Węglowodany, inaczej cukry, są związkami chemicznymi zawierającymi węgiel, tlen i wodór. Cukry są świetnym źródłem energii dla komórki. Najpowszechniej występującymi są: glukoza oraz sacharoza. Glukoza jest heksozą - oznacza to, że posiada 6 węgli w jednej cząstce. Pentozami są między innymi: ryboza i dezoksyryboza - cukry występujące w kwasach nukleinowych. Inną heksozą jest fruktoza - cukier zawarty w owocach. Tutaj atomy są jednak poukładane w inny sposób niż w glukozie.
Sacharoza natomiast należy do cukrów złożonych i w jednej swojej cząsteczce zawiera jedną fruktozę i jedną glukozę. Innymi cukrami złożonymi są substancje zapasowe roślin - skrobia oraz zwierząt - glikogen. Z tym, że one powstają z połączenia wielu cząsteczek glukozy.
Występowanie węglowodanów
Cukry dostarczają duże ilości energii. Człowiek potrafi trawić tylko dwa typy węglowodanów. Skrobia oraz cukry proste znajdują się prawie w każdym produkcie pochodzącym z natury, np. w owocach, warzywach, podrobach, mleku czy produktach zbożowych. Skrobia jest substancją zapasową roślin, dlatego też duże jej ilości znajdują się w produktach pochodzenia roślinnego, np. w ziemniakach, zbożu, ryżu czy kukurydzy. Tak samo jest więc w przypadku produktów wytwarzanych ze zbóż, np. chleba czy makaronów.
Wg powszechnej opinii spożywanie cukru jest niezdrowe i stanowi zagrożenie dla zdrowia. Jednak jest on niezbędny do właściwego funkcjonowanie organizmu, dlatego powinien być codziennie do niego dostarczany. Jego zła renoma wiąże się ze szkodami płynącymi z cukru białego, stosowanego w gastronomii. Rafinowanie (oczyszczanie) cukru powoduje utratę większości substancji odżywczych, dlatego nie zaleca się spożywania oczyszczonego cukru.
Zaleca się natomiast spożywanie naturalnego, nieoczyszczonego cukru jako, że jest on bogaty w składniki mineralne oraz witaminy. Jest on zawarty na przykład w owocach, warzywach oraz mięsie.
Trawienie cukrów polega na ich rozkładaniu na cząstki glukozy. Energia z nich dostarczona może być używana do bieżących procesów lub zostać przechowana jako substancja zapasowa. Gdy ilość dostarczonego cukru jest zbyt duża, zostaje on odłożony jako tłuszcz w tkankach organizmu.
