Krew jest tkanką łączną. Jej główną rolą jest transport wielu substancji po całym organizmie, głównie tlenu, dwutlenku węgla i substancji pokarmowych oraz metabolitów. Pełni również funkcje związane z gospodarką hormonalną, przenosząc hormony. Dzięki obecności czynników immunogennych, bierze udział w procesach immunologicznych - odpornościowych organizmu. Ponadto jest odpowiedzialna za utrzymanie stałej temperatury ciała oraz stałego pH. Pomaga również zachować równowagę wodno-mineralną w organizmie - czyli odpowiada za homeostazę.
Budowa krwi jest złożona. Składa się ona z osocza i elementów morfotycznych. Osocze jest płynną, pozakomórkową częścią krwi, złożoną w 90% z wody. Reszta to m.in.: białka, enzymy, hormony, mocznik, amoniak, substancje mineralne, barwniki, przeciwciała oraz jony: wapnia, magnezu, potasu. Spośród białek wchodzących w skład elementów morfotycznych krwi należy wymienić głównie: globuliny, albuminy i fibrynogen. Globuliny dzielimy na alfa, beta i gamma. Dwa pierwsze rodzaje wraz z albuminami odgrywają ważną rolę w osmoregulacji. Natomiast gamma globuliny biorą udział w procesach odpornościowych jako przeciwciała. Z kolei fibrynogen jest składnikiem odpowiedzialnym za krzepnięcie krwi. Gdy usuniemy z krwi fibrynogen, otrzymujemy tzw. surowicę (niekrzepliwą).
Do elementów morfotycznych zaliczamy również wszystkie krwinki. Krwinki czerwone żyją ok. 120 dni. Ich żywot rozpoczyna się w czerwonym szpiku kostnym, a kończy w wątrobie i śledzionie. Człowiek posiada erytrocyty bez jąder, których liczba w 1 milimetrze sześciennym krwi wynosi od 4 do 5 mln. Krwinki poddane działaniu roztworu hipertonicznego kurczą się, gdyż woda dyfunduje na zewnątrz. Natomiast w środowisku hipotonicznym jest odwrotnie - krwinki pęcznieją i pęka ich otoczka - następuje tzw. hemoliza. Jeśli dodamy do krwi substancje przeciwkrzepliwe, erytrocyty zaczną opadać. Wykorzystuje się to w badaniu zwanym Odczynem Biernackiego, czyli OB., które mierzy tempo ich opadania.
Kolejnymi krwinkami występującymi we krwi są białe - leukocyty. W przeciwieństwie do erytrocytów mają one jądra. Ich liczba jest różna, ale normą jest od 6 do 8 tysięcy. Są wytwarzane przez szpik czerwony oraz grasicę, węzły chłonne i śledzionę. Żyją od kilku godzin do kilku lat - zróżnicowany czas przeżywania jest związany z ich podziałem. Leukocyty występują jako granulocyty i agranulocyty.
Granulocyty dzielimy na obojętnochłonne (które stanowią większość), kwasochłonne (kilka procent) oraz zasadochłonne (max. 1%). Neutrofile (leukocyty obojętnochłonne) poruszają się ruchem amebowatym do ognisk zapalnych i fagocytują wszelkie bakterie. Powstaje obrzęk, a gdy część neutrofili zamiera tworzy się ropa. Leukocyty kwasochłonne, czyli eozynofil również wykazuje zdolności do diapedezy (poruszania się i przenikania przez ściany naczyń) oraz fagocytozy. Odpowiedzialne one są za reakcje alergiczne i walkę z pasożytami układu pokarmowego. Gdy ich liczba jest zwiększona - wskazuje to na obecność jednej z tych chorób. Leukocyty zasadochłonne - bazofile - pełnią funkcje w reakcjach uczuleniowych. Uwalniają histaminę, która jest odpowiedzialna za odpowiedź immunologiczną organizmu.
Agranulocytami są limfocyty i monocyty. Limfocyty odpowiadają za reakcje immunologiczne typu B (wytwarzanie pamięci immunologicznej i przeciwciał) i T (obrona przeciw wirusom, grzybom). Natomiast monocyty są największymi komórkami we krwi. Pomagają limfocytom przez zahamowanie rozwoju wirusów (dzięki wytwarzanemu interferonowi). Najpierw przebywają we krwi, a potem przenoszą się do innych tkanek.
