Kraków, jedno z najpiękniejszych i najstarszych miast Polski, posiada wiele tradycji i osobliwych zwyczajów, które tworzą wyjątkowy klimat tego miasta.
Jednym z takich zwyczajów jest Szopka Krakowska. Zwyczaj ten został zapoczątkowany w drugiej połowie XIX wieku w krakowskim kościele Kapucynów. W 1955 roku powstała najsłynniejsza, ruchoma bożonarodzeniowa szopka. W szopce czołowe miejsce zajmują święte postacie Maryi z dzieciątkiem i Józefa, wokół nich poruszają się figurki gipsowe składające pokłon świętej rodzinie, przedstawiające świetnych, mędrców, pasterzy, górali, żebraków, męczenników. Szopka znajdowała się na tle Betlejem, wśród stada pasących się owiec oraz pasterzy. Szopka powstała według projektu artystki, Józefy Horwat - Chodackiej.
W szopce znajdował się również anioł na wieży, który pociągając sznur uruchamiał dzwony. Kiedy dzwony przestawały bić, a figurki zatrzymywały się, z taśmy zaczynały grać kolędy. Cały mechanizm napędzający
i poruszający figurki oraz urządzenie do odtwarzania taśmy, kapucyni otrzymali od jednego z bytomskich zegarmistrzów, Wilhelma Brusach. W 1956 roku pojawiły się nowe elementy w szopce, zamiast Betlejem w tle, pojawił się widok na Podhale, rok później pojawił się w niej kawałek średniowiecznego muru Krakowa oraz figurki w tradycyjnych strojach krakowskich, kosynierów wraz z postacią Tadeusza Kościuszki. Z roku na rok pojawiały się nowe postacie i elementy. Opiekunem szopki był jeden z zakonników ojciec Paweł Kochański, dzięki niemu krakowska ruchoma szopka, stała się znana. W 1985 roku, została wystawiona za sprawą Włoskiego Stowarzyszenia Przyjaciół Szopek, na wystawie w Mediolanie. W 1986 roku krakowska szopka jako jedyna z Polski została zaprezentowana na światowej wystawie szopek w Monschau - Hoffen w Niemczech.
Ostatnim elementem wprowadzonym do krakowskiej szopki, był w 1985 roku, padający śnieg. Jest to jedna
z głównych atrakcji Krakowa, szczególnie wśród dzieci.
Inna tradycją Krakowa, obchodzoną, co roku jest Rękawka. Zwyczaj ten jest związany z starym słowiańskim świętem wiosny. Jego korzenie sięgają najprawdopodobniej czasów prehistorycznych. Do końca XIX wieku, święto to obchodzone było w pierwotnej formie, dziś odchodzi się je w pierwszy wtorek po Świętach wielkanocnych albo w pierwszą niedzielę po świętach. Obchodzone jest na Wzgórzu Lasoty, które zwane jest również Rękawką, znajduje się ono w jednej z dzielnic krakowskich - Podgórzu (południowa cześć Krakowa, po prawym brzegu Wisły). Dzielnica to powstała w 1748 roku, jako odrębne miasto o nazwie Josefstadt istniało od 1914 roku. Pogórze jest jedna z dzielnic mieszkalnych oraz przemysłowych, znajduje się
w zasięgu: Bramy Krakowskiej, Niziny Nadwiślańskiej, Pogórza Bocheńskiego, Wielickiego.
Kolejna krakowska tradycją jest Proces św. Stanisława. Stanisław ze Szczepanowi żył w latach 1030 - 1079, w roku 1072 został biskupem krakowskim. Z powodu konfliktu z królem Bolesławem II Śmiałym, został skazany na karę śmierci. Jak mówią kroniki Wincentego Kadłubka z roku 1612, został on zamordowany na ołtarzu Skałce. Był to powód od ujawnienia się opozycji, która wysapała przeciwko królowi, wśród członków był m.in. Władysław Herman. W 1088 roku ciało zamordowanego w okrutny sposób biskupa zostało przeniesione do katedry wawelskiej. Postać krakowskiego biskupa została obdarzana szczególną czcią i kultem. W 1253 roku, Stanisław został kanonizowany na świętego. Życie i tragiczna śmierć świętego Stanisława została przedstawiona na wielu obrazach i dziełach, stała się również inspiracją dla wielu twórców literatury.
