicy oddziaływania aglomeracji górnośląskiej i krakowskiej. Krakowski ośrodek uniwersytecki należy do najlepszych w naszym kraju a tutejsza Akademia Górniczo-Hutnicza jest uważana za najlepszą szkołę techniczną w Polsce. Również na Śląsku (głównie w Katowicach, Gliwicach i Wrocławiu) rozwijają się ośrodki kształtujące wykwalifikowaną kadrę inżynierską. Obszar ten posiada również dobre połączenia komunikacyjne zarówno z aglomeracjami na zachodzi jak i ośrodkiem krakowskim. Technopolię tu zlokalizowaną mogłyby obsługiwać dwa lotniska: podkrakowskie Balice i śląskie Pyrzowice. Innymi ciągami komunikacyjnymi sprzyjającymi lokalizacji technopolii w tym miejscu są liczne linie kolejowe, drogi w tym autostrada A4 Kraków - Wrocław oraz Kanał Gliwicki, który łączy Odrę z Górnośląskim Okręgiem Przemysłowym. Sprzyjającym czynnikiem lokalizacji jest również Wisła, która oprócz zaopatrzenia w wodę może pełnić również funkcję transportową. Jedyną przeszkodą przy lokalizacji technopolii w tym miejscu mogą być złe warunki środowiska naturalnego. Obszar peryferyjny Górnego Śląska jednakże nie odznacza się już tak silną degradacją środowiska. Atutem są natomiast walory krajobrazowe tej okolicy oraz stosunkowo bliskie położenie Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej, Puszczy Niepołomickiej oraz Beskidu Zachodniego. Zarówno w tym przypadku jak i w przypadku Warszawskiego Okręgu Przemysłowego zaletą jest duży potencjał energii elektrycznej. Okręg Krakowski i Górnośląski są skupiskiem prawie wszystkich gałęzi przemysłowych, od górnictwa po przemysł lekki i chemiczny. Obecność licznych zakładów przemysłowych, podobnie jak to ma miejsce w przypadku aglomeracji warszawskiej, generuje korzyści skali.