Padaczka nie jest pojedynczą chorobą, ale zespołem chorobowym mającym wiele objawów. Głównym objawem są nagłe ataki związane ze zmianami w czynności elektrycznej mózgu. Zmiany takie można zarejestrować za pomocą encefalografii (EEG). Napady padaczki charakteryzują się objawami ruchowymi i/lub czuciowymi oraz czynności organizmu. Może mieć również objawy natury psychologicznej. Przyczyną tych objawów są zmiany w samym mózgu lub w jego metabolizmie. Zazwyczaj atak padaczki wiąże się z nagłym i dużym wyładowaniem elektrycznym neuronów odpowiedzialnych za konkretne układy czynności mózgu - ujawnia się to jako zaburzenie tych czynności (pobudzenie lub hamowanie).
Ze względu na rodzaj ataku, padaczki dzieli się na:
- ogólną
- ogniskową - częściowa lub korowa
- skroniową
- Jacksona
- objawową (pourazową, alkoholową lub wieku starczego)
- o niewiadomej przyczynie
Aby zdiagnozować padaczkę lekarz musi przede wszystkim przeprowadzić dokładny wywiad z pacjentem - zwłaszcza na temat częstości występowania ataków. Ponadto wykonuje się EEG oraz inne badania - głównie neurologiczne (rentgen czaszki, angiografię mózgową itp.)
Lekarz po postawieniu diagnozy rozpoczyna leczenie - zwykle objawowe, gdyż usunięcie przyczyny wywołującej ataki jest zazwyczaj niemożliwe. Do najczęściej przepisywanych leków należą te z grupy przeciwdrgawkowych. Rozpoczęcie leczenia jest równoznaczne z wyrokiem brania lekarstw przez długi okres czasu - nawet do końca życia.
Ponadto pacjenci, u których stwierdzono padaczkę, powinni zadbać o swoje bezpieczne otoczenie. Odradza im się także wykonywania niebezpiecznych czynności - na dużej wysokości czy przy ogniu - w związku z możliwością wystąpienia napadów w czasie ich wykonywania. Chorzy nie powinni także kierować pojazdami. Życie chorego powinno być stabilne pod względem psychicznym i fizycznym - bez niepotrzebnych stresów czy zbytniego przeciążania organizmu. Nie zabrania się chorym aktywności zawodowej, a nawet się ją zaleca - jako dającą poczucie stabilizacji i bezpieczeństwa. Jednak wybierając rodzaj pracy należy mieć na uwadze powyższe wskazówki. Bardzo ważne dla dobrej kondycji chorego jest zachowanie otoczenia. Jeśli nie ma wobec chorego żadnych uprzedzeń związanych z chorobą, to chory jest w lepszym stanie psychicznym, a co za tym idzie, łatwiej jest mu żyć z chorobą.
