Kraków należy do miejsc niezwykłych. Jak podaje jedna z legend, źródłem wielkiej nadprzyrodzonej, tajemnej oraz magicznej mocy jest czakram, który znajduje się na Wawelskim Wzgórzu. Niestety jego moc nie jest na tyle silna by ochronić Kraków przed różnego rodzaju chorobami oraz cierpieniem. Czym jest legendarny wawelski czakram? Ze źródeł wynika, iż gdzieś w okolicy kościoła św. Gereona, między zamkiem i katedrą, od 2 tys. lat spoczywa niezwykły przedmiot, klejnot, albo kamień szlachetny, który ma ogromną moc fizyczną oraz duchową. Podobno zakopał go tutaj ok. 90 roku, wędrowny filozof, prorok oraz jasnowidz Apoloniusz, pochodzący Kapadocji. Wybrał to miejsce właśnie, bo okolica była już zasiedlona, zaś na wzgórzu być może znajdował się pogański ośrodek kultowy, a w takich miejscach amulety przechowywano z najwyższą czcią. Podobno Apoloniusz potrafił obdarzać przedmioty właściwościami nadprzyrodzonymi i ponadczasowymi, więc zachowały one uśpioną energię aż do dziś. Pozostawił takich siedem przedmiotów, we wcześniej wspomnianych 7 siedmiu punktach na Ziemi. Utworzył w ten sposób siedem świętych miejsc związanych z ciałami niebieskimi. Są to czakramy Ziemi. Ich moc musi być pobudzona na przykład przez ludzi. Według hinduskich wierzeń, przed wiekami przywędrował z Indii na Wawel jeden ze świętych "riszi", wielkich nauczycieli. To właśnie riszi spisać mieli święte księgi Wedy. "Weda" oznacza w sanskrycie wiedzę lub objawienie. Hinduscy nauczyciele szukali w swoich wędrówkach wzgórz ponad wodami. A taka jest właśnie etymologia nazwy Wawel. W czasach nam współczesnych, pomiarami udowodniono, że to szczególne miejsce na Wawelu promieniuje energią i produkuje ujemną jonizację, która wpływa na ogólne odprężenie organizmu.
Historia miasta Krakowa, jest po trosze również historią ludzi, którzy poświęcali się niosąc pomoc ludziom cierpiącym, chorym oraz umierającym. Pierwsze wzmianki o krakowskiej medycynie pochodzą z wieku X naszej ery. Wówczas przez słowiańskie ziemie wędrował Żyd Ibrahim ibn Jakub, który był pochodzenia arabskiego. Trudnił się on handlem a swą podróż po słowiańskiej ziemi odbył w latach 965-966. Po wizycie w Krakowie spisuje swoje spostrzeżenia i relacje z wyprawy. Na temat Krakowa pisze o panujących tu chorobach oraz o używanych tu medykamentach. W roku 1221 utworzono pierwszy szpital krakowski, który jest udokumentowany. Założyli go przybyli do prądnickiej osady zakonnicy ze zgromadzenia Św. Ducha.
Kraków w swej historii przeżył wszystkie wielkie plagi, które niejednokrotnie doprowadziły do jego spustoszenia. Charakterystyczną rzeczą dla krakowskiej medycyny, jest fakt, że w pewnych okresach należy ona do jednych z pierwszych w Europie, po czym przez wiele dziesiątek lat tkwi w swej zaściankowości.
