Bez wątpienie niezwykłe jest to, że niektóre rośliny potrafią "polować" na zwierzęta. Do takich roślin (mięsożernych, owadożernych) należy rosiczka okrągłolistna (Drosera rotundifolia), która posiada liście zaopatrzone w wyrostki (włoski), na końcach których znajduje się słodki lepki płyn. Owad chcący pożywić się tym płynem siada na liściu rosiczki i przykleja się do niego, a w dodatku zostaje otoczony przez wiele wyrostków. Owad zostaje strawiony przez enzymy wydzielane przez roślinę.

Inną rośliną owadożerną jest muchołówka. Jej liście potrafią złożyć się w ułamku sekundy, gdy usiądzie na nich owad. Liść składa się z dwóch połówek, które zginają się wzdłuż nerwu środkowego. Na końcach liścia znajdują się długie ząbki, które uniemożliwiają owadowi ucieczkę. Liść zamyka się w ułamku sekundy, więc zwierzę nie jest w stanie uciec.

Dzbanecznik z kolei posiada liść przekształcony w dzban, który u dołu wypełniony jest słodką, zwabiającą owady, kleistą substancją. Jeśli owad wejdzie do wnętrza dzbanu, to wpada do cieczy, z której nie może się już wydostać. Ciecz zawiera enzymy, które trawią ciało owada. Uwolnione z martwego zwierzęcia substancje organiczne są wchłaniane przez roślinę i wykorzystywane w jej metabolizmie. Rośliny owadożerne posiadają zdolność do fotosyntezy i odżywianie cudzożywne nie jest dla nich niezbędne (potrafią się bez niego obejść), ale jest formą uzupełniania niedoborów diety, gdyż rośliny owadożerne rosną na glebach ubogich w substancje odżywcze.

Ślimaki morskie-stożki są zwierzętami powolnymi (jak to ślimaki), jednak wykształciły wyrafinowaną metodę zdobywania pokarmu i obrony. Posiadają specjalne "harpuny", które zanurzone są w ich ciele w truciźnie. Harpuny w razie potrzeby są wystrzeliwane w kierunku ofiary czy napastnika, który ugodzony śmiertelną bronią, ginie nie mając najmniejszych szans na przeżycie. Jad tych ślimaków jest bardzo niebezpieczny nawet dla ludzi. Stożki żyją u wybrzeży Australii.

Nietoperze wampiry żywią się krwią zwierząt i ludzi. Kiedy ofiara śpi, wampir nacina jej skórę i wypija pojawiającą się krew. Ofiara nic nie czuje, gdyż nietoperz wydziela do rany specjalną substancje, która wykazuje działanie znieczulające.

Węże potrafią połykać w całości ofiary większe od ich głów. Dzieje się tak dlatego, że szczęki węży są ruchome-potrafią wyskoczyć z zawiasów i rozsunąć się tak, aby wielki kęs pokarmu mógł zostać połknięty.

Miś koala jest zwierzęciem żyjącym na drzewach eukaliptusa. W dodatku ten gatunek zwierzęcia jest całkowicie uzależniony od określonych gatunków eukaliptusa, gdyż odżywia się ich liśćmi i nie toleruje żadnego innego pokarmu.

Pewne gatunki morskich ryb głębinowych posiadają na głowie specjalny wyrostek zakończony świecącym elementem, który w ciemnościach panujących na dużej głębokości zwabia rybki, które podpływają do źródła światła. Gdy zbytnio się do niego zbliżą, zostają zjedzone. Za świecenie wabika odpowiedzialne są bakterie.

Kameleon posiada długi i lepki język, który wyrzuca z dużą szybkością z pyszczka w kierunku ofiary, gdy ta pojawi się w pobliżu. Kameleony nie gonią ofiary, lecz czekają nieruchomo, gdy ta zbliży się.

Słoń pobiera pokarm za pomocą trąby, która pomimo swych dużych rozmiarów jest przyrządem bardzo precyzyjnym i delikatnym (a jednocześnie bardzo silnym). Słoń potrafi za pomocą trąby zerwać pojedyncze źdźbło trawy. Sama trąba słonia zawiera więcej mięśni, niż całe ciało człowieka.

Pająki słyną z tkania misternych sieci, w które wpadają owady. Wiele pająków, np. czarna wdowa zjada przedstawicieli własnego gatunku. Samica zjada zwykle samca, który jest od niej mniejszy. Samiec jest narażony na niebezpieczeństwo w okresie kopulacji z samicą. Wtedy to właśnie może zostać zjedzony przez swoją partnerkę.

Ślimaki, np. winniczki, posiadają na języku specjalną tarkę, którą ścierają pokarm z różnych powierzchni. Winniczki zeskrobują tarką powierzchniowe części roślin, warzyw.

W lasach tropikalnych żyją gatunki mrówek, które tworzą potężną armie zjadającą wszystko, co znajdzie się na jej drodze. Atakują rośliny i zwierzęta, tną pokarm na kawałki i transportują do kopców. W obrębie kolonii mrówek istnieje podział pracy, dzięki któremu żerowanie jest wydajne i skuteczne.

Inne gatunki mrówek (nawet żyjących w Polsce) "hodują" mszyce, które wydzielają słodki płyn. Wydzielina mszyc jest zjadana przez mrówki. Mszyce nie tylko nie są zjadane, ale wręcz pielęgnowane i chronione przez mrówki. Sytuacja zmienia się, gdy mszyce przestają dawać słodki pokarm. Wtedy mogą zostać zjedzone przez swoich opiekunów.